Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Бөртек-бөртек киттем төртеп,

      Ак кәгазьне чуарлатып.

      Төртәм, сызам, ясыйм рәсем,

      Безнең җыелыш барган вакыт.

      Буш сүз, куш сүз – уңнан, сулдан,

      Бүлмәгә түрә күп тулган.

      Барсының бар өйрәтәсе,

      Истә калырлык әйтәсе.

      Кыек әйтеп, туры әйтеп,

      Бездәйләрне куркытасы.

      Җыелышның дилбегәсен

      Үз кулында нык тотасы.

      Һәркайсының бик акыллы

      Булып күренәсе дә бар.

      Алкышларга, мактауларга

      Сорап күмеләсе дә бар.

      Ул әйткәннең, нык әйткәннең

      Бар кәгазьгә төшәсе дә,

      Кул астында эшләгәннең

      Әле мең кат күшәсе дә.

      Ял итсен дип уң колагым,

      Ял итсен дип сул колагым,

      Ак кәгазьгә сурәт сырлыйм,

      Карандашны алдым тагын.

      Җыелышта гелән шулай:

      Буш сүз, куш сүз – уңнан, сулдан.

      Түрәләр түр урындыкка

      Кубарылмаслык утырган.

      Инде менә ишек катындасың…

      Хушбуйларың очкан синең, шешә.

      Сипкән чибәр кызый сине һаман,

      Төн җитәрәк, бер дә жәлләмичә.

      Түкмәгәндер сине бала-чага,

      Тоткан кичен чибәр бичә – кәттә!

      Бармагының табы муеныңда:

      Сипкән, майлы кершән сөрткән шәпкә.

      Трельяжның ватык почмагында

      Уйланасың: үземдәме гаеп?

      Агалтыннан юкса муенкаең…

      Сары алтын юкса итәккәең…

      Уйлап тапкан сине бик тә оста:

      Кызыл төстә затлы иреннәрең,

      Бүләк булып бара алсын өчен,

      Ефәктәндер бавың-киемнәрең…

      Тора идең хушбуй өстәлендә,

      Инде менә ишек катындасың.

      Эшләр узгач, файда бирмәс һични,

      Төштем төпкә, диеп тартынма син.

      Мин дә мин, дип, хуш ис сибәр өчен,

      Үзең очып менгән булыр кулга.

      Кыбырсыклар гомер ах(ы)рын таба,

      Дөнья кысан синдәй сабырсызга.

      Хәзер шуны аңлап моңсудыр син.

      Хушбуй тойган кем соң телен белсен?

      Колагына өрче соңгы тынны,

      Хуҗа кызый алса ялгыш кичен.

      Аңлыйм шуны: инде көнең үткән,

      Сипкәннәрме, әллә кемдер түккән —

      Аермасы аның бары сиңа

      Бардыр, дустым, янгач болай эчтән.

      Борыныма килә әле татың,

      Менә сине иснәп торган булам,

      Ә төбеңдә соңгы тамчы бии —

      Минем язмыш… дип уй корган булам.

      Язу язмаудан җиңелдер,

      Язарлык шатлык барда.

      Сөйлисең аны, очынып,

      Якыннарга, дусларга…

      Кош тоткан кебек йөрисең, —

      Кулыңда кәгазь генә.

      Син – аек шатлык иясе

      Һәм сәрхуш әз-мәз генә.

      Язудан язмау

Скачать книгу