этади!”
Ўша кундан бошлаб темиртишларнинг ҳаёти буткул азоб-уқубатга айланди. Улар эркин овчилик ҳаёти ва қашқирона шўхликлар ҳақида унутишларига тўғри келди. Бастинда ҳар куни ўзига қарши қандайдир фитналар уюштирилаётганидан шубҳаланаверарди. Ўрмондаги ҳар бир тўнка унинг кўзига душман аскари сувратида кўринар ва сарой деразасидан ташқаридаги ҳар бир шовқин ёки шитирлаш унга қўзғолон бўлиб туюларди. Унинг итоати остидаги Пирпиркўзлар журъатсиз Тамшанувчилардан кўра анча дадил эдилар ва темирчи усталарининг маҳорати ва уқуви билан донг таратган эдилар.
Ким билсин, балки улар дабдурустдан исён кўтариб, ўз маликаларини тахтдан ағдаришга тайёргарлик кўришаётгандир? Шу боис, жодугар ҳар дақиқа сеҳрли ҳуштагини чалиб, темиртишларни ҳузурига чорлайверарди. Уларнинг ёрдамида жодугар Бинафша мамлакат аҳолисини қўрқувда тутиб турарди.
Охир-оқибат буларнинг барчаси Наркнинг жонига тегди. У бир куни бор иродасини жамлади ва Бастинданинг саройига борди.
“Мени ўз чорловларинг билан жонимдан тўйдириб юбординг, васвасачи кампир, – ириллади у. – Сен бизга ҳам, шўрпешана Пирпиркўзларга ҳам тинчлик бермай қўйдинг. Торннинг афсунларига қандай қилиб эга чиқиб қолганингни билмадим-у, аммо афсуски, улар ифлос қўлларга тушиб қолибди!”
Ваҳимага тушиб қолган Бастинда темиртишларни бўйсундириш афсунини ўқишни бошлади, лекин саросимага тушиб қолганидан сеҳрли сўзларнинг ўрнини алмаштириб юбораверди. У ярадор каламушдай чинқириб, сарой бўйлаб югурар, Нарк эса катта-катта қадам ташлаб, жодугарни таъқиб қиларди. У ўз ситамгарини бурдалаб ташлашга шошилмади, аламзада қашқир ғалаба онларини узоқроқ чўзишни истарди.
Бастинда бор овози билан бўкирганича ётоқхонасига югуриб кирди ва қалтироқ қўллари билан сандиғини тита бошлади. Нарк эса остонага ўтириб олиб, ваҳимадаги кампирни мазаҳ қилгандай тикилиб ўтираверди. Эсини еб қўйган бу кампирнинг қўлидан нима ҳам келарди?
Лекин у Бастиндани писанд этмасдан хато қилганди. Жодугар сандиқдан қандайдир Олтин қалпоқ олди ва шоша-пиша минғирлади:
“Шумбало, гумбало, думбула, хумбола, ағдан баққа, мағдан лўққа! Ҳузуримда ҳозир бўлинг, Учар Маймунлар!”
Нарк кўз юмиб-очишга улгурмасидан, устига учар маҳлуқлар ёпирилишди.
“Мана бу нобакор қашқирни энг чуқур жарликка улоқтирларинг! – чинқирди Бастинда. – У менга – ўз бекасига ҳамла қилди!”
Маймунларнинг тўрттаси тиш-итирноғи билан қаршилик кўрсатаётган, жонҳолатда типирчилаётган Наркни дераза орқали ташқарига судраб чиқишди ва Айлана Дунё тоғлари томон учиб кетишди. Бу ерда улар қашқирни серқоя тоғдарага ташлаб юборишди ва ортларига қайтиб кетишди.
Темиртишнинг омади бор экан. У баланд ўсган қорақарағайнинг устига қулади-да, шохдан шохга урилиб пастга думалади. Кейин эса кичик бўлса ҳам анча чуқур кўлга йиқилди.
– Ўша кундан бери менинг биттагина орзуйим бор – собиқ соҳибамдан қасос олиш, – бўғиқ овозда ўз ҳикоясини
