քորոյի հարևանուհիները մոտեցան նրան․
– Էդ խենթն ի՞նչ կըսեր, – հարցրին նրանք։
– Ամա՜ն, խենթ չըլլի՝ քովս կուգա՞։
– Է՛, ի՞նչ կըսեր։
– Ղազեթայի փարչան22 բերեր է քի՝ փարա է, ա՛ռ։
Հարևանուհիները կուշտ ծիծաղեցին։
– Բախտ ունենայի, անտեր չէի մնար, – ողբաց Խալխաթուն քորոն։
Մոսես ախպարն առավոտյան աչքերը բաց արավ բոլորից առաջ։ Մի բան մտքում կար, բայց անմիջապես չհիշեց։ Երբ երկու քայլ առավ, հիշեց – Խաչխաթուն քորոն էր։ Կանգ առավ։ Ժպտաց։ Փողոցներում ոտնաձայններ լսվեցին։ Ոտնաձայնները շատացան։ Բացվեցին խանութները։ Մոսես ախպարը մտավ մսագործների փողոցը։ Առանց իր խնդրելուն՝ նրան տեսնող առաջին մսագործն ասաց.
– Մոսես ախպար…
– Ղուրբան…
– Ի՞նչ տեղեն կուզես, կըյրիմ տամ։
Մոսես ախպարը, անգիտակցորեն մատը դրեց մսի մի մասի վրա։
– Շատ աղեկ, գլխուս վրա, – ասաց մսագործը և կտրեց տվեց։
Մոսես ախպարը հանեց լրագրի մի կտոր և երկարեց մսագործին։ Մսագործը լրջորեն վերցրեց լրագրի կտորը, և նետեց դախլը։
Մոսես ախպարը մսի կտորը, որ պատահաբար յուղոտ էր և դեռևս տաք, փաթաթեց մաշված ֆրակի փեշի մեջ և գնաց փռերի փողոցը։
Մի փռից հաց վերցրեց, գնաց ներքևի հրապարակը և գնեց մի քանի տեսակ բանջարեղեն, բոլորի համար էլ վճարելով լրագրի կտորներ։
Մաշած ֆրակի երկու փեշերը լիքը՝ նա քայլեց դեպի քաղաքի ծայրը, Խաչխաթուն քորոյի խրճիթը։ Թակեց դուռը։ Խաչխաթուն քորոն բաց արավ և՝
– Եկա՞ր, խե՛նթ անտեր։
Մոսես ախպարը կարևորություն չտվեց և ուղիղ քշեց ներս, թափեց բերածը խարխուլ մի թախտի վրա և ասաց.
– Կըսեյիր փարա չունիմ, տե՛ս։
Խաչխաթուն քորոն պատրաստվել էր մեծ ձայնով գոռալու, թե ինչո՞ւ ներս մտար, բայց տեսնելով միսը, հացը և բանջարեղենը՝ մատը տարավ բերանը և բացականչեց.
– Քա՜…
– Տեսա՞ր, ինծի Մոսես ախպար կըսեն։
Խաչխաթուն քորոն տնտղեց միսը, հացը և բանջարեղենը և շշնջաց.
– Քա՛, երազ չէ՞, – և դառնալով Մոսես ախպորը՝ ասաց.
– Ձեռքդ դալար…
– Հըլե շատ փարա ունիմ, – հպարտությամբ հաստատեց Մոսես ախպարը և, նորից ծոցից հանելով լրագրի կտորները և պապիրոսի թղթե շապիկները՝ ցույց տվեց Խաչխաթուն քորոյին։
Խաչխաթուն քորոն էլի ապշեց.
– Մեղա՜, տեր աստված, ե՞ս եմ խենթը, թե դուն։
– Դո՛ւն ես, դո՜ւն, – հայտարարեց Մոսես ախպարը։
Լռությունից հետո Մոսես ախպարը հարցրեց.
– Փատ ունի՞ս։
– Քիչ մը կաղըշնա (վայրի բույս, փշոտ և անպետք) ունիմ։
– Կաղըշնայով բան չեփիր, երթամ փատ բերիմ, – ասաց Մոսես ախպարը և քայլեց դուրս։
– Կեցի՛ր, ես ըլ հետդ գամ։
– Եկո՛ւր, ղուրբան, եկո՛ւր։
Երբ դուրս էին ելնում, Մոսես ախպարը ձեռքը հպեց Խաչխաթուն քորոյի ուսին։ Խաչխաթուն քորոն ոչ միայն չնեղացավ, այլև ներողամտությամբ ժպտաց նրան։
– Վա՛, թուշդ կռծիմ, – բացականչեց Մոսես ախպարը։
– Դե՛ խե՛նթ շուն, մի լպստվիր, առաջս ընկիր, – սաստեց
լրագրի կտորտանք
