эди миндирсангиз…
Ўзимни жўрттага гўлликка оламан:
– Қўйсанг-чи, мен қўпол отман. Тагимда қолиб кетиб, бирон жойинг лат емасин, дейман.
– Ҳов ҳали олдимга кирганингизда, мен от эмасман, девдингиз…
– Мен унда ёввойи от эмасман, дегандим.
– Ёввойи бўлмасангиз, демак, авайлаб миндирарсиз ахир?..
Ҳа, у гапга анча чечан, кишини эҳтиросли сўзлар билан ўзига бир зумдаёқ боғлаб олиш қобилиятига эга эди.
– Тахмина, менга… аниқ яшаш жойингни айтарсан?
– Яшаш жойимни?…–У энди бироз хомуш тортиб қолди.–Фоҳишаларнинг яшаш жойи бўлармиди, Собир ака…
– Мен шунчаки… Қўқондаги уйларинг…
– Қўқондагиси… дадамдан кейин… буёққа кўчган эдик. Менинг болалигим, болалик орзуларим ҳаммаси тошга айланиб, кўкармас армон бўлиб, ўша ерда қолиб кетди.
– Мактабинг-чи? Ўқишниям ташлаб юборгансан чоғи?
– Мен у вақтларни ўйласам… хўрлигим тутиб кетади. Мактабимни, синфдошларимни, муаллимларимни баъзи-баъзида эслаб қоламан. Шундай пайтлар биров билмас аччиқ-аччиқ йиғлаб оламан. Ахир, мениям дадам бор эди-ку. Мен ҳам бошқалар қатори мактабга қатнардим, бошқалар қатори қувнардим, ўйнардим. Яқин-яқин дугоналарим билан олис-олис, ширин-ширин орзуларга берилардик. – Наҳотки ўша яқин дугоналаринг билан ҳам алоқанг узилиб кетган бўлса?
– Мен улардан баъзиларини кўча-кўйда учратиб тураман. Улар ўқишади. Кимдир ўқитувчиликка, кимдир врачликка дегандай. Лекин мен улардан ўзимни олиб қочаман…
Орага жимлик чўкди. Тахмина мендан сигарет узатишимни сўради. Лекин мен унинг илтимосини бажармадим. Ўз хаёлим билан банд бўлиб, жим ўтиравердим. У менга ажаблангандек қараб қўйди-да, кейин чекиш фикридан қайтиб, ўзича «бўпти» деди. Бир дамдан сўнг аста савол берди: – Собир ака, болаларингиз борми?
– Ҳа, – мен унга ажабланиб боқдим. – Бир ўғил, икки қизим бор. Нима эди?
– Сиз уларни яхши кўрасизми?
– Бўлмасам-чи, жондан ортиқ.
– Хотинингизни-чи?
– Униям.
– Уям сизни жондан ортиқ севадими?
– Мен унга ишонаман.
– Ҳамма гап шунда. Менимча, энг катта бахт ҳам шунда.
– Гапинг тўғри, Тахмина. Сен буни тўғри тушунибсан.
– Чунки мен буни ўз кўзим билан кўриб хулоса чиқарганман. Бизникидаги ҳамма бало ана шу ишонч деган нарсанинг йўқолишидан бошланган…
– Чамамда, аянг билан даданг бир-бирларини севиб турмуш қуришган-ку? – синовчан савол ташладим унга.
– Мен севгига ишонмайман. Ҳаммаси пуч гап. Масалан, олдимизга келадиган эркакларнинг ярмидан кўпи хотинига сени севаман, деб яшаса керак. Лекин улар оиласининг, бола-чақасининг ризқини қийиб, топган-тутганини кўтарганча фоҳишага чопишади. Бизга нима, ўлиб кетишмайдими…
– Бу билан марҳум дадам ҳам ана шунақа эркаклар хилидан эди, демоқчи эмасмисан ишқилиб?
– Мени
