Benim Adım Koca. Berdibek Sokpakbayev

      Annemin kolhozda inek sağıcı olarak çalıştığını ben sizlere söylemiş miydim? Onların çiftliği bundan yalnızca birkaç gün önce yaylaya gitmişti. Yaylayı görmeyeli birkaç yıl oldu. Bu sebeple oraya gitmek benim için iyi olur kararına vardım. Bunun için araç gerekli. Peki onu nereden alacağım? Ustabaşından istedim ama vermiyor. Ah be! Böyle zamanlarda kendine ait bir atının olması muhteşem olmaz mıydı? İstediğin yere atını dörtnala sürer giderdin. “Er kanadı, attır” diye Kazak atalarımız boş yere söylememiş.

      Peki, ben atı nereden bulacağım?

      Oturup oturup birdenbire alkışımla aklımda bir fikir beliriverdi. Bu da laf mı? Artık eskiden olduğu gibi özel mülkiyetin olduğu zamanlar değil. Kolhozun malı, benim malımdır. Onlardan birisine binip giderim. İleri gelenlerin her birinde birkaç tane at var. Bu atlara kendileri dışında sivrisineği bile yaklaştırmıyorlar. Yazın yaylada salıverip semirtiyorlar, kışın ise boş bırakmayıp çalıştırarak kurt ve tilki avına çıkıyorlar. Peki bunun için onlar kolhoza para ödüyorlar mı? Hiç de ödemiyorlar. Babam Kadir bu kolhoz kurulduğu andan itibaren kolhozda usta olarak çalıştı, annem ise sağıcı. Bir attan bir gün olsun faydalanmaya benim hakkım neden yok?

      Sorun çözüldü, nehir kıyısında yayılmakta olan, gözüne ilişen ilk ata binersin. Akşam serinliğinde yaylaya doğru yola çıkarsın. Bundan sonra ustabaşıymış, Maykanova’ymış, sabahleyin benim nereye gittiğimi bulsunlar da göreyim bakalım.

      Yemeğimi yedikten sonra dışarıya çıktım. Hava kararmıştı. Uykuya dalmış kara gecenin kucağında, ahırın girişindeki ağaç çitin üzerinde, tüneyen tavuk gibi bir başıma oturuyorum. Aklımda Janar var. Geceleyin yaylaya gidersem uzun bir süre onu göremeyeceğim, özlerim!

      Bazen kendi kendime soruyorum “Janar’ı neden düşünüyorum? Onu görmediğimde mutsuz olmam, huzurumun bozulması da neyin nesi? Yoksa o eski devirlerde herkesin söz ettiği, kitaplarda yazılan şey… Değil mi?” Hey Allahım, bu düşünceyi aklıma getirmiş olmama bile şaşırıyorum. Eğer bunu Maykanova bir bilse… O zaman benim halim ne olurdu? “Hey, Kadırov! Çocuk başıyla kıza âşık olmuş. Bir bak hele şuna! Bu çirkinliği sana kim öğretti, ha?”. Gerçekten tam bir maskaralık, işte böyle olurdu.

      Benim ağzımı açıp Janar’a tek bir söz bile söylemem bir yana, onun karşısına çıkmaya bile cesaret edemeyişimin sebebi işte, bu!

      Janar’ın evi sokağın başına doğru, nehrin kıyısında. Babası Balabek ustabaşı olarak çalışıyor. Annesi Kırım’a istirahate gitmiş. Janar dışında evde yaşayan tek kişi benden pek hoşlanmayan sert mizaçlı babaannesi. Elime bir sopa alıp, birini taklit edip aksayarak oraya doğru yürüyorum. Janar’ın başını buradan da olsa bir görsem yine de bana teselli değil mi? Hem kim bilir belki de karşılaşıveririz. Yaylaya gideceğimi söylerim. Benim nerede olduğumu o da bilsin. Acaba Janar beni hiç aklına getiriyor mudur? Düşünüyor mudur, düşünmüyor mudur, ha?