Анар. Тұрсынхан Əбдірахманова

      Қыбыр етсе Азбанқұл сұс қылады,

      Жеген асын желкеден құстырады.

      Сегіз өрім, бұзау тіс арқасында

      Ирелеңдеп, жыландай ысқырады.

      Отырмасқа сондықтан амалы жоқ,

      Ханға ұнаған аз күнгі заманы жоқ.

      Бір төсеніп тастаған болды көрпе,

      Көз жасынан өзге айла табары жоқ.

      Еркін жылап төге алмай көздің жасын,

      Амалы не қу тағдыр қор қылған соң.

      Торықтың деп ажалсыз жан шықпайды,

      Алған артық Азбанқұл ықыласын.

      Міне, осындай ордаңыз қып-қызыл өрт,

      Жанап кеткен жанына табады дерт.

      Қап, əнеки дүлей күш тастады отқа,

      Ақ балапан аяусыз болар ма мерт!

      Үрей ұшты, көз тұнды, құлақ у-шу,

      Жау келгендей жасанып, көтеріп ту.

      Дүние тегіс селк етіп шошығандай,

      Теңіз аунап бүктеліп, шулады су.

      Тұнжырады асқар тау өр кеуделі,

      Ақ қайыңдар тұншыға мөлтеңдеді.

      Ұясына құс сүңгіп, аңдар қашып,

      Аспан асты тұрғандай өртенгелі.

      …Дауылдатты найзағай шатырлады,

      Соғысқандай аспанның батырлары.

      Қарғыс біткен атылып бұршақтайын,

      Орда үстіне төгіліп жатыр бəрі.

      Құзғындардың айналмай олжасына,

      Айығар ма түнерген сор басына!

      Тағы да бір тағдырдың ойыншығы

      Əбжыланның құлады ордасына.

      Ақ балапан құлады, күйді ме əлде,

      Арашаға тұра алар қандай пенде.

      Кетер ме екен, япыр-ай, бірге өртеніп,

      Сыңғырында күмістің сұлу əн де.

      Үні шықса ауылды сөгілтетін,

      Қам көңілді қайсыбір егілтетін.

      Бірге өртеніп кетер ме сым саусақтар

      Сырнайдан күй толқытып, төгілтетін.

      Мына меңіреу дүлейге тауып төзім,

      Əлде аман қалар ма елік сезім.

      Төңкергенде жіберер бірге аунатып,

      Мөлдіреген мойылдай қара көзім.

      Қайсар қайрат үлгеріп келіп батыл,

      Дер ме қарсы жауыңа оқтай атыл.

      Меңіреу күш меңгере бастағанда,

      Арашаға түсер ме əлде ақыл.