Bulgaristan Türk Şiiri Cilt 1. Şaban Mahmudoğlu Kalkan

      Bir kız

      Bir deniz

      Deniz yıkıyor göz yaşları ile

      Kızın beyaz ayaklarını

      Martıların kahkahaları

      Öpüyor dalgaları..

      Kız gülüyor güneş gibi

      Hasretli bakışı sahilde

      Çıplak ayakları

      Gamlı sahilde.

      Şiir dediğin,

      Müjde kuşu bütün iyiliklerin

      Ana toprağa düşen tohum

      Özgürlüğe, güzelliğe adanmış

      Ha doğdu

      Ha doğacak…

      Şiir dediğin

      Şu bizim Koca Balkan haydut şarkıları ile

      Oturmuş memleketler güzeline

      Düşmanla düşmüş amansız cenge,

      Ha yendi

      Ha yenecek…

      Şiir dediğin,

      Rakovski’ nin77 kından çıkmış kılıcı

      Veya kız bakışlı dağ çiçeği

      Diz çöküp kaynaktan içtiğim su

      Veya bir iki dilim ekmek Dobruca’ da

      İhtiyar babamın gönülsüz sofrasında.

      Bu yollar ip gibi uzun

      Tuna’ dan Rodoplar’a

      Bu bereketli toprak

      Talihinde bin bir acı yara

      Tarihinde bin bir şanlı dava.

      Denize akan o küçük ırmak

      Bu Koca Balkan haydut şarkıları ile

      Bu gül vadisi oylum, oylum

      Bizim memleket oğlum

      Bu abideler

      Dağ başında yol kavşağında

      Acı geçmişte, yiğitliği hikaye eder.

      Gördüğün o harabeler ki

      Sıvasız duvarları kurşun yarası

      Kulak kabart oğlum

      Sönmemiş ocak başlarında gece yarısı

      Paisiy’ in79 tarihinde anlatılan yerler

      Bizim evler

      Bizim memleket.

      “Soykırımı günleri temerküz kamplarının cetvellerinde

      babasının adını bulamayan çocuk Zaman’ın mezar

      taşına şu beş gerçeği gözyaşlarıyla yazmış…”

      Tuna yalısında gecelerin boyu kısa

      Babaları kaybolanların öyküsü uzun…

      Ölüm dedikleri şey kapı, kapı gezmiyor

      Kol gezmiyor köyden köye, bağıra çağıra

      Zamanla Türklük öldürülüyor usul, usul…

      Diyelim ki bir akşam vakti

      Günlerden Salı aylardan Ocak

      Çocuğun mavi gözlerinde

      Mavi rüyalar hasreti

      Zaman duracak....

      Diyelim ki, bir akşam vakti

      Yıllardan bin dokuz yüz seksen beş

      Akşam yemeğinden evvel

      Sofrada “Bismillah” bile demeden

      Seni evsiz edecekler evinden....

      “Mecit Tabya’da yıldız yok bu akşam

      Ne kızların gülüşü var Silistre’ de

      Deliorman’ı boğmuş kıyım selinde

      Çarmıha gerilmiş ağlamakta Zaman

      Mezar taşları kırılmış gömütlükte

      Feryat ediyor sükut içinde yatan....

      Kıyamet günleri henüz gelmiş değil

      Çocuğun kutsal isyanı bitmiş değil…

      Önce çocuklar kalacak Silistre’de

      Sonra deli divane olmuş bir öksüz Zaman

      Bir yol var

      Gidelim mi dostlar?

      Bir yol güneye, güneşe…

      Bir yolculuk yalınayak, çırılçıplak…

      Size değil, çocuklara sözüm

      Çocuklar aldanmasın

      Aldanmasınlar

      Olsunlar birbirlerine el ayak.

      Zamana sarılıyorum Zamana

      Yolum varıyor Asya bozkırlarına

      Aşıkların türkülerini dinliyorum düğünlerde

      Atalarımın öyküsü

      Üç kıtada koşan atların nal sesleri

      Seyrana çıkmış kızları görüyorum, gelinleri

      At üstünde yiğitleri

      Atlarıyla geliyor Türk illeri…

      Seni düşünüyorum, Seni

      Nerene gizledin bunca derdi?

      Yüreğin nasıl çatlamadı kahrından

      Tuna yalısında çırpınırken Zaman?

      Ve ümidim sendedir.

      Sen ümitsin ey çocuk

      Gözlerin demet, demet çiçek

      Gözlerin ışıl, ışıl bin bir dilek.