Анар. Тұрсынхан Əбдірахманова

      Саған қалған жайым жоқ сынға салар,

      Өзін, де ойла əліңді сынаса алар.

      Сақтап едім қасымнан десе орын,

      Өзі айтсын отыр ғой, міне Анар.

      Байекеңе мына сөз тиді қатты,

      «Бұлай деуге бұл малай қалай батты»,

      Сөз таба алмай булығып қаны ойнап,

      Мұса мырза тұтанып келе жатты.

      Анар соны сезді де араласты:

      – Мұндай керіс, жігіттер, жарамас-ты.

      Мынау əнге үш ауыз өлең тауып,

      Кəне қайсың айтасың табан асты.

      Қисыны жоқ қиынға, салып өрге,

      Бос тепеңдеп торымен түспей терге.

      Ер намысы бар жігіт өнерімен

      Өз мерейін асырып шықсын төрге.

      …Өлең тауып табанда шырқап əнін,

      Бойында бар танытты жігіт нəрін.

      Қолы қысқа болғанмен, жаны дарқан,

      Жүре-тұғын келтіріп жиын сəнін.

      Ал Мұса мақұрым еді əн мен күйден,

      Ашу кернеп, түтігіп шықты үйден.

      Шырпы дайын тұтанғыш, ызақор жан,

      Атқармақты сұмдығын ішке түйген.

      Өз басына Анардың болып кекті,

      «Заржақ ит» деп Əлімді сыбап сөкті.

      Үйіне кеп ат мініп, аял қылмай,

      Қайдасың деп хан сарай жүріп кетті.

      Жаңа шыққан жапырып жасыл қауды,

      Жара шауып келеді Сабын тауды.

      Екпінімен жер соғып, екіленіп,

      Қуып келе жатқандай қалың жауды.

      Қарақшыдай жамылып қара түнді,