НАРСА ЕГИМ КЕЛАЯПТИ
Орадан бирмунча вақт ўтди.
Шундай кунларнинг бирида, овқат қила бошлаган янга, ошхонадан югуриб чиқди.
− Ойи, овқатга ўзингиз қаранг. Ёғ ҳидидан кўнглим беҳузур бўлаяпти.
Кампир қошини чимириб бир қараб қўйдию, лекин индамай капгирни қўлига олди ва овқат пишгунча довур тепасида ўзи турди, сузиб келди ҳам миқ этмади. Қўшнисидан сўраб чиққан тўрт дона шўр бодрингни, қуш расми туширилган оқ тарелкага солиб, келини олдига қўйди.
− Вой, шўр нарса егим келаётганини қайдан билдингиз?
Қалдирғоч шундай деб, бодрингларни сувини оқизиб, тирсиллатиб ейишга тушди, таом ҳам бир чеккада қолиб кетди.
Бироз вақт ўтиб, тамадди қилиб бўлишди ҳамки, кампир келинини гапга солди.
− Ойингизникига бориб уч-тўрт кун меҳмон бўлиб келмайсизми?
Келини қайнанам бекорга бу гапни айтмади, коса тагида нимкоса қабилида иш кўради, деган ўйда, сир бой бермай, майли, сиз нима десангиз шу, деди.
− Фақат ҳомиладор аёл бир ўзи бориши нораво. Эҳтиёт бўласиз йўлда.
− Нимани айтаяпсиз? Ким ҳомиладор, ойи? − деди келини ҳайрон.
− Олтмишга кирган мен бўлармидим, сиз-да ҳомиладор, − деди кампир, кўзлари ўйнаб.
Сўнгра, катта тўлқиндан кейин қирғоққа улоқтирилган балиқнинг сувсизликдан каппадек оғзини очишига қиёс, келини, оғзи очиқ, анқайиб, унга бир зум тикилиб қолди. Ва иккалалари баравар уввос солиб, йиғлашга тушди.
Янга югуриб қайнанасини қучиб олган, кўзларида ёш қуйиларкан, у астойдил йиғлаб:
− Ростми? Ойи… Ойижон.., − деб ҳиқилларди.
Улар анча вақт шу алфозда, бир-бирларини қучоқлаб, елкаларидан силаб, ёноқларига ёноқларини суйкаб, бир йиғлаб, бир тин олиб ўтирдилар.
− Ана, келин, ниятларингизга етдингиз. Йиғлаб-сиғтаб кетаман деб куйдирардингиз. Марҳамати кенг эгам билгувчидир, кимга, қачон саховат кўрсатишни ўзи ҳал қилади − деб, келинининг сочларини бошқача бир меҳр билан силар, нуқул юзлари, пешонасидан қуруқсиқ лаблари билан ўпарди.
Уларнинг ҳар иккисини кўзи то тонггача юмилмади. Хурсандчилик, кўтаринкиликдан мижжа қоқишмади. Акобир хўжалик идорасида навбатчиликка қолгани учун ҳали бу янгиликдан хабари йўқ эди.
Эртаси мол-ҳолга югуриб, елиб қараётган келинига, ҳой шошманг, югурманг, оғир кўтарманг, айланай, деб танбеҳ берганча, кампир оғзи қулоғида хурсанд, икки қўли орқасида, ниманидир ўйлаб, фикр қиларди.
Нонуштадан кейин кампир келинини секин суҳбатга чорлади.
− Қалдирғоч, ой келиним! Хурсандмисиз? Она бўласиз!
− Билмасам.
− Бу шундай бахтки! Дунёдаги энг катта ҳашамлару бойликлар, мартабалар унинг олдида бир пул.
− Ҳимм…
Келини сергакланди.
− Узоқ кутилган фарзанд. Бу севинчли янгиликдан ота-онангиз, қариндош-уруғ, опа-укангиз хабардор, хурсандчилик, шод-хуррамликка
