Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

      Խնկելի իւղն այս,

      Պաշտելի ու երանելի,

      Սոսկ ուղեղի պահանոցը

      Կամ գագաթի վարսերը օծելով օգուտ չի տայ,

      Եթէ տէրունի կենսատու խաչովդ չտեառնագրուի

      Զարմանահրաշ օրհնալոյս իւղն այս

      Հրեային ու խուժին, հնդիկին ու բարբարոսին,

      Սկիւթացուն ու հելլենին,

      Դժնի դուժին ու արհավրատեսիլ

      Սոսկավիթխար շնագլխին,

      Ազատ տիրոջն ու ծառայածին ստրուկին

      Քրիստոսեան դարձնելով`

      Քո անուամբ է կնքում, ընծայում Սուրբ Հոգուդ

      Եւ երկնային Հօրդ հարազատ որդի հաստատում:

      Բազմատեսակ են սրա հրաշալիքները

      Նախ` յարմարուած նիւթին, ապա` զօրութեանը:

      Որովհետեւ ինչպէս փայտեղէն անօթը

      Քանի չի օծուել,

      Հեշտութեամբ ջարդւում է ու դառնում անպէտք,

      Արժէզրկւում է,

      Նոյնպէսեւ մարդը` չօծուած սրանով,

      Հեշտութեամբ խորտակւում է

      Եւ քեզնից հեռու լինելով` չի լուսաւորւում:

      Յիսուս, սա քո մատն է, որով

      Զարմանագործում ես հրաշալիքներ,

      Որովհետեւ նրա անգծելի կազմութեամբ

      Ու կարծր պահպանութեամբ պաշտպանելով

      Ամենապատրաստ շրջաբերութեամբ

      Ծածկում է այլեւայլ եկամուտ բաներից,

      Այնպէս որ սրա մաքրութեամբ օծուածը

      Արեամբ չի ներկուի

      Եւ չի այլայլուի տխուր գոյներով:

      Եւ մանաւանդ իր թափանցել-խառնուելու յատկութեամբ

      Հոգեպէս մտնում է մեր թանձր մարմինը,

      Ու եթէ Սաղմոսողի անէծքը ձէթի պէս

      Չարի բոլոր ոսկորներին է հասնում,

      Որչափ առաւել Հոգիդ

      Լոյսի սոյն ճարպով կեանք տալով ողջացնում է

      Ներքին վէրքերը անտեսանելի,

      Եւ այն խորքերից ազդումն է տալիս

      Հագագի շունչին,

      Ներգործելով ծայրանդամների վերջը,

      Մոռացնել տալիս մարմնի մահուան արկածները,

      Որովհետեւ, միշտ ահաւոր, տեր Յիսուս Քրիստոս,

      Քո կենսարար զօրութիւնը խառնուած է սրան,

      Եւ բնակւում է նրա հետ: