ուսուցչիդ եւ բոլորի Տիրոջդ:Սրանից առաջ Հերովդեսը օծեալ անունով
Քեզ էր փնտրում յայտնապէս
"Ի՞նչպէս ես գրում, – ասացիր ինքդ, -
Աստծոյ օծեալը եւ տէրը Դաւիթի, որդին անսկիզբ,
Որդի` ժամանակով":
Այսպէս ըմբռնեցինք վայելչաբար
Այս բացատրութիւնը, որ մեզ տալիս է
Խորհրդաւոր կոչման լրումը,
Որ նախապատիւ է [դարձնում] քրիստոնեաների վիճակը:
ԺԴ
Այնքան ահաւոր, միաժամանակ այնքան սուրբ է
Իւղի սոսկալի, խնկաւոր "օծութիւն" անունը,
Այնպէս որ, ոչ ոք երկրայիններիցս չի համարձակուի
Աստուած կոչուել, այլ` լոկ աստուածային,
Նոյնպէս չի կարող մարմնաւոր մէկը
Իրեն Քրիստոս համարել, այլ` լոկ քրիստոնեայ,
Դա անհնար էր եւ առաջին մեծ մկրտչին`
Ջրերով Հոգուն հրաւիրողին,
Որովհետեւ, ասում է, ես օծեալը չեմ,
Այլ ուղարկուած եմ նրա առջեւից:
Ինչպէս Մարկոս Աւետարանչի խօսքն է`
Սրանով էին շրջում առաքելական լծակիցները,
Իբրեւ Աստծոյ ձեռք, օգտուելով սրանից,
Քո անուամբ բուժում էին, առանց մարդկային դեղամիջոցի:
Քանի որ ինչպէս խաւարը լոյսից,
Հիւանդութիւնը առողջութիւնից,
Գիշերն օրուանից ու մահը կեանքից,
Այդպէս եւ այս տիրապարգեւ նիւթից
Մերժւում են չարի բոլոր հանգամանքները,
Խափանւում են եւ իսպառ վերանում:
Քանզի ինչպէս որ զազիր ճանճերը,
Սարդեր, զեռունները ականջամուտ,
Իբրեւ թոյնից` սպառւում, պակասում են այս նիւթից,
Այդպէս այս իւղը երբ զօրանում է
Օրհնութեան շնորհիւ` ե՛ւ դեւերին է հալածում,
Ե՛ւ չարքի մուրհակներն է ոչնչացնում,
Եւ մահավճիռն է պատռում:
Աւազանը կատարեալ է լոկ օծման օգնութեամբ:
Թէ՛ աւազակներից մահացու խոցուած
Առաջին մարդուն տրուեց փրկութեան այս դեղը,
Թէ՛ Յակոբոսի եւ Իսրայէլի անբոյժ վէրքերին
[Իբրեւ դեղ] այս պատուական իրը յիշուեց:
Այս իւղն էր փափագում Դաւիթը յարակայ յոյսով
Իբրեւ պտղաւետ ձիթենի Աստծոյ տան մէջ,
Այնժամ մերժելով թլփատութիւնը`
Գուշակեց շնորհը մկրտութեան:
Եւ ինչո՞ւ եմ ես ճառում սրանից,
Կարծելով` կարող եմ սպառել նիւթը,
Մինչդեռ վերիններն իսկ ի զօրու չեն
Մասնակիօրէն բացայայտել այս խորհուրդը,
Եւ կամ` էապէս:
ԺԵ
Փառք քեզ միշտ եւ ամէն ինչում, անմահ թագաւոր,
Այժմ իմ երգած օրհնաբանութեամբ,
Որ արեցիր, կատարեցիր ինձ համար,
Բարեխնամ, գթած եւ ներողամիտ,
Հարուստ եւ առատ, ամենայաղթող,
Հայրերից սկսած` օրինակ տուիր,
Լրման հասցրիր իսկութիւնը ճշմարտապէս:
Դու` բնութեամբ` լոյս ես եւ արեգակ մշտապայծառ,
Եւ աշակերտներիդ դասը լոյս անուանեցիր,
Որով երկրի բոլոր արարածներին
Նրանց երջանիկ շնորհի շողերով լցրիր:
Մէկից անուշ իւղ ստացար ոտքերիդ`
Նշան, որ ընդունելի են քեզ ուղղուած խնդրանքները,
Եւ մի այլ պոռնկից` գլխիդ,
Նշանակ մեր հանդէպ գթառատ սիրոյդ:
Անսահմանելիդ մշտափափագ բաղձանքով հոտոտեց իւղն այս,
Հաստատուն
