oziom średnio zaawansowany
© Copyright by Karolina Jekiełek & e-bookowo
Projekt okładki: e-bookowo
ISBN 978-83-7859-367-6
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości
bez zgody wydawcy zabronione
Wydanie I 2014
Konwersja do epub i mobiA3M Agencja Internetowa
Wstęp
Drogi Uczniu!
Ponownie zapraszam cię do wspólnej nauki. Jeżeli nie korzystałeś z podręcznika poświęconego poziomowi podstawowemu, nie przejmuj się, gdyż będę przypominać wszystkie zasady, które pojawiły się w poprzedniej publikacji. Z tego powodu, niektóre informacje mogą się powtarzać. Jednakże w tej części musimy zrobić kolejny krok w celu osiągnięcia poziomu komunikatywnego. W tej publikacji pojawiają się dużo bardziej rozbudowane zdania, a także bogatsze wyjaśnienia. Czeka nas dużo pracy, więc nie ma czasu by zwlekać, zacznijmy od razu!
Powodzenia,
Karolina Jekiełek
O języku angielskim
To musisz wiedzieć!
Język angielski wywodzi się z germańskiej grupy językowej, na początku przypominał on język staroniemiecki czy fryzyjski używany obecnie w niektórych rejonach Holandii. Język angielski posiadał deklinację (odmianę rzeczownika) i koniugację (odmianę czasownika), a nawet trzy pełne rodzaje rzeczownika (męski, żeński i nijaki) oraz ich pełną odmianę. Również wymowa była zbliżona do wymowy słowa pisanego. Po najazdach Normanów język zaczął się zmieniać.
Angielski, a właściwie staroangielski, był niezrozumiały i trudny dla najeźdźcy. W efekcie upraszczania, końcówki odmian zaczęły zanikać, pojawiła się także francuska wymowa. Jednak w XV wieku doszło do przesunięcia samogłosek, tzw. wielka przesuwka samogłoskowa, i wymowa po dziś dzień jest dla wielu osób uczących się języka angielskiego sprawą trudną i niejasną.
Od tej pory wymowa nie odzwierciedla już słowa pisanego, a stało się tak przede wszystkim z tego względu, że już wcześniej wynaleziono druk i określono zapis słów. Społeczeństwo było przyzwyczajone do danego zapisu i nikt nie zdecydował się na zmiany.
Z tego powodu ważne jest, by sprawdzać, jak się dane słowo wymawia. Ma to ogromne znaczenie nie tylko ze względu na to, aby być zrozumianym, ale przede wszystkim chodzi o względy gramatyczne – niektóre zagadnienia opierają się właśnie na akcencie czy poprawnej wymowie.
Odwołuję do strony internetowej:
http://www.stuff.co.uk/calcul_nd.htm, na której można posłuchać wymowy danych spółgłosek i samogłosek oraz zobaczyć ich zapis fonetyczny.
Wymowę możesz sprawdzić w takich słownikach jak:
www.diki.pl (słownik polsko-angielski, angielsko-polski)
www.oald8.com (słownik angielsko-angielski)
www.thefreedictionary.com (słownik angielsko-angielski)
Jeżeli zaś chodzi o zanik końcówek, jest to dla Ciebie drogi uczniu rzecz najważniejsza!
Spowodował on, że szyk zdania został ujednolicony i odpowiada za sens całości wypowiedzi. Końcówki zastąpiono przyimkami (np. on, in, at, with, by).
W języku angielskim nie ma form żeńskich, nijakich i męskich dla czasowników. Nie powiem:
Ona poszła. On poszedł. Ono poszło.
Wszystkie osoby mają wspólną formę.
Warto również wiedzieć, że forma grzecznościowa Pani/Pan bardzo rzadko występuje – najczęściej w bardzo formalnych sytuacjach. Na co dzień, typowy Anglik mówi do innego Anglika przez ‘ty’, a właściwie (ciekawostka) przez ‘wy’. We wczesnym angielskim forma ‘ty’ istniała, ale była bardzo nieformalna i zaczęto używać zaimka ‘you’ – ‘wy’ w kontaktach z innymi, stąd z jednej strony wydaje się, że Anglicy są bardzo bezpośredni, z drugiej zaś, patrząc na to zagadnienie z historycznego punktu widzenia, mówią oni do siebie przez ‘wy’.
W języku angielskim rzeczowniki i przymiotniki nie odmieniają się przez przypadki i rodzaje.
Nie powiem:
To są starzy ludzie czy ona jest stara.
Nie powiem:
Skorzystałem z telefonu i bawię się telefonem.
W języku angielskim forma, której użyję, jest formą podstawową – tą, którą odnajdziemy w słowniku. W j. angielskim nie ma właściwie przypadków, są one widoczne dzięki obecności przyimków, których musimy się uczyć na pamięć. Co jest i tak łatwiejsze niż odmiana!
Ważne jest, abyś na tym etapie zapamiętał!
Kolejność słów w zdaniu angielskim nigdy nie jest przypadkowa, każda część mowy ma swoje miejsce i nie możemy sobie tego dowolnie zmieniać.
Podam przykład.
W języku polskim mogę pominąć osobę, ponieważ dzięki odmianie wiemy, o kogo chodzi, np.:
Mam (Kto? Ja)
Masz (Kto? Ty)
Mamy (Kto? My)
Macie (Kto? Wy)
Jak widać, sam czasownik wystarczy, ale w języku polskim są końcówki fleksyjne -sz, -cie, -my etc., które wskazują nam osobę. W języku angielskim zawsze musimy podać osobę przed czasownikiem, aby wiedzieć, o kim jest mowa.
Np. I have (mam – Kto? Ja, czasownik się nie zmienia, wiem o kim mowa dzięki osobie ‘I’ – ja przed czasownikiem), you have (masz kto? Ty, ponownie wiem to tylko i wyłącznie dzięki drugiej osobie liczby pojedynczej ‘you’ – ty przed czasownikiem).
Przedstawię również przykład na dowolność kolejności słów w zdaniu polskim. Mogę powiedzieć:
Pies goni kota.
Pies kota goni.
Goni kota pies.
Goni pies kota.
Kota goni pies.
Kota pies goni.
W każdym zdaniu chodzi o to samo, ale dzięki odmianie ‘kota’ – biernik kogo? co? oraz ‘goni’ czas teraźniejszy 3. os. l. poj. jesteśmy w stanie powiedzieć, kto kogo goni, w języku angielskim nie ma odmiany, stąd by zbudować zdanie najpierw podajemy podmiot (osobę, rzecz), następnie orzeczenie (czasownik co robi podmiot, co się z nim dzieje), a później dopełnienie.
