Bloemlezing uit Guido Gezelle's Gedichten. Gezelle Guido

      Hoe schittert mij die spa toch, als

      gij, landman, uwen taaien hals

      gebogen, langzaam eerselt16, end’

      nu hier nu daar Gods akker wendt!

      De zonne komt u volgzaam na

      en velt op uw geglimde spa,

      terwijl gij zucht en arrebeidt,

      den blik van heur’ hoogmogendheid.

      En, spittende in dat hel gestraal,

      zoo keert uw werkzaam akkerstaal

      med een den grond, en zendt den schicht

      terug naar mij, van ’t zonnelicht.

      Daar speiten17, uit den zwarten grond

      der aarde, zoo veel stralen rond

      uw’ delfspa, dat ’t een beeltenis

      van Gods gevreesden bliksem is.

      Doch neen: de duiven weten ’t wel,

      dat ’t spawerk is en zonnenspel,

      dit bliksemen, en hun vrije vlerk

      vervolgt u, op uw akkerwerk.

      De kwiksteert, zoo de duiven doen,

      u nagaande, in zijn’ stouteschoen,

      en vreest, alwaar hij wormen ziet,

      uw’ spa noch heur geflikker niet.

      Zoo volge ik ook, en geren ga

      ’k, van ’s morgens vroeg, den delver na,

      hem dichtende, als hij lam en moe

      van werken is, mijn deuntjen toe.

      God vordere u, mijn brave man,

      en, zoo ’t gebed u helpen kan

      van een, die geerne uw’ weêrga ziet,

      de spa en delve uw graf nog niet!

      Maar mocht gij eens, uw werk voldaan,

      den blijden oest18 zien binnengaan,

      en zuchten: Die den arrebeid

      mij zoet maakt, U zij dank gezeid!

      O Leye lief, wat mocht u boozen;

      wat ’s hemels kom, den vlekkeloozen,

      weêrspiegeld in uw’ schoot, dat blauw

      verliezen doen? Dat blauw, och armen,

      dat donkert in de ontstelde barmen19

      van uw geweldig watergrauw?

      ’k En hoorde u niet, op vroeger dagen,

      en ’t was als of ze in slape lagen,

      één glimmend glas, uw’ baren; daar ’t

      nu brieschen is en woedend grimmen,

      van breedgerugde waterkimmen,

      die beurtlings berschen20 boordewaard.

      Nog nooit en zag ik witgekoofde21

      gelederen rijen, den helm ten hoofde,

      met zulk een daverend rukgeweld,

      o Leye, als de ongetelde toppen

      der witgekamde barenkoppen,

      die rennen in uw waterveld!

      Het klotst, het kleunt22, de golven stooten

      het hooge schip, de smalle booten:

      het danst, het deunt23, het roert, het maalt

      alom, van ’t vlugge schuim, dat vedert;

      van ’t zwalpend zop, dat weg- end- wedert;

      en van den wind, die zegepraalt.

      o Noorden, sluit uw dolle perken,

      besnijdt dien boozen zoon zijn’ vlerken:

      laat af, genoeg, genade! Hij

      is koning, heere en baas gebleken:

      laat licht en zonne u schoone spreken,

      dat ’t windloos weêr en vrede zij!

      Dan zal ik liefst, o Leysche boorden,

      als ’t zomer is, en zwijgt in ’t Noorden

      de felle reus, u volgend gaan;

      dan zal ik weêr mijn hert vermeiden,

      langs uw’ gegroende en stille weiden,

      en in uw’ grond hun beeld zien staan.

      Hemellawerke heet gij, wakkere en

      snelgewiekte strale, die

      ’k, uit het zaailand opgestegen,

      lijk nen vierpijl rijzen zie.

      Striemen lichts ontlaat, en vonken,

      ’t vluchtend vierwerk; en zoo hoort

      me u ook vluchtend henentieren,

      als gij deur de wolken boort.

      Hemellawerke, schoon van name en

      sprake zijt gij, maar uw kleed,

      ’t

Скачать книгу