Of! Niçin bu kadar merhametsizsin Kenan? Pederim beni yanına dizleri ucuna oturttu. Gözleri gözlerimden ayrılmıyordu. Ben korku ve heyecan içindeydim. Çünkü eniştenin rengi atmış, gözleri tabii hâlinden çok ziyade açılmıştı. O muhterem yüzü temaşadan korkuyordum. Bizi evvelki akşam kameriyede görmüş, bir şeyler hissetmiş. Bana bunları sordu. Gözlerimi kapadım, kalp gözümü açtım. Sevdiğimi, seni, Kenan’ı sevdiğimi, sensiz yaşayamayacağımı itiraf ettim. Bu hengâmda ben ağlıyordum. O zavallı ise zangır zangır titriyordu. Sükût ettiğim gibi bu muhabbetin karşılıklı olup olmadığını sual etti. Ah nurum! Ağzından bir kelime-i muhabbet işitmediğim hâlde vaziyetinden, hareketlerinden beni sevdiğini anladığım için cevap verdim: ‘Evet, Kenan da beni seviyor.’ aklım başımda değildi. Kendimi ciddi bir peder karşısında kıyas etmiyordum. Cevap verdi: ‘Ben sizi zaten mesut etmek isterim, fakat siz artık çocuk değilsiniz. İlişkilerinizden, hareketlerinizden hane halkı şüpheye düşmemek, muhabbetinize vâkıf olmamak için Kenan’ın senden ayrı bulunması lazımdır. Bu sebepten ona selamlıkta bir daire tefriş ettireceğim. Yarından itibaren oraya nakledecek. Sonra İstanbul’a göndereceğim.’ dedi. Bu cevap, bu karar beni bitirdi, mahvetti. Fakat ne söyleyebilirdim, nasıl itiraf edebilirdim? Oh, senden ayrı yaşamak, tebessümünden mahrum olmak ne müşkül hâl! Ne devasız bir dert! İşte şimdiye kadar bin müşkülat, bin ceht ve ihtimam ile bunları gönlümde hıfzetmiştim. Hâlim, tavrım bunu deşifre etti. Şimdi söyle, insan canından, ruhundan ayrılırsa ölmez mi? Harap olmaz mı? Cevap ver Kenan, sen de beni seviyorsun değil mi?”
“Meliha, tatlı sözlerin beni ümitsizlik ile sürurdan müteşekkil bir vücut hâline koydu. Verdiğin havadis tahminimin kat kat fevkinde ehemmiyetsiz iken, senin özellikle benim için bu kadar ıstırap çekmeni arzu eder miyim? Ah Meliha, bu vaka mevtime bile sebep olsa, yine indimde pek muazzezdir. Çünkü o güzel dudaklardan beni sevdiğini işittim. Oh, talihim zannettiğim kadar kötü değilmiş. Felek tahminim derecesinde zalim değilmiş. Peder himayesi, valide şefkati görmemiş bir biçare, Meliha’nın, o cisimleşmiş nurun muhabbetine mazhar olur, kalbinde -mevcudiyetini hissettirecek surette- bir mevki işgal ederse, bundan büyük saadet, bundan büyük nimet hayal edilebilir mi? Nurum, Cenabıhak bana yalnız iyiliklere meftun olacak hassas bir kalp ihsan buyurmuştur. Daha küçükten beri o aciz kalbimin sana mahsus bir meyil ve ilgisi vardı. Günler geçtikçe zaman tazelendikçe o meyil ve ilgi de o mertebe şiddetini arttırıyordu. Geceleri uykuda geçirdiğim anları, zannediyor musun ki, sükûnetle, istirahatla geçiriyorum? Senin o latif vücudun o karanlık gecelerde, sen uyku istirahatında iken karşımda tecelli ederdi. Venüslerin bile letafetine hayran olduğu o yüz, o gül çehre yalnız biraz asıl rengini kaybetmiş gibi görünüyor. Meleklerin bile gıpta eylediği o latif tebessümün karşısında kırgınlıktan değil; aşktan, sevdadan gelen sihirli bir ağırlık çökertti üstüme. Ben o zaman kendimi feyizli, sürurlu ve neşeli bir âlem içinde kıyas ediyor, ruhumun melekler civarında pervaz eylediğini hissediyordum. Sabah olup da acı bir hakikat zihnimi zir ü zeber eylediği zaman, o şevkten, o neşeden o ruhi âlemden eser kalmadığını anlayınca, gözlerim bir gecelik temaşadan doymuş olduğundan, bu üzerimdeki kırgınlığı atmak için hemen cemaline, güzelliğine yönelir, o sevda hüznünden gelen o huzursuzluğu atmaya çabalardım. Seni yine eskisi gibi hayalimdeki o mütebessim hâliyle gördükçe neşemden kalbim bedenime sığmayacak zannederdim. Beni yalnız bir hatıra berbat ediyordu. O da gönlümde sana karşı tapınmak derecesinde muhabbet liyakati bulunmaması idi. Ah Meliha, bu ümitsizce olan sevda, beni mezara dahi göndermiş olsaydı kemiklerimden işitilecek feryat yine sana olan muhabbetimi ilan eyleyecekti. Çünkü ben bazı elemler dahi görmüş olsaydım mümkün değil bu cürette bulunamazdım. Yüzde bir ret ihtimali beni mahvetmeye kâfi idi. Seni seviyorum, bütün aşkımla muhabbetimle seviyorum. Nurum… Oh! Bu ümit aşılayan gece ilelebet nişanımın en güzel anı ve işareti olacaktır!”
“Bilirim, bilirim Kenan, maksadım seni söyletmek. O güzel ağzından beni sevdiğini işitmekti. Çok şükür buna da muvaffak oldum. Şimdi senden şunu rica edeceğim: Pederimin teklifine razı olacaksın değil mi? Zararı yok biz sureten yekdiğerimizden ayrı bulunalım. Geceler, geceler, o bizi hayal âleminde gezdiren mesut geceler bizim değil midir? Ortadan kaybolduğun hengâmda yahut çocukça birbirimize darıldığımız demlerde gecenin zulmetinden istifade ederek saatlerce içinde ağladığım şu kameriye o zamanlar bana göre bir heyecan mahalli idiyse, bundan böyle de bir buluşma mekânı olabilir. Orada döktüğüm gözyaşlarına bedel tabiatın bana karşı alay ederek güldüğünü görüyordum. Acı bir his yüreğimi yaralıyordu. Şimdi ise kamerin bile bizi aydınlatmaya ve barındırmaya utandığı şu mahal bizim mahrem sırlarımızı saklayan bir mekân olacak. Oh! O zulmetler istediği kadar artsın. Sen Kenan, o zulmetlere karşı olanca şaşaan ile tebessümün ile arzıendam etmiş bir güneş değil misin? Bak yine deli gibi söylenip duruyorum. Nasıl, Kenan’ım bu karara uyacak, bu tedbire muvafık hareket edeceksin değil mi?”
“Evet Meliha, eniştemin bu fikrini takdis eder, arzusuna büyük bir saygıyla iştirak ederim. Namuslu adamlar işte böyle tedbir alırlar. İstanbul meselesine gelince, sana layık bir zevç olabilmek için bu seyahatin de yapılması zaruridir. Fakat buna daha vakit var. O zaman güzelce düşünür taşınırız. Şimdi sen pederine, bu teklifleri tereddütsüz kabul ettiğimi, yarından itibaren selamlığa çıkacağımı söylersin. Beni görmek gerekirse selamlığın tenha zamanlarında iş dolayısıyla gelir bir arzuhâl bırakırsın olmaz mı?”
Muhavere burada son buldu. Çünkü saat gece yarısını gösteriyordu. Yavaş yavaş kalktılar yalıya girdiler.
Kenan, bir zorlamayı, bir musibeti beklerken hayallerinin tersine Meliha’dan işittiği sözler, onu âdeta mest etmişti. Böylece tatlı ve ümidi artmış bir şekilde yatağına girmişti. Saim Bey’in kendine göre Meliha’dan işittiği sözler pek büyük bir müjde yerine geçmişti. Dolayısıyla oluşan sebepler, Saim Bey’in kızının muhabbetine vesile olduğundan onların aşklarına daha geniş ve hoşgörülü bakmaya başlamıştı. Fakat aşkın, sevdanın en şiddetli darbeleri, en tahammülsüz cilveleri her iki tarafın da içinde yuvarlanan ifrat derecesindeki muhabbettir. Dolayısıyla bu duruma da itinayla bakmak gerekiyor. Birbirini seven âşıklar gerçekten de istikbaldeki hayatın ne gibi arızalara uğrayacağını pek düşünmezler ve tahmin de edemezler. Dolayısıyla istikbalde en ufak bir mâni çıkınca da onu hemen aşırı bir şekilde abartırlar. Bunun gibi Kenan da bundan sonra selamlık dairesinde ikamete memur, bir sene sonra İstanbul’a gitmeye mecbur olmasından, bu meselede tahmin edilmeyecek pek çok olumsuz noktalar mevcut olduğuna hükmetmişti. İşte Kenan yalıdaki son gecesini bu şekildeki birbirine zıt birçok münakaşa ile geçirmişti.
Meliha ise pederinden aldığı emir ve talimatları Kenan’a kabul ettirmesinden, bu vesile ile de çoktan beri kalbinde gizlediği muhabbetini ilana muvaffak olmasından dolayı büyük bir neşe ve sürurla odasına çekilmişti. Ayrıca hiçbir şeyi kaldırmaya iktidarı kalmayan zihnini ve hayattaki meşakkatlerle ezilen vücudunu biraz dinlendirmek üzere hemen yatağına girmiş, biraz sonra da uyuyakalmıştı.
Kenan sabahleyin Meliha’nın verdiği talimat gereğince mektebe gitmeden evvel hakkında verilen karardan dolayı eniştesinin odasına girerek kendisine teşekkür etmişti. Akşam dönüşünde ise zatına tahsis olunan hususi dairesine çekilmişti. Evvelleri Meliha’nın şereflendirmesiyle feyizli olan o buluşma ve muhabbet dairesi, şimdilerde ne hüzünlü ve kasvetli bir manzarayı arz ediyordu. Ah, evet muhabbet güzergâhlarının henüz ilk demlerinde bulunan çocukların aşk tebessümlerini ihtiva eden o muhabbet hücresi, şimdi âdeta bir hicran yuvasına dönüşmüştü.
Kenan yalıya varıp da gözleri selamlığa matuf olunca, caddeye nazır pencereden kendisine tebessüm edecek bir yüz arıyordu. Ne
