style="font-size:15px;"> Аллаһияр (кызып). Юк. Мин әйткән сүздән соң теләсә нишләргә, тик үләргә тиеш түгел иде ул. Киресенчә!
Шәмсия. Йә? Ни дидең, ни?
Аллаһияр. Мин ул сүзне сиңа әйтә алмыйм. Тик киләчәктә безнең арабыз…
Шәмсия (бүлдерә). …өзеләчәген… инде әүвәлгечә калмавын белгәнгә күрә…
Аллаһияр. Юк… элеккечә калуы хакына… киләчәктә без яткан ак җәймәдә, кара елан булып, билгесезлек бөгәрләнеп ятмасын өчен, мин сиңа аны әйтергә тиеш.
Шәмсия (утыра). Йә соң, йә!
Аллаһияр. Мин… рәхим ит, дидем.
Шәмсия (авыр елмаеп). Әле генә Рахманга әйткәнең шикеллеме?
Аллаһияр. Мин сине Рафаэльгә, классташыңа һәм, ялгышмасам, мәктәп мәхәббәтеңә бар байлыгың белән биргән идем…
Шәмсия йөзен каплый.
(Ярсу, усал.) Ә ул курыккан. Зарыккан! Синең алда ак атка атланган шаһзадә булып кыланганының чынга ашу ихтималыннан курыккан.
Шәмсия (катгый). Ялгышасың. Бөтенесенә пәке гаепле – минем аның тәкъдимен кире кагуым. Бигрәк тә… үзенеке итеп кабул итәргә теләгән җан иясенең инде… беркайчан да кояш күрмәячәген – тумаячагын белү… Ул идеаллары җиңелүен күтәрә алмаган, тормышының мәгънәсен югалткан… Мин сине шундый яраткан булганмын, Аллаһияр! Син дип нидән һәм кемнән баш тартканмын! Ә син минем белән күз бәйләш кенә уйнагансың. Бары тик күз бәйләш кенә… Өч ел буе күз бәйләш.
Аллаһияр. Нинди күз бәйләш?
Шәмсия (аның күзенә карап). Бая Нурзадә белән уйнавың шикеллерәк.
Аллаһияр карашын яшерә. Зөлфирә белән Йосыф, Рахман белән Мөкатдәс керә.
(Аллаһиярга.) Инде бар, кайта торыгыз. Мин арыдым. Карын ачты… Шундый ач мин – гомер туймас шикелле!
Аллаһияр. Ашагыз, алайса! (Чыгып китә.)
Шәмсия (чәй ясый). Чәй эчә торыгыз.
Чәй эчәләр.
Зөлфирә (Йосыфка). Шүрелдәмә шулхәтле.
Йосыф. Кая монда әдәп саклап торасың инде? Ризыгына күрә ашавы.
Рахман. Ни булган ризыгына?
Йосыф. Беләсеңме, хатын-кызда аучы инстинкты никадәр күбрәк булса, ир-ат шулкадәр тук булачак. Аның һәйбәтлеге, минемчә, үзенең аучы икәнлеген ирләргә актив искә төшереп торуында. Шулай итсә, ирләр аның күп гаебенә күз йомачак. Аучы була белгән хатын судан коры чыга. Хатын-кыз сихеренең хикмәте шунда.
Зөлфирә. Ничек оялмыйсың син?
Рахман. Тор әле. (Баса, аның изүеннән эләктереп ала.) Гафу үтен.
Йосыф (уенга алып). Синнәнме?
Рахман (Шәмсиягә ишарәләп). Аннан. Ирләр начар җирдә яхшы хатын-кыз юк. Ә яхшы хатын-кызга начар ирләр чире йокмасын өчен болай итәләр… (Йосыфны ишек төбенә төртеп җибәрә.) Монда тагын бер керсәң, кадерле башың… чуен белән очрашачак!
Йосыф. Пәке ни казып чыгарды! Аллаһияр Шәмсияне ташлап тикмәгә кайтып китте дисезме? Сәбәбе булган. Сикермәгән Рафаэль! (Чыгып китә.) Ашагыз, яэҗүҗ-мәэҗүҗләр!
Ишек ачыла. Рахман чуенга үрелә.
Зөлфирә (аның кулын тота). Бикчәнтәй ич.
Бикчәнтәй керә.
