Ik denk dat ze nog nooit in het buitenland was geweest toen ik haar ontmoette. Toch denk ik dat dat haar verhaal is, dus ik zal er niet op ingaan, maar ik kan je verzekeren dat jij geen product van geweld bent, zoals ik was. In feite dachten we geen van beiden dat we in staat waren om kinderen te krijgen. Ik kreeg een paar klappen in mijn jongere dagen, en de dokters zeiden dat ik waarschijnlijk nooit kinderen zou kunnen krijgen… en je moeder zei dat ze de menopauze voorbij was. Jezus, ik was ook geen piepkuiken meer. Je moeder noemde je ‘een geschenk van God’ en ik wilde je de naam van een bloem geven ter nagedachtenis aan mijn moeder, die Fleur heette.
“Je moeder en ik waren verliefd, eh, en zijn dat nog steeds… en ik ben je echte en biologische vader. Zie je in wat voor een puinhoop je me brengt? Daarom kun je dit onderwerp beter aan je moeder overlaten“.
“OK, pap”, antwoordde ze glimlachend. “We weten allemaal dat je niet zo goed bent met emoties. Weet je, ik heb deze namiddag meer geleerd dan in een week op de universiteit. Bedankt dat je het me verteld hebt… Ik weet zeker dat het niet makkelijk voor je was. Ik hou van je, pap. Wil je dat ik met je meeloop naar het huis?”
“Nee, ga jij maar, ik blijf hier nog even zitten om de geur van de bloemen op te snuiven. Wees voorzichtig, wil je. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met jou zou gebeuren”.
“Er overkomt me niets. Je maakt je te veel zorgen”.
“Als je iets nodig hebt, wat dan ook, kom dan naar mij of ga naar Tony. Kijk naar hem en leer van hem. Hij is een goede man en kan je veel leren”.
“Dat zal ik doen, pap. Maak je geen zorgen. Zal ik Maria je wat ijskoffie of een ijsje laten brengen?”
“Nee, het is goed zo. Ik ga zo naar binnen. Is dat een van Tony’s nieuwe speeltjes daarboven?” vroeg hij wijzend naar een object in de lucht.
“Ik weet het niet zeker van deze afstand. Het kan een vogel zijn of een drone. Als je er een tijdje naar kijkt, kun je het aan het vluchtpatroon zien. Ja, ik denk dat het een drone is, maar ik weet niet of het er een van hem is of niet. Wil je dat ik hem bel en het vraag?”
“Nee, ik ben gewoon nieuwsgierig, dat is alles. Ik kijk er gewoon naar en kom er zelf wel achter. Ik zie je later wel”.
“OK, als je het zeker weet. Tot straks”.
“Heb je een gelukkige jeugd gehad, Daisy?” riep hij haar na.
“Ja, pap, heel erg.“ Toen vervolgde ze haar weg.
“Mooi zo. Daar ben ik blij om”, mompelde hij in zichzelf. “Ik heb soms het gevoel dat ik niet genoeg tijd met je heb doorgebracht… Daar heb ik spijt van, maar ik wist gewoon niet hoe. Sorry, moppie”.
Ze keerde terug naar haar kantoor, haar hoofd duizelde van alle nieuwe informatie. Ze pakte haar mobiel, activeerde hem en drukte op een knop.
“Gaat het nog door vanavond, Tony? Prima. Ik zie je om zeven uur. Oh, Tony, vloog je een paar minuten geleden met een drone? Nee? OK, het is gewoon dat we er een zagen tussen ons en de heuvels in het noord-westen “.
∞
Daisy wachtte op de veranda tot Tony met de Mercedes aan kwam rijden en stapte meteen in.
“Daisy, laten we vanavond in plaats van naar de kust te gaan naar een ander bordeel gaan - het ligt in de heuvels vlak bij waar je de drone zag. Er is ook een casino tussen hier en daar, dat ik je op de terugweg kan laten zien. We kunnen jouw twee keuzes een andere keer doen”.
“Ja, natuurlijk, geen probleem. Heb je de drone gezien dan?”
“Nee, niet echt. Ik zag een vlek in de verte die van alles had kunnen zijn. Ik zal het morgen iemand in de gaten laten houden met een verrekijker”.
“Zou het dan een bedreiging kunnen zijn, denk je?”
“Nee, niet echt, maar alles kan een bedreiging zijn. Het is gewoon het beste om op de hoogte te zijn, alert te blijven en alles in de gaten te houden. Ik probeer verrassingen te vermijden. We hebben echter met niemand ruzie, dus het kan van alles zijn, van een hobbyist tot de drugsbestrijding.
“We zijn praktisch eigenaar van het dorpje waar we nu naartoe gaan. Er is een mooie bar, waar twee keer de plaatselijke bevolking in kan, met een dozijn meisjes die er werken. De bar heeft een snackbar en een dansvloer, waar ze ook drie keer per week karaoke doen. Vanavond niet, trouwens. Ik haat karaoke”.
“Ik ook”.
“De bar heeft boven een paar kamers, maar de meeste meisjes slapen in het pension. Je vader is eigenaar van beide etablissementen, en iedereen in het dorp werkt voor ons, behalve twee oude dames met kleine winkeltjes. Ze zijn allemaal erg loyaal aan de baas, dus het zal een goede plek zijn om te beginnen. We hebben namens jou navraag gedaan naar een oude, niet meer gebruikte mijn in de buurt, die we kunnen ombouwen tot een schietbaan. We kunnen er langs rijden, als je wilt”.
“Ja, graag. Je laat er geen gras over groeien, hè?”
“Zo hebben we altijd gewerkt. Neem zoveel tijd als je nodig hebt om tot een besluit te komen, maar als het eenmaal genomen is, ga er dan mee door, voordat iemand anders je voor is”.
“Die strategie lijkt te werken. Ik ben hier alleen om te leren, dus, alsjeblieft, vertel me alles”.
“Oké. Daar is het dorp, Santa Amalia, verderop aan de linkerkant. Het is niet echt ver buiten de stad”.
“Wat, die zes of zeven gebouwtjes halverwege de berg?”
“Ja, en daar is de mijn aan onze rechterkant…” Tony draaide de auto door de volgende haarspeldbocht, “Hier zo.“ Hij stopte de auto, maar zette de motor niet uit, en maakte geen aanstalten om uit te stappen. “Ik weet dat het er nu niet uitziet, maar het ligt dicht bij het dorp, dus het zal een deel van de gemeenschap worden.“ Hij reed een kilometer verder en stopte op een parkeerplaats, waar al een half dozijn auto’s en een taxi stonden. “De taxi’s zijn van ons - onderdeel van de touroperators”.
Ze knikte. “Ik neem aan dat je Rick gewaarschuwd hebt, dat we eraan komen? Goed, laat mij dan eerst naar binnen gaan, en jij volgt mij over vijf of tien minuten”.
“Wat je wilt, maar zeg me vijf of tien minuten. Ik wil altijd precies weten waar ik aan toe ben”.
“Laten we zeggen tien minuten, ik wil een gevoel voor de plaats krijgen, voordat ze weten wie ik ben. Oh, en doe je ‘hallo’s’ voordat je me aan iemand voorstelt, alsjeblieft.“ Ze sprong uit de auto en liep naar de ingang. Tony zette het alarm op zijn horloge op negen minuten en onderzocht de lucht.
Ondertussen kwam Daisy de bar binnen. Ze werd begroet door starende blikken van het personeel en de meisjes die aan de bar zaten, waar ze recht op afliep en plaatsnam. De verlichting was aan de donkere kant en er waren heel wat nog donkerdere hoekjes en nisjes, waarvan sommige bezet waren door stelletjes. Het was duidelijk dat er heel wat betast werd.
“Hallo, juffrouw, bent u verdwaald?” vroeg een stem die haar verraste.
“Nee, waarom vraagt u dat?”
“We krijgen hier niet veel onbegeleide jongedames binnen. Hoe kan ik u helpen, juffrouw?”
“Een fles San Mig, alstublieft”.
“Zeker,
