daha sonra çömleklerden insan eti çıkınca yanılmadıklarını anlarlar:
“Kırılmış çömleğin içinden parça parça tuza yatırılmış et döşemelere dökülüverdi. Bunların arasında üst üste dizilen küçücük eller, tuzun içinde kırmızı renkte korunan butlar, parmaklar vardı. Bunu herkes gördü, şüpheler dağıldı, önlerine ölüm dikildi.” (294).
Artık yaşlı kadının gelini, gizledikleri cinayeti nasıl var öyle anlatmak zorunda kalır:
“Ağabeylerim öldürseniz yerindedir! Biz üç aydır insan kanı içiyoruz! Kestiğimiz çocukların hesabı yok, dedi.” (294).
Çocuk Zeyni ihbarı üzerine Gerey’in evine giden köylülerin de çocuğun doğru söylediğine inanmaları için ufak bir şüphe dahi kalmaz:
“Ferah, seki altından et kesme tahtasını çekip çıkardı. Kötü, soluk ve acıklı sesle yere bir şeyler fırlattı. ‘Millet, bakın! İşte eli, işte kaburgası!’ dedi ve kendi sesine boğularak elindeki çocuk kemiklerine şaşkın şaşkın bakarak, sırtıyla miçe yaslandı.” (321).
Eserde açlığın ne büyük bir facia olduğunu en iyi şekilde, çarın huzuruna çıkarak bütün olanları anlatacağını sayıklayan Minlebay’ın ağzından dökülen şu sözler ifade eder:
“Eşim açlıktan şişerek öldü… Küçük çocuğumu kestiler yediler! Madem sen beni sevmiyorsun haydi o zaman beni kesmelerini emret ve etimi ufalayarak dünyanın bütün çarlarına gönder, diyeceğim! Onlar da insan etinin tadına baksınlar… Öyle bıyık altından gülümseyip bakmasınlar, diyeceğim!” (301).
2. Eserde Diğer Canlılar
Alimcan İbrahimov’un usta ve keskin kalemi, o yıllarda yaşanan açlığın sadece insanlar için değil, aslında bütün canlılar için büyük bir facia olduğunu anlatır. Örneğin, insanlarla yan yana öyküde Aktırnak adlı köpeğin dramı da tasvir edilir. “Açlıktan tüyleri dökülmüş, kaburgaları ve çatı kemikleri derisini yırtarak dışarıya fırlamış kızgın bir köpek” Aktırnak, daha fazla dayanamayıp avluda karın üzerinde ölüp kalan Galim’in cesedinin “içinden çekip çıkardığı bağırsakları ve ciğeri yiyordu!” (286-287). İhtiyar Namacan’ın üzerine sopayla yürümesine rağmen cesedi yolmaya devam eden köpeğin ağzından şunlar söylenir:
“Bütün kış tek nasibim bu ceset oldu zaten. Ne diye bana dokunuyorsun? dercesine kızgın bir sesle hırlıyordu.” (287).
Bir zamanlar tokluk hayatta insanlara bağlı olan, onların elinde hayat bulan köpekler, artık hayatta kalmak için insanların cesediyle beslenmeye başlar:
“Onun hassas burnu hemen bir koku ayırt etti. İnsan mı, hayvan mı ayıramadı fakat bunun önemi yoktu. Önemli olan, orada bir etin, kanın, erzakın olmasıydı. …Ne görsün, henüz donmamış, şişmiş bir gövde –insan gövdesi- yatıyor. Alelacele cesedin karnını yardı, parçalamaya başladı. Bu arada etrafta hayatta kalan diğer köpeklerde yetiştiler.” (313).
A. İbrahimov, eserde köpek Aktırnak’ı aynen insan gibi düşüncelere ve duygulara sahip, açlık faciasını insanlarla beraber ve aynen onlar kadar uçlarda yaşayan bir canlı olarak anlatır. Aktırnak kızar, rencide olur, öfkelenir, kafasını kurcalayan birçok soruya cevap arar, şüpheye düşer, korkar, hayatta kalabilmek için temel içgüdülerine sarılır:
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
