нимага Қалдирғоч раҳмат деганига тушуна олмай, унга қараб қолди ва ичида: «кечасидаги вазият учун ташаккур билдирди, шекилли, мендан хафа эмас экан», деб ўйлади.
Бир пайт дарвозани тақиллатмай, қўшни йигит кириб, «Фермага ажратилган сут қани?» – деб сўради.
Янга билан олдинма кетин ошхонага кириб, бидонни елкасига олдида, атрофга, айниқса Оловиддинга синчиклаб кўз ташлаганча, кўчага юрди. Сўнг унинг, бидонни аравага дўқ этиб ташлагани ва ҳиҳ, жонивор, деб эшак-аравасини юргазиб жўнагани эшитилди.
− Бошқа пайтлар Акобир ака уларда йиғилган сутни фермага топшириб қўядилар, − деб янга, қўшнилари билан аҳиллигини тасдиқламоқчи бўлиб гап қистирди.
Кейин бошини кўтариб астойдил таклиф қилди: самовар қайнаб турибди. Юринг, чой дамлайман.
Ёмғир тинди, аммо пахтазорга кириб бўлмайди. Барибир далага чиқиш керак. У шерикларига қўшилиб, машина, арава юравериб, зичлаган қаттиқ йўлдан бораркан, ажабтовур ўтган тун ҳақида ўйлаб кетарди.
Пахта терилмаса ҳам, пахтазорга кириб туриш ҳақида кўрсатма бўлди. Ҳамма қатори у ҳам қимирлади. Битта ўқ ариқни мўлжаллаб тўхтади.
Офтоб қиздириб, ернинг нами бироз кетиб, оёққа палахса-палахса лой ёпишмайдиган паллада пахта теримига тушилди. Оловиддин бир вақт ҳаммадан ўтиб, шитоб билан ҳаракат қилаётганига ўзи ҳайрон бўлди. Унинг кайфияти яхши, димоғи чоғ эди.
Кечгача, ҳавода нам бўлгани учунми, Оловиддин терган пахтаси икки юз килога етай деганди. У бугун яхши ҳаракат қилди. Қандайдир куч далда бериб турди. Унинг кўп пахта терганини кўпчилик олдида эълон қилишганда, дядя Толик кўзини қисиб қўйди. Бу билан, биламан қайси сабабдан ғайратинг ошиб кетган, дегандек бўлдими, Оловиддинга қоронғу.
Йиғилиш сўнггида, бригадирлари, Оловиддинни шерикларига мурожаат қилиб: бугундан бошлаб хирмонда, кўсак чувишда ишлашини ва шу ерда туришларини эълон қилиб, хона кўрсатди. Улар пахтани кам териб, нуқул гап эшитишарди, индамай рози бўлишди. Кийим-кечаклари, сумкаларигача келтириб қўйилганидан ҳатто ҳайрон қолишди. Уйга, ҳужрага ёлғиз Оловиддин қайтди, у илғор, унинг мушугини биров пишт демасди.
Ромли айвонда, дастурхон тепасида саллали домла, қуйида кампир бор эди. Акобир ва янга кўринмасди.
Эшикдан бошини суқиб саломлашиб, яхши бориб келдингларми деб кампир билан ҳол-аҳвол сўрашганди, тинмай бошини силкиб тасдиқ қилаётган кампир, ё, пирим, деб ўрнидан туриб, унинг истиқболига чиқди.
− Болам, ювиниб, тараниб, дурустроқ кийиниб ол, меҳмон бор.
Оловиддин маъқул деб хонасига шошди.
Озгина фурсатдан кейин, у дурустроқ кийимда кириб, домла билан қўл беришиб сўрашиб, ёнидаги бўш жойга ўтирди. Дастурхонга кўз ташлади, сур гўшт, пишлоқ, қанд-қурс, турли ҳўл мевалар, чучвара, сомсами бор эди. У ҳайрон бўлди. Бирор маърака тўғрисида аввалроқ унга айтишмаганди. Озгина ўтмай, кампир унинг олдига бир коса шўрва қўяркан, уни шоширди: «Олинг, олинг болам, кун бўйи даладасиз. Қорин ҳам очиққан чиқар». Оловиддин
