буларга бериб, Қаршига кўчиб кетган. Ўша одамни сўроқлаб борасиз, акахоним дейсиз… Эҳтиётроқ бўлинг, у ерга ҳар хил одамлар кириб боради. Мабодо лозим бўлиб қолсам, телефонларимни биласиз. – Хотиржам бўлинг. Жанг майдонидан тирик қайтишга ҳаракат қиламан, – дедим унга ҳазил аралаш.
– Кечирасиз, мелисачилик… Эҳтиёткорлик қонимизга сингиб кетган,–деди Суннатов менинг жавобимдан завқланиб.–Албатта, сиздайин йигитлар ҳар қандай жангдан омон қайтиши аниқ. Фақат… жанг майдонида бирон касалга чалиниб, «госпитал» га тушиб қолишдан сақлансангиз бас…
Қисқагина сўз ўйинидан икковимиз ҳам мазза қилиб кулишиб олдик. Чиқиб кетарканман, Суннатов эшик бўсағасида мени яна тўхтатди: – Айтмоқчи, у ерга кечки пайтроқ борсангиз маъқул. Иложи борича башангроқ кийининг. Қўлингизда дипломат бўлса, янаям яхши, бошқа шаҳарданман, дейсиз.
– Ҳаммасининг иложи бор, жаноб капитан. Фақат… келинингизга ниманидир баҳона қилиб уйдан чиқиб кетиш анча мушкулроқ,–дедим.
– Буёғига мен мутлақо хотиржамман, – Суннатов илжайганча яна бўш келмади. – Журналист халқи ёлғон учун ҳеч қачон бировнинг чўнтагига тушмаган.
II
Квартира қўнғироғини икки-уч марта босдим. Очишмайди. Ичкаридан телевизордами, магнитофондами, «Фарғонада биттагина» қўшиғи янграяпти. Кимдир эшик ёнига келиб тўхтаганини сездим. Афтидан, кўздарчадан мени обдон кузатяпти. Ниҳоят, ўзимни тоқати тоқ бўлиб, қайтиб кетаётганга солувдимки, қулф «шилқ» этиб очилди: – Хизмат, акажон?
Қаршимда… кўринишидан ёши қирқларга яқинлашган, тўладан келган, ўнг ёноғида нўхатдек қора холи бор, кўз остлари анча салқиб, ранглари сарғиш тортганини ҳисобга олмаганда, кўҳликкина бир жувон менга синовчан боқиб турарди. Эгнида хитойи халат, олди анча очиқлигидан дуркун сийналар оралиғи кўзга чандон ташланиб турипти. Бу қиёфа менга бир оз танишдай туюлди. Уни қаердадир учратгандекман. Камалак қошлар, ўнг ёноғидаги нўхатдек қора хол… Эслолмайман, ўйланиб туришга эса фурсат йўқ.
Уй бекаси ҳам менга бир дам тикилиб қолди. Бироқ хаёлини менинг бўй-бастиму, эгнимдаги оҳорли либос тортиб кетаётгани аниқ эди.
– Кечирасиз, менга Абдусаттор ака керак эдилар…
– Абдусаттор ака? Бу ерда унақа киши яшамайди-ку, – жувон узрли бир оҳанг ва назокатли қиёфада жавоб қилди.
– Нега яшамайди? Ахир… таксичи Воҳидов Абдусаттор аканинг уйи шуми?
– Э-э, Саттор шўрбалиқ денг!– У ўзича жилмайиб қўйди. Ҳа, шу. Лекин яқинда менга сотиб, ўзлари кўчиб кетишган. Бирон хизмат бўлса… – Мабодо телефон-пелефон қилиб қолсалар. Ўшдан Баҳодир деган бир укахонингиз келиб кетди деб қўярсиз. – Шундай дея, жўрттага кетишга чоғланган эдимки, у мени тўхтатди:
– Ие, ҳали меҳмонман денг?! Ундай бўлса, сизга жавоб йўқ, – у энди сира ийманмай, шошиб келиб тирсагимдан тутди. Димоғимга фаранги атирнинг ўткир ҳиди урилди. – Бир пиёла чой ичиб кетасиз. Ҳар ҳолда, ўзингиз учун қадрдон уй экан.
