История схоластического метода. Первый том: Схоластический метод от первых истоков в святоотеческой литературе до начала XII века 1957. Мартин Грабманн

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу История схоластического метода. Первый том: Схоластический метод от первых истоков в святоотеческой литературе до начала XII века 1957 - Мартин Грабманн страница 49

История схоластического метода. Первый том: Схоластический метод от первых истоков в святоотеческой литературе до начала XII века 1957 - Мартин Грабманн

Скачать книгу

Geschichte der Philosophie II9 91 f)

      201

      Strom. 1, 7 (изд. Stählin II 24).

      202

      Св. Фома комментирует эклектизм Отцов так: vExpositores Sacrae Scripturae in hoc diversificati sunt, secundum quod diversorum philosophorum sectatores fuerunt, a quibus in philosophicis eruditi sunt. Basilius enim et Augustinus et plures sanctorum sequuntur in philosophicis quae ad fidem non spectant opiniones Piatonis…… Dionysius autem fere ubique sequitur Aristotelem, ut patet diligenter inspicienti libros eius» (In II. Sent. d. 14, q. 1, a. 2). Аквинский особо отмечает позицию святого Августина в отношении пианизма: «Августин, который учение платонизма имбутус фуэрат, si quae invenit fidei accommodata in eorum dictis, assumpsit; quae vero invenit fidei nostrae adversa, in melius commutavit» (S. th. 1, q. 84, a. 5). Heinrich von Gent говорит почти буквально то же самое: «Philosophia Piatonis imbutus (sc. Augustinus), si quae invenit fidei accommodata, in scriptis suis assumpsit; quae vero invenit fidei adversa, quantum potuit, in melius interpretatus est» (S. th. [ed. Ferrarae 16461 a. 1, q. 1, n. 26).

      203

      Ср. о зарождении мистицизма в патристике J. Stoffels, Die mystische Theologie Makarius des Ägypters und die ältesten Ansätze christlicher Mystik, Bonn 1908. Прекрасные ссылки на патристические начала мистицизма можно найти в J. Zahn, Einführung in die christliche Mystik, Paderborn 1908.

      204

      Альфред Зееберг (Der Katechismus der Urchristenheit, Leipzig 1903, 45 ff) стремится доказать, что 1 Кор 15:3—5 является древнейшим фрагментом Символа

      205

      Ср. Denzinger, Enchiridion 10 n. 1.

      206

      S. th. 2, 2, q. 1, a. 9.

      207

      В III Sent. d. 25, q. 1, a. 2. 1, a. 2, об артикулах веры как principia sacrae doctrinae, он выражается в S. th. 1, q. 1, a. 1.

      208

      Friedrich Wiegand, Das apostolische Symbol im Mittelalter, Giessen 1904, рассматривает средневековые объяснения символов.

      209

      Учение Иустина Мученика об Иисусе Христе, Фрайбург 1906, 1.

      210

      Ср. R. Seeberg, Lehrbuch der Dogmengesch. 12 289 f.

      211

      Dogmengeschichte der vornicänischen Zeit2, Freiburg 1892, 96.

      212

      Ausgabe ter Mekerttschian und ter Minassiantz, Leipzig 1907.

      213

      A. Ehrhard, Die christliche Literatur und ihre Erforschung von 1884 bis 1900. erste Abteilung: Die vornicänische Literatur, Freiburg 1900, 614. Ср. P. Koetschau, Origen’s Werke I (Die griechisch-christlichen Schriftsteller der ersten Jahrhunderte), Berlin 1899, xxiv; Tixeront, Histoire des dogmes, I. Bd: La theologie anteniceenne, Paris 1906, 263; L. Duchesne, Histoire ancienne de Nglise I, Paris 1906. eh. 18: L’ecole chretienne d’Alexandria.

      214

      Strom. 6, 14.

      215

      Там же, с. 7, 10. M» P. Gr. IX 481.

      216

      Об отношении Климента Александрийского к греческой философии см. Schürmann, Hellenistische Bildung in ihrem Verhältnis zur christlichen nach der Darstellung des Klemens von Alexandrien (Progr.), Münster 1859; C. Merk, Klemens von Alexandrien in seiner Abhängigkeit von der griechischen Philosophie, Leipzig 1879; W. W a g n e r, Wert und Verwertung der griechischen Bildung im Urteil des Klemens von Alexandrien, Marburg 1902.

      217

      Dogmata theologica. Prolegomena c. 4, n. 2. ed. Vives I, Paris. 1865, 20.

      218

      Об учении Климента Александрийского о пистисе и гнозисе см. De la Barre, Clement d’Alexandrie, в Dictionnaire de theologie catholique III 188—191: «La gnose est une elaboration scientifique du contenu de 1a foi, fides quaerens intellectum»; Eugene de Faye, Clement d’Alexandrie82, Paris 1906, 201—216: J. Reinkens, De fide et γνωσει [гносэй] Clem. Alex., Breslau 1850; H. Preisehe, De γνωσει [гносэй] Clem. Alex. (Diss.), Jena 1871; Knittel, Pistis und Gnosis bei Klemens von Alexandrien, in Tübinger Theol. Quartalschrift LV (1873) 71—219 363—417; Pascal, La foi et la raison dans Clement d’Alexandrie, Montdidier 1901; Capitaine, Die Moral des Klemens von Alexandrien, Paderborn 1902, 273 ff. Основные тексты Климента об отношениях между пистисом и гнозисом можно найти в Strom. 2, 2—6 9—12; 5, 1—3.

      219

      Εστι γαρ η μεν φιλοσοφια επιτηδευσις (σοφιας), η σοφια δε επιστημη θειων χαι ανθρωπινων χαι των τουτων αιτιων [эсти гар э мэн филёсофиа эпитэдэўсис (софиас), э софиа дэ эпистэмэ тхэйон хай антхропинон хай тон тутон айтион]

Скачать книгу