пайтда шаҳар маъмурияти бино яқинида “fast-food” тармоғини очишга рухсат бермасди. Шунинг учун метрода «McDonald’s» га энг яқин бўлган бекатга боришга қарор қилдим. У ерда менежер билан гаплашдим ва у менга юзлаб музлатилган «McDonald’s» гамбургерлари ва пирогларини сотди. Уларни таксига юклаб, ётоқхонамизга олиб келдим. Бир неча ой давомида бу кундалик ҳаётимнинг бир қисмига айланди. Талабалар тураржойида «McDonald’s» бургерларини сотиб олиш учун бошқа жой йўқлиги сабабли менга бир долларга тушадиган бургерларни уч доллардан пуллардим.
Охир-оқибат ҳар куни «McDonald’s» га қатнашдан чарчадим, шунинг учун кафени қандай қилиб пиццареяга айлантириш мумкинлиги ҳақида ўйлаб қолдим. Билишимча, пиццадан жуда катта фойда қоларди. Катта пиццани тайёрлаш икки доллардан арзонроққа тушарди, аммо уни 10 долларга (ёки ундан кўпроқ қўшимча нархларда) сотиш мумкин эди. Пиццани бўлиб сотиш орқали бундан ҳам кўпроқ пул ишлаш мумкин эди. Бир нечта тадқиқотлардан сўнг пицца печларига сармоя киритиш учун 2000 доллар кераклигини аниқладим. Бу таваккал қилишга арзирли туйилди, шунинг учун мен чуқур нафас олиб, 2000 долларга чек ёздим.
Мен, шунингдек, кафени одамлар йиғилиб чақчақлашадиган жойга айлантиришни хоҳлардим. Шунинг учун тунларни «MTV» дан видеотасвирлар ёзиб олиш билан ўтказардим. Агар реклама чиқиб қолса, ёзувни тўхтатиб турардим, чунки у пайтлар автоматлаштиришдан олдинги давр эди. Орқа фонда қўйиладиган видеолар катта шов-шувга айланди ва янги пицца таклифимиз билан биргаликда фойдани олдинги йилга нисбатан уч бараварга оширишга муваффақ бўлдик. 2000 долларлик инвестиция бир неча ойда қопланди.
Пицца бизнеси орқали мен Альфредни учратдим, у кейинчалик «Zappos» га молия ва ижрочи директоримиз сифатида қўшилди. Альфред аслида менинг биринчи рақамли мижозим эди ва у ҳар кеча катта қалампир пицца буюртма қилиш учун тўхтаб ўтарди.
Биз университетда Альфредга иккита лақаб қўйган эдик: «Овқатлар қолдиғини тозаловчи» ва «Махлуқ». Ҳар сафар гуруҳ билан ресторанга борганимизда (гуруҳдаги ўн киши кечаси Конг деган Хитой ресторанига борардик), у ҳамманинг ликопида қолган овқатни тугатиб қўярди. Мен у билан битта ҳаммомдан фойдаланадиган хонадошларидан бири эмаслигимдан мамнун эдим.
Шу сабабдан менга Альфреднинг ҳар куни кечқурун қалампирли пиццани бутунлигича буюртма қилиши ғалати эмасди. Аммо баъзида у бир неча соатдан кейин келиб, яна бир йирик қалампирли пиццани буюртма қиларди. Ўша пайтда мен ўзимча: «Вой, бу бола шунча овқатни ея оладими?», деб ўйлаганим ёдимда.
Бир неча йил ўтгач, Альфред пиццаларни юқори қаватдаги хонадошларига олиб бориб, бўлаклаб сотишини билиб қолдим. Шу сабабдан биз уни «Zappos» да бир неча йилдан сўнг молия ва ижрочи директор сифатида ёллаганмиз.
Биз бир-икки йил олдин ҳисоблаб кўрдик ва мен пицца бизнесидан Альфредга қараганда кўпроқ пул ишлаганимни, лекин у пиццани арбитраж қилиш орқали мендан соатига ўн баравар кўпроқ пул ишлаб топганини аниқладик. (Бундан ташқари, у томонда хавф камроқ эди. Кафе бир кечада 2000 доллар
