geluid van verder achter in de crypte maakte dat hij opkeek. Kyou stapte weg van de verstoorde gewelven en volgde een smal pad dat naar achteren leidde, en naar beneden afliep. Hij kon onmiddellijk merken dat hij zich volledig onder de grond bevond, want de lucht werd zwaar en schimmelig.
Wat hij hoorde klonk vreemd genoeg als iemand die praatte. Hij stapte om een muur heen en ontdekte een andere rij kisten. Verschillende waren uit hun kelders getrokken en open op de vloer gegooid. Een helleheks in haar ware gedaante stond over een van de gedeeltelijk vergane lichamen gebogen en siste een bezwering in het oor van het lijk Ze zag er afschuwelijk uit, met lang wit haar dat rond haar ingevallen wangen hing en ogen die veel te groot waren voor haar gezicht. Haar huid was droog en gebarsten, alsof ze levend gemummificeerd was. Lange onverzorgde nagels schraapten over de grond en streelden het lichaam van het lijk, alsof ze een geliefde aanraakte.
Kyou gromde toen het lijk begon te trillen, waarop de heks haar hoofd ophief om hem met die afschuwelijke ogen aan te staren. Een storm van kracht leek op hem neer te dalen terwijl onzichtbare wind om zijn kleren en haren waaide. De lucht om hem heen kraakte en doorschijnende gouden vleugels kwamen tevoorschijn uit zijn rug, die zich bijna beschermend om hem heen krulden terwijl hij naar voren vloog.
Hij vloog langs de kist, greep de heks bij haar nek in de holte van zijn elleboog en sloeg haar door de muur aan de andere kant. Er kwam steen en mortel naar beneden toen ze aan de andere kant door de muur kwamen. Hij zat schrijlings op haar buik met een hand om haar verschrompelde keel.
"Durf jij die smerige dingen mijn stad in te sturen?!" brulde Kyou in haar gezicht terwijl ze naar hem krijste en klauwde.
De helleheks kon geen goede slag uitdelen omdat Kyou's doorschijnende vleugels nog steeds om hem heen gekruld waren, wat zo'n aanval verhinderde. Ze veranderde abrupt van kracht en haar gedaante veranderde van die van een verdorde oude heks in een visioen van schoonheid. Haar stem werd zacht en soepel terwijl haar grimmige haar steil werd en wit werd als de zuiverste sneeuw.
"Jij hebt de macht niet om me tegen te houden," fluisterde ze terwijl ze haar vingers op zijn wang legde. "Je lijkt zoveel op hem... en toch ben je zo anders," mijmerde ze, terwijl haar klauwen zich in zijn gezicht groeven.
Kyou was stomverbaasd toen een felle flits vlak voor hem ontplofte en hij achteruit werd geslingerd door het gat dat ze hadden gemaakt en tegen de tegenoverliggende muur van de crypte. Zijn hartslag bonsde in zijn oren terwijl hij zijn woede toeliet om hem te verteren. Deze demon was machtig en hij moest haar afmaken voordat de ondergeschikten die zij controleerde nog meer onschuldige mensen zouden doden.
Hij zette zich af tegen de muur om aan te vallen, net toen haar knokige handen door de baksteen achter hem braken. Ze sloten zich om zijn borst en trokken hem er met zo'n kracht doorheen dat hij geen adem meer kreeg.
Hij was plotseling omringd door grafgeesten... hun vlezige handen trokken hem weg van de heks, die alleen maar lachte terwijl ze keek hoe haar ondergeschikten haar bevelen uitvoerden. Net voordat de geesten hem uit het zicht trokken, zag Kyou mist uit de vloer opstijgen, haar omringen en griezelig wervelen. Een man verscheen in de mist recht voor haar. Zijn lange zwarte haar danste toen hij zich op de grafgeesten richtte die op hem afkwamen en een sliert vuur uit zijn handpalm losliet die hen in brand stak.
Darious draaide zijn hoofd en staarde recht in de ogen van de heks. Hij zag de angst in haar bloedrode ogen verschijnen en grijnsde tevreden. Ze siste naar hem en probeerde te vluchten, maar bleef doodstil staan toen er een zwart gat onder haar voeten verscheen... dat haar gevangen hield in een demonenval.
"Niet zo snel, kreng," De stem van Darious was zo donker dat de toch al lage temperatuur in het mausoleum een paar graden daalde.
Heel langzaam draaide de heks zich om en staarde hem aan met een huiveringwekkende grijns op haar lippen. "Ik herinner me jou," siste ze met valse bravoure terwijl ze weer haar ware gedaante aannam. "Jij droeg de kettingen... we hanteerden om beurten de zwepen... wat een genot was het om de meesters je vleugels van je rug te zien rukken...."
Haar woorden werden afgekapt en ze slaakte een kreet toen er plotseling magma omhoogkwam uit de leegte onder haar voeten, waarbij kettingen werden gevormd... die rond haar enkels en polsen vastklikten en het vlees verbrandden waar ze elkaar raakten.
Zijn ogen werden karmozijnrood bij de herinnering. "Er was meer voor nodig dan alleen jij en je zusters om mij geketend te houden, maar ik zal je een geschenk geven... hetzelfde geschenk dat de demonen mij gaven. Deze kettingen hebben een bijnaam... ze heten Eeuwigheid. Je zult niet lang alleen in het donker zijn." Hij gaf haar een sinistere glimlach, "Je zusters zullen zich spoedig bij je voegen." Daarmee trokken de boeien strakker en trokken haar mee de diepte in.
"Je zult het niet overleven!" schreeuwde de helleheks terwijl ze vocht tegen de kracht van de kettingen. "Onze meester zal je uit elkaar trekken en verminken, net zoals je bij ons deed toen je ontsnapte... je zult nooit van ons afkomen."
Darious stond met koude ogen toe te kijken hoe de heks verder afdaalde. Ze spuwde een aantal vloeken naar hem, waardoor Darious zich geamuseerd voelde. Zelfs toen hij hen hun eigen nederlaag liet zien, zouden deze demonen nooit zwijgen.
Het geschreeuw van de heks nam in volume toe toen geklauwde handen vanuit de leegte omhoog reikten en zich aan haar vorm vastgrepen. Ze bleef vechten tot het allerlaatste moment, zelfs toen de leegte tot aan haar oren reikte.
Ze kantelde abrupt haar hoofd naar achteren en grijnsde naar hem: "Als Hij jou niet kan terugwinnen, dan zal Hij de trut terugwinnen die jou bevrijd heeft!"
"Hij?" fluisterde Darious terwijl hij toekeek tot ze wegzonk in de leegte, haar geschreeuw eindelijk verstomd. Er was niemand in de kuil geweest behalve demonen, dus wie was dan die Hij?
Toen de leegte zich over de demon verzegelde, werden zijn gedachten donkerder en dacht hij terug aan de helleheks. Zij en vele andere demonen hadden hem aangevallen toen hij schreeuwde om iemand die hem kon redden... maar er was nooit iemand gekomen. Demonen en hun leugens... niemand had hem bevrijd.
Hij herinnerde zich nog de pijn van zijn vleugels die verwijderd werden... uitgetrokken... uit het vlees van zijn rug gerukt. Die pijn was niets vergeleken met de kwelling van de ketenen waarin ze hem hadden gewikkeld. Nu zullen ze weten hoe het gevoeld had... fysiek en mentaal. Ze zullen schreeuwen om iemand die hen zal bevrijden, maar er zal niemand antwoorden.
Kyou was stil geweest toen hij de overgebleven grafgeesten had afgeschud. Er was niemand meer door de tunnels gekomen, wat betekende dat Kotaro en Suki afgerekend hadden met degenen aan hun kant. Met een beetje geluk zouden de grafgeesten in het niets verdwijnen voor de vlammen uitdoofden. Het zou hun taak zijn de doden naar hun rustplaatsen terug te brengen als het spreekwoordelijke stof was neergedaald.
Kyou stond stil en keek hoe de uitdrukking van de man veranderde van woede naar pijn en toen... verdriet. Schimmen vlogen om hem heen, alsof ze wilden aanvallen, maar ze konden en wilden hem niet raken. Kyou deed een stap naar voren... en herkende de kracht die hij eerder die dag in zijn kantoor had gevoeld.
De man hief zijn hoofd maar keek niet eens in Kyou's richting voordat hij verdween zonder een spoor. De lucht rimpelde en siste... en zond zuiverende energie uit, die alles overspoelde voordat de begraafplaats in een vrede viel waarvan hij zeker wist dat het in jaren niet meer gevoeld had.
Kyou's gouden ogen gloeiden in de duisternis terwijl hij luisterde naar de stemmen van de andere Bewakers via de zender in zijn oor.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст
