Җәмәгать, шауламагыз, тәртип…
Ногман. Туганнар, сөйләшкән идек бит: 50 мең чамасы алсам, мин аны эшкә кертәм, ул безгә файда китерәчәк дип. Шулай хәл итик әле без.
Хафиз. Син, «кооп», бик остарма әле, яме? 50 мең бирсәгез, имеш. 50 мең кулга керсә, мин аны үзем дә бик hәйбәтләп эшкә кертәм.
Гайшә. Син нәрсә Ногманның бугазын буасың? Нигә дип әти сиңа кырык мең бирергә тиеш әле, милиция булганың өченме?
Хафиз. Шуның өчен булса да… Менә монда кычкырышып, эчеп, бәйрәм итеп утырасыз, ә кем сезнең тынычлыгыгызны саклый? Кем сезне хулиганнардан яклап кала? Кем сезнең өчен гомерен дә жәлләми?
Валера. Не смеши, Хафиз. Будь мужиком, все знают, как вы защищаете…
Хафиз. Син кагыласы булма…
Ногман. Кай арада кырык меңгә күтәрелде әле ул?
Хафиз. Нәрсә, сиңа ярый, безгә ярамый? Сез болай да бай…
Валера. Про другое не знаю. Батя, как с «Волгой» поступишь? Не забудь, я твой главный механик.
Хәким. Туктагыз әле, балалар, мин исән бит әле.
Гөлсем. Ояла да белмисез инде, атагыз сезнең өчен үлеп тора.
Хафиз. Ничек? Бу синең, чыннан да, шаяру гына булдымыни?
Гайшә. Безне шул хәерчелектә калдырасыңмы?
Валера. Как же я без «Волги» проживу, не представляю.
Рәшидә. Шашмагыз инде, исерешеп беттегез.
Сәкинә. Юк, әти, син дөреслек белән бар, тигез итеп бүл дә бир. Тавыш та чыкмас. Дөрес булыр.
Гөлсем. Нишлисез, балалар? Атагызны көпә-көндез талыйсыз түгелме?
Гайшә. Юк инде, әни, син үзең башлап җибәрдең дә, хәзер без гаеплеме? Эткә сөяк күрсәтмәскә иде аны, хәзер тыеп кара әнә.
Сәкинә. Тәртип, җәмәгать, культурно гына…
Ногман. Туктагыз әле, туганнар. Менә мин нәрсә тәкъдим итәм: әйдәгез, тынычлану өчен берәр чәркә күтәреп, капкалап алыйк, аннан барын да аек акыл белән хәл итәрбез.
Рәшидә. Ногман, нишлисез, болай да исерешкәнсез бит инде.
Валера. Жена, молчи.
Хафиз. Ярый, көтеп карыйк.
Ногман. Менә бу юлы кадерле әтиебезнең акылы, зирәклеге өчен эчәсем килә.
Гайшә. Әйтәсе юк. Әбәзәтелни әти өчен!
Хәким. Рәхмәт, улым. (Эчәләр.) Ләкин хәзер күпме генә сөйләсәгез дә, бер тиен дә ала алмассыз.
Гөлсем. Дөрес, әтисе.
Хәким. Кысылма, сихерче! Сиңа да эләкмәячәк. Барыгыз да минем алда акча өчен генә юхаланасыз.
Сәкинә. Әти, син ни сөйлисең, тынычлан.
Хәким. Юк, тынычландырма мине, мин үлде дигәч, ничек куанганыгызны аңлыйм мин хәзер…
Гөлсем. Син исердең, атасы.
Хәким. Ю-у-ук-ук! Мин исерек түгел! Киресенчә, айнып киттем. Ә син (Гөлсемгә), миннән котылгач, рәхәтләнеп типтереп яшәмәкче идеңме? Кияүләреңнең берәрсен эләктерергә дә не прочь. Мә, тот!
Гөлсем. Кит, оятсыз! Ни сөйлисең, балалардан оял!
Хафиз. Ә кияүләргә ни булган, ә? Бар яктан килгән.
Сәкинә. Хафиз!
Хафиз. Менә нәрсә, папаша! Юләрләнмә, үзеңә дә тими ул акча, безгә дә…
