ДИЙДОРИ
Қизғалдоқнинг армонини қўшиқ қилдим,
Қалдирғочнинг ошёнини қўшиқ қилдим.
Битта баргнинг узилгани минг дард экан,
Мен шу дарднинг дармонини қўшиқ қилдим.
Ер соғинди, кўкдан тушинг, бургутларим,
Майсаларнинг мироблари булутларим.
Кўз ёшимда кўлоблатиб суғорайин,
Хазон бўлманг, хаёллардан унутларим.
Олиб келинг ошиқларнинг беморини,
Териб олсин райҳонларин ифорини.
Соғинганлар кўрманасин бериб кўрсин,
Онамдек хуш бу Ватаннинг дийдорини.
Булоқларим – юзи тиниқ кўзгуларим,
Оппоқ-оппоқ гуллайверинг, орзуларим.
Мен ҳурликнинг меҳробига тизлар чўксам,
Оятдайин оқар тоза туйғуларим.
Мен қадрнинг қалқонини қўшиқ қилдим,
Эл орини, эл шонини қўшиқ қилдим.
Тинчлик тилаб ой-қуёши кулиб турсин,
Момо Ернинг осмонини қўшиқ қилдим.
НАВОИЙ НУРИ
Қишнинг қабоғида кўклам кўринди,
Келмаган кўклам ҳам кўркам кўринди.
Ҳазрат Навоийни бир йўқлаб эрдим,
Кўз юмсам кўнглимда олам кўринди.
Кўринди, ҳикматда юз очган кўнгил,
Туркийда беназир сўз очган кўнгил.
Шеърият самосин офтоби бўлиб,
Жумлаи жаҳонга нур сочган кўнгил.
Кўнгилки, дарёсин тошқини тинмас,
Беш аср наридан ёлқини тинмас.
Шоирки, элини як қалам қилмиш,
Минг аср ўтса ҳам қалами синмас.
Инсонлар ичинда инсон бўлмоқ хуш,
Шоирлар ичинда султон бўлмоқ хуш.
Умрида ўзбекни кўрмаганлар ҳам
Вале Навоийни кўриб ётар туш.
Сатрлар садоси самодан келган,
Гоҳ дийдор, гоҳида вафодан келган.
Шоирни жунунваш деганлар билмас,
Ҳақ сўз Навоийга Худодан келган.
УСТОЗЛАР
Айтсам, баҳор яшар экан куз учун,
Яшаяпмиз болдек ширин сўз учун,
Навоий ҳам отдан тушган сиз учун,
Миллатимиз қароғисиз, устозлар,
Маърифатнинг чироғисиз, устозлар.
Ҳар боланинг кулгусидан яйраган,
Ҳур булбулсиз ўзбек бўлиб сайраган,
Меҳр – булоқ қалбингизда қайнаган,
Садоқатнинг сўроғисиз, устозлар,
Яхшиликнинг ёноғисиз, устозлар.
Бўз кийиб ҳам бўзламаган инсонсиз,
Нақшбандий боғларига боғбонсиз,
Амир Темур таъзим қилган сарбонсиз,
Зиё мулкин байроғисиз, устозлар,
Кўнгилларнинг ардоғисиз, устозлар.
Бир кўзгусиз юзларида доғи йўқ,
Шогирдларнинг сиздан юксак тоғи йўқ,
Олов
