оҳ-воҳлаб юзини кафтлари билан тўсиб олди. Гингема истамайгина уй юмушларидан бош кўтарди. У кечки таомга ёғлиқ илонбалиқ қовуриб, ўрдакдан қайнатма шўрва пишираётган эди.
– Одам боласини еб қўйсам майлими, расвойи олиялари? – темир тишларини ирғайтирди Нарк.
Гингема қўлларини этагига артганича, ғордан чиқиб келди.
– Вой-бў, биз томонларга адашиб келиб қолган қуёнчани кўринг-а! – иршайиб қўйди жодугар… – Анчадан бери Тамшанувчилар бизнинг ҳудудимизга ўз хоҳишлари билан келмай қўйишганди… Бу қизча ёқимтойгина экан, Нарк. Сочларининг қалинлигини қара! Қўлларининг оппоқлиги-чи! Худди ўзимнинг ёшлик пайтимга ўхшайди, ўлай агар.
Нарк оқсоч кампирга олайиб қаради-да, минғирлади:
– Жодугарлар ҳам қачонлардир ёш бола бўлишини билмас эканман.
– Жодугарлар? Сиз жодугар Гингемамисиз?
Коринанинг қўрқуви шу заҳотиёқ тарқаб кетди. У кўзларида ҳавас ўти чақнаб, кампирга тикилди.
– Вой, мана бу зўр иш бўлди. Бувижон, сеҳргарликни менга ҳам ўргатасизми? Анави довдир Тамшанувчилар ўзларининг қўзиқоринлари ва тармевалари билан шунақанги жонимга тегиб кетишганки.
– Қанақасига мен сенга буви бўлай! – ғазабдан Гингеманинг кўзлари қисилиб кетди. – Лекин… умуман олганда… буви бўлишнинг нимаси ёмон?
Ўша кундан бошлаб Корина Гингеманинг ғорида яшай бошлади. У ўз ота-онасини эсламай ҳам қўяқолди. Бечора Дило ва Гона ўрмоннинг энию бўйини бир қарич қолдирмасдан титиб чиқишди, лекин ғойиб бўлган қизчаларининг изини ҳам топа олишмади. Уларга атрофдаги барча қишлоқларнинг аҳолиси ёрдамга келди. Аммо қизча Мовий мамлакат маликасининг рутубатли ғорида яшаётгани ҳеч кимнинг хаёлига ҳам келгани йўқ… Тамшанувчилар уни бир-икки ҳафта ҳафсала билан қидиргач, охири, қизчани бўри еб кетган ёхуд сон-саноқсиз ботқоқлардан бирига ғарқ бўлган, деган қарорга келишди. Коринанинг ота-онаси бу мусибатга дош бера олмасдан, тез орада вафот этишди. Улар ўз қизалоқларининг қудратли жодугар ҳузурида афсунлаш сабоқларини олаётганини билмай ўтиб кетдилар.
Учинчи боб
СЕҲРГАРЛИК САБОҚЛАРИ
– Дўл пайдо қилма, ёмғирни чақир! Вой бурним! Бу нима қилганинг, бесавод?!
Катталиги олхўридай келадиган дўл донаси Гингеманинг чангаксимон тумшуғига келиб урилди ва жодугар оғриғига чидолмасдан, турган жойида пилдироқ каби чириллаб айлана бошлади.
Корина ҳингиллаб кулди. У отнинг калла суяги қўндирилган қозиқ ёнидаги ясси тош устида ўтириб олиб, афсун ўқиётган эди. Тўғрироғи, жодулашга ҳаракат қилаётган эди-ю, аммо ҳамма иши тескарисидан келаётганди. У афсун сўзларини чалкаштириб, масалан, “бувайни-мудайни-хубайни” каби сўзларни талаффуз этиш ўрнига “мухайни-додайни-шувайни” деган сўзларни айтиб юборар, чап қўл ўрнига ўнг қўлини кўтариб қолар ва қўлларидаги жимжилоқлар ўрнига бош бармоқларини букиб қўйган пайтлар ҳам бўлар эди.
Бунинг оқибати осмонда
