ҳам, имконият кетидан бориш энг тўғри йўлдир». Бу йигирма уч ёшда ўз уйига эга бўлишдан кўра муҳимроқ эди. Уй сотиб олиш қочиб кетмайди.
Санжай ва Алига фикрларимни айтдим, улар ҳам ўзлари мустақил хулоса чиқаришди. Ҳали ёш эдик. Жасоратли бўлишимиз мумкин.
Эртаси куни қароримизни эълон қилиш учун компания йиғилиши ўтказдик.
«Барчага маълумки, биз «Yahoo» дан компанияни сотиб олиш ҳақида таклиф олдик. Сўнгги кунларни уларнинг таклифини қабул қилиш ёки қилмаслик тўғрисида ўйлаш билан ўтказмоқдамиз», – дея сўз бошладим. Хонада вужудга келаётган кескинликни ҳис қилиш мумкин эди.
«Биз уларнинг таклифини рад этишга қарор қилдик».
Хонага кўз югуртириб, одамларнинг юзидаги енгиллик аломатларидан ҳайрон бўлдим. «Биз жудаям ўзига хос даврда яшаяпмиз, – дедим мен. – Интернет саноати авжига чиқмоқда. «Netscape», «eBay», «Amazon» ва «Yahoo» каби компаниялар инсоният тарихи йўналишини ўзгартирмоқда. Ҳеч қачон бунчалик кўп компаниялар бундай қисқа вақтда муваффақият қозонмаган. Ҳаётдан завқ олиш билан биргаликда шу компаниялардан бири бўлиш имкониятига эгамиз».
Нима учунлигини билмайман, лекин негадир борган сари ҳиссиётга берилиб бораётгандим. Овозим титрай бошлади. Охирги сўзларимни айтиб, учрашувни тугатишим керак эди, акс ҳолда йиғлаб юборардим:
«1997 йил бошқа қайтиб келмайди».
Биз бутун дунёга қарши эдик ва ютиб чиқишимизга ишонч ҳосил қилмоқчи эдик.
Кейинги бир неча ойни яхши эслай олмайман. Гўё кимдир бизни хато қилмасин, деб назорат қилиб тургандай ҳаммаси жойида эди. «Yahoo» ни молиялаштирган венчур-капитал фирмаси «Sequoia Capital» компаниясидан Майкл Мориц бизнинг директорлар кенгашимизга аъзо бўлди ва компаниянинг 20 фоиз улуши учун 3 миллион доллар сармоя қўйди. Хизматимиздан тобора кўпроқ сайтлар фойдалана бошлади ва компания даромадларини ошириш учун катта-катта реклама берувчиларни рўйхатдан ўтказа бошладик. Ақлли, ғайратли ходимларни ишга ёлладик (уларнинг кўпчилиги ходимларимизнинг танишлари эди) ва биргаликда анча вақтичоғлик қилдик. Бошимиз осмонда эди.
Бу қандай бошланганини билмайман-у, лекин «LinkExchange» да жуда қизиқарли анъана бор эди. Ойда бир марта бутун компанияга электрон хат юборардим, уларга муҳим учрашувимиз ҳақида ва унда баъзи муҳим сармоядорларимиз ва директорлар кенгаши иштирок этиши ҳақида хабар берардим. Шунинг учун ҳамма учрашув куни галстук тақиши ва костюм кийиши шарт эди.
Яқинда ёлланган ишчилардан ташқари ҳамма бу ҳақиқий расмий учрашув эмаслигини ва аслида костюм кийиш, галстук тақиш шарт эмаслигини биларди. Учрашувнинг асл сабаби ўтган ойда «LinkExchange» га қўшилган барча янги ишчиларни сафимизга қабул қилиш маросимини ўтказиш ва улар билан озгина ҳазиллашиш эди.
Шундай қилиб, ойда бир марта барча янги ёлланган ишчилар офисга костюм ва галстукларда келишарди. У ерда улар компаниянинг анъанавий ҳазили нишонига айланганини тушунишарди. Кундузги йиғилишда қандайдир ноқулай шартни бажариш учун барча янги ишга қабул қилинган ходимлар хонанинг олдига чақириларди.
«Sequoia
