yayxanaraq gülümsündü:
– Naməlum adamı bura gətirməkdə düzgün iş görmüsən. Onun, yəqin, partlayışdan xəbəri olub. Bu məlumatı almanlardan ala bilməzdi. Əgər almanlar əvvəlcədən xəbərdar olsaydılar, «Döyçe soldatenhaym»ı partlatmağa imkan verməzdilər. Deməli, məlumatı bizim adamların birindən alıb. Əgər istəsəydi, yerimizi də tapa bilərdi. Onu buraxsaydın, kim bilir, bunun nəticəsi nə ola bilərdi! Güman etmirəm ki, almanlara işləmiş olsun, əks təqdirdə səni almanların əlinə verərdi.
Bu vaxt otağın qapısı açıldı. Briqadanın komandiri Luici Ferrero içəri girdi. Bu, balacaboylu, çalbığlı bir kişi idi. Briqadanın qərargah rəisi Karranti də onunla gəlmişdi. Karranti çox bacarıqlı, çılğın, lazım gəldikdə isə soyuqqanlı və təmkinli olmağı bacaran bir adam idi. O, briqadada Ferrerodan sonra ən böyük nüfuza malik idi.
Ferrero polkovniklə salamlaşdıqdan sonra Mehdiyə tərəf döndü:
– Bu gün səninlə gələn o adam kimdir?
– Deyir ki, müttəfiqlərin adamıdır. Guya ona tapşırıblar, bizə xəbər versin ki, partlayıcı maddələri təyyarə ilə sabah yox, biri gün tullayacaqlar.
Ferrero bığlarının ucunu gəmirə-gəmirə otaqda gəzişməyə başladı. Sonra qayğıkeş bir ifadə ilə Sergey Nikolayeviçə baxaraq dedi:
– Hə, az qala yadımdan çıxacaqdı. Markos uşaqlarla bərabər tapşırığa gedir. Onlarla görüşüb danışmaq istəmirsən?
Polkovnik başını tərpədib otaqdan çıxdı.
Ferrero stul çəkib əyləşdi. Karranti də oturdu.
Otağa sükut çökdü. Karranti dedi:
– İngilisdir, ya amerikalıdır, nədir, təzə gələn adamı deyirəm, bəlkə, onu sorğu-suala çəkək?
– Amerikalıdır, – otağa qayıdan Sergey Nikolayeviç qəti səslə bildirib qapını arxasınca möhkəm örtdü.
– Onu tanıyırsan, polkovnik? – Ferrero şübhə ilə soruşdu.
Sergey Nikolayeviç dilləndi:
– Bu həmin o adamdır ki, həbs düşərgəsinə gəlib bütün amerikalıları özü ilə apardı… Belə bir işi ancaq gestaponun vasitəsilə görmək mümkün idi. Mən yaralı yatırdım. O əyilib mənə baxdı. Sifəti yaxşı yadımdadır. Soyuq və laqeyd baxışları hələ də xatirimdən silinməyib.
Ferrero yenə də çubuğunu tüstülətdi:
– Sizcə, buraya nə məqsədlə gəlmiş olar?
Sergey Nikolayeviç qətiyyətlə dedi:
– Onun nə məqsədlə gəldiyini müəyyən etmək lazımdır. Ona göz qoymaq lazımdır, verdiyi bütün məlumatı başımıza gələn hadisələrlə tutuşdurmalıyıq.
– Onu yaxşıca dindir, – komandir Karrantiyə əmr etdi.
Karranti komandirin əmrini yerinə yetirmək üçün otaqdan çıxdı.
Gecədən xeyli keçmişdi.
Karranti tapançasını hazır tutaraq boz paltolu adamı həyətə çıxartdı. Cığırla qayalıqlara tərəf getdilər.
– Yaxşı, nəhayət, mən danışa bilərəm, ya yox? – boz paltolu adam yavaşdan dilləndi.
– İndi danışa bilərsən. Ancaq, Con, yanımla yox, qabaqda get.
– Səninlə bir daha görüşə biləcəyimə ümid etmirdim, Çarlz. Yaxşı ki, Mixaylo haqqında xəbər vermişdin. Onun evi partlatmasına mane olmaq istəmədim. Lakin ondan istifadə eləyib buraya gəldim.
– Sən nə vaxt bir ağıllı iş görmüsən ki? – Karranti istehza ilə cavab verdi.
– Briqadanı 11-ci kvadrata aparmaq lazımdır. Orada briqadanı almanların cəza diviziyası gözləyəcək. Çalış özünü korpusun qərargahına sal. Nə vasitə ilə olursa olsun, komandiri sıradan çıxarmaq lazımdır. Gələcək göstərişləri adi qayda ilə alacaqsan.
– Qurtardın?
– Qurtardım. Lənət şeytana, daha yol yoxdur. Qabaqda uçurumdur.
– İndi dönə bilərsən, Con!
Con döndü. Onlar qayanın başındakı tənha şam ağacının altında durmuşdular. Karranti yavaş səslə dedi:
– Con, dua oxu! İndi səni güllələyəcəyəm.
Conun dizləri titrəməyə başladı.
– Zarafatı burax, Çarlz…
– Con, səni tanıyıblar, mən də, özün bilirsən, qərargah rəisi olana qədər itin əzabını çəkmişəm, – Karranti laqeyd bir səslə izah etdi.
Con nəfəsi tutula-tutula yalvardı:
– Yaxşı, bəlkə, məni birtəhər qaçıra bildin?
– Olmaz! Mən şübhədən kənar olmalıyam, Con…
Con ölümə məhkum edilmiş bir ov kimi onun qabağında dayanmışdı. Birdən Karrantinin üstünə tullandı. Tapança açıldı və Conun cəsədi uçurum aşağı yuvarlandı…
II FƏSİL
Gecəyarısı idi. Mehdi fikrə gedib öz uşaqlıq illərini xatırlayırdı. Ciddi, istiqanlı uşaq olsa da, elə qızğın təbiəti var idi ki, mərc gəlib günortadan ta axşama kimi qızmar günəşin altında uzana bilərdi. Doğrudan da, Novxanı bağlarında olanda bir dəfə günün altında o qədər yatmışdı ki, bütün bədəni sudur olmuşdu. Lakin özünü o yola qoymurdu, guya bədəni heç ağrımırdı.
Mehdi bir dəfə böyük uşaqların öz aralarında mübahisə etdiklərini eşitmişdi: «Kim dama çıxıb oradan özünü suya tullaya bilər?» Lakin oğlanlardan heç biri yerindən tərpənmədi. Onda Mehdi özü pillələrlə dəniz hamamının damına çıxdı. Təkcə böyük oğlanların deyil, hətta yetkin kişilərin belə tullanmağa cəsarət etmədikləri üçüncü tramplin Mehdidən çox-çox aşağıda idi. Mehdi adamların ona heyrətlə baxmasına fikir verməyərək məhəccərin üstünə çıxdı. Bir an gözləri qaraldı, ürəyini vahimə bürüdü. Bir az da keçsə, geri qayıdacaqdı. Ancaq aşağıdan onlarca göz ona dikilmişdi. Məktəb yoldaşları qışqırır, ona ürək-dirək verirdilər. Mehdi yoldaşlarını pərt edə bilməzdi. Çox fikirləşmədən gözəl bir sıçrayışla aşağı tullandı. Dəniz onu ağuşuna aldı. Bir neçə saniyədən sonra yenidən suyun üzünə çıxanda ətrafdakı uşaqlar qışqırır, fit çalır, onu alqışlayırdılar…
Daha sonra Mehdi ikimərtəbəli
