pty-line/>StaVl Zosimov Premudroslovsky
© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019
ISBN 978-5-0050-8791-1
Erstellt mithilfe des Intelligenten Verlagssystems Ridero
BİRİNCİ SEZON
not 1
tanrı ıslık
Anneme yazdıktan sonra: «Gel domuz yağı, merhaba anne!», Aç çalışma yurdumun yönünde yürüdüm ve düşündüm:
– Ruslar ve Amerikalılar ve Avrupalılar arasındaki fark nedir?
– Ve onlar yaşadıkları ve mantıksal olarak düşündükleri gerçeğiyle, biz soyutuz. – Kendime cevap verdim ve yürüdüm. İçmek istedim – korkutucu ve ısırık. Gidiyorum, bu yüzden sokaktan geçiyorum, bazı endüstriyel girişimlerin beton kiremit mesafesine. Hava kararıyor görüyorum. Çitin diğer tarafında birisinin sessiz, ama delici, ıslık çalamadığını duydum. Ben de aynısını cevapladım. Bir patates torbasının, çitin diğer tarafındaki bir şeyden uçtuğunu, üzerime de bir şeyler doldurulduğunu görüyorum. Zıpladım ve çanta bilinmeyen bir cinsin köpeğinin ayrılmasına dokundu, benden kısa bir süre önce ayrıldı. Ona gittim, merakla araştırdım ve hiçbir şey hakkında şüphelenme ya da düşünmedim, çözmedim ve orada… orada?! Orada sıkı bir şekilde doluydu, tütsülenmiş sosisle bile bastırıyordu. Hiçbir şey düşünmeden, bir tane çıkardım, Adem’in elması tarafından çantayı aldım ve omuzlarımın üzerine attığımda, Ferrari’nin süratini hostelime doğru ilerlediğimde, bu unutulmaz sosis çubuğunu yutmaya başladım.
Hemen çalışmak ve yaşamak istedim.
Ne oldu o zaman? Kuzma. Lee: O bir whistler, o bir patates torbası atıcısı, aynı zamanda bir Syktyvkar yerlisi ve arkadaşına ve suç ortağına geldi: Aldyrbaguy gorge yerlisi, «bana yemek ver» çiftliği.
– Çanta nerede? Diye sordu Kuzya.
– Ve sen onu attın mı? – İbranice soru yoldaş cevapladı.
– Ve ıslık çaldın?
– ve sen..??
Sonra sessiz bir savaş gelir. Ama dürüst, sosis acı ince ve lezzetli oldu…
P.S.: Çantanın tabanını aileye sattık, bir deniz ve aptallık denizi ile sular altında kaldık… Seansta bir patlama oldu…
not 2
Domuz gösterisi
Geçen gün oturumu teslim etmediğim için beni Sovyetler Birliği silahlı kuvvetlerinin, yani ordunun saflarına götürdüler. Orada, bir ay içinde gündüz bakım merkezlerinde, bir anaokulunda, lisede ve iki meslek yüksekokulunda okuduğum her şeyi unuttum: yedi yüz sekiz bin dokuz yüz kırk üç nokta yirmi dört yüzyılın, caddenin solundan kel noktaya kadar metro.
Duruyoruz, bu yüzden neredeyse askeri birliğin girişinde görev başındayız ve girişte sigara içiyoruz. Sonra huzursuz ülkemizde bir kriz yaşandı. Zaman zordu, sigaralar ayda üç paket alıyordu. Ve bizim tarafımız «Bull udder» kolektif çiftliğinin yanında bulunuyor ve bu doğru. Biz de durup sigara içiyoruz ve Baba Yaga bir ağacın arkasından dikizliyor. Doğru, adı Jadwiga idi. Eh. – Bizce, – Yaşlı bir piliç ve buna rağmen böğürtlenli çalılıkları hayal ediyoruz. Ve çığlık atarak, düşüncelerimizi yarıyor. O sağır ve kör.
– Oh, askerler, cevap verin, ha?
– B, aptal, ne bağırıyorsun yaşlı? Senden sekiz yüz iki santimetre uzaktayız.! Çitin arkasında!!
– Gibi?
– Bes! – görev memuruna tekrar cevap verdi. – Neye ihtiyacın var, söyle ya da havuç pirzolası?
– Ben, çok yaşlı büyükanne diyor. – satışa çıkman gerekiyor, – ve gülümsedi, – küçük bir domuz, Boryusenka. Moonshine’ı masaya koyacağım, hatta bana vereceğim.
– Senin neyin var şimdi? Sadece hayvanat bahçesinde domuz gören bir adama sordum, bir nedenden dolayı suaygırları deniyor.
– Gibi?
– Dras!! Yanında ne getirdi? Bir sesle tekrar ettim.
– size biraz domuz eti vereceğim … – sorumu duymadan veya anlamadan, eski cevap verdi.
– Yol boyunca, agaric sineği vardı … – Yoldaşlarımın önünde önerdim.
– Peki nerede yaşıyorsun? – bir arkadaşa sordu
– Ve köye gelip Yadu’ya sor, sokaklarımız aptal.
– ne? Arsenik mi, ne? Bir mikrofona benzeyen kulağına bağırdım.
– Hayır canım! Hehe.. Ask Yad Vigu!!
– Peki ne zaman gelecek? – yoldaş sordu.
– Ve haftasonu öğlen! Sadece onu beslemeyeceğim. – Büyükanneye cevap verdi ve dikenli yeşil çalılar toplamaya gitti.
Bitirmek, bir meslektaşım sordum.
– Yoldaş, domuz öldürdün mü?
– Tabii ki. Toplu bir çiftlik şehrinde yaşadım.
Pazar geldi. Çitin uzak köşesinden bir AWOL’a kaçtık. Köye hiç sorun yaşamadan ulaştık ve kulübesini bulmak bizim için zor değildi, özellikle köyde sadece beş ev olduğu ve misafir işçilerin olduğu kereste fabrikalarının bulunduğu bir pansiyon vardı. Gel onun için demektir. Ve o, ekmek kırıntıları, tuz ve hatta goofer buldu. Doğal yemek yedik ve daha çok içtik.
– Peki yaşlı kadın? – yoldaş başladı. – domuz nerede?
– Evet, ahırda sevilen bir domuz. diye cevapladı ve odaya girdi. Yarım metrelik bir paket alır. Görünüşe göre, M.Ö. beşinci yüzyılın kılıcını ortaya çıkarır ve çizer. Paslı, paslı ve elektrik bandı ile sarılmış sap.
– Burada, oğullarım, bu benim geç Joseph’im, I. Dünya Savaşı Grant’e geri döndü. Bir et fabrikasında, herkesi işgal etti ve kesti: inekler ve tavuk bile.
Stakhanovsky’sine bakarken huzursuz hissettim, şeffaf bir görünüm. Bir arkadaş bıçağı metresinin elinden aldı…
– Hadi, söyle bana. – Nerede akın etti, A?
Bizi ahıra dönüştürüyor.
– İşte, – diyor, – Sevgili Borusenka.
Açıkçası, bu Borusenka’ya bakıyorum ve gözlerim kulağımın arkasında.
Ağzı yarıkları olan tahtalardan üçe üç vuruldu. Çatlaklardan yarıklar kıvrılır ve çubuk elastik olarak asılır. Görünüşe göre bu domuz yavrusu Boryushishche yaşamın yarısı ve yalan söylemez.
– Ah canım, kulübeye gideceğim. – dişsiz ağzı bir fuların köşeleriyle kaplayan, büyükannesi ağladı. – Ve boryusenka konusunda daha dikkatli olursun. Akrabalarımdan sadece ben varım. Başka kimse yok, ona doğumdan itibaren onunla ilgileniyorum. Hoşçakal, benim yatçılık sığırlarım. Yyyyyyy!! – yaşlı kadın hıçkırarak hıçkırarak ağladı ve sesini gıcırtılıdan basına çevirdi. – Unutma, beyler, satılık…
– Her
