ng karamihan. Ito ay lamang na ang Tarzan ay naging pamilya nang maraming taon sa zone kasama ang isang dating monghe ng Tibet, isang dalubhasa sa martial arts.
Pagdating sa Sennaya Square, sumugod kami sa escalator. May tumakbo sa likuran, sinipa ang Tarzan sa coccyx at tumakas, na nagpapatunay na ang mga St. Si Tarzan, kahit lokal, tahimik na pinapanood siya.
Tumataas sa escalator, na walang magawa, nagpatuloy ang Tarzan upang salisin ang Humanoid tulad ng isang tuta. Siya snapped, kaunti, at, lumalaban, ay nagagalit.
– Tigilan mo, Tarzan! – pagwawasto ng kanyang sumbrero, umungol ng Lech. – Tapos!!
Pansamantalang tumigil si Tarzan, at ang Humanoid, na nasamsam ang sandali, pinilipit ang kanyang sumbrero sa kanyang sarili at kinuha ito, nagsimula sa publiko na madurog ang mga kuto. Hindi ito nagustuhan ni Tarzan, pati na rin ang mga naglalakad na nakatayo at lumiligid sa escalator.
– Ano ka, mga baka, kahihiyan tayo?? sumigaw siya sa buong subway at nagpatuloy na iling ang Humanoid. Hindi makayan ni Lyokha at itinulak ang «kuneho ng unggoy», siya ay natumba at nahulog sa kanyang likuran, pinipiga ang walang-sala na nakatayo na mga pasahero. Mula sa gilid ng bumabagsak na galit ng karamihan sa tao ay sumunod. Dahil sa Tarzan, ang lahat ay nakatayo sa kanan, at pagkatapos ay sa kaliwa, nagsimulang mahulog. At isang hihinto lamang ng tagapamahala ng escalator na nai-save mula sa mga pinsala, ngunit nadagdagan ang lakas ng taglagas. Ang isang bunton ng maliit ay nakita na sa ibaba.
Mula sa subway ay natawa kami, at si Tarzan na may isang daliri.
– Well, nasaan ang iyong kushu-wushu? tanong ng Humanoid. – ano, schmuck, nakuha ito?
– Tumahimik ka, bastard. – Snarled Tarzan, nag-aaplay ng snow sa kanyang mata. – Mas mahusay na pumunta makakuha ng isang port.
– Lovers, malayo ba ang simbahan? Tanong ko.
– Lumabas. Mga asul na glows, nakikita ang simboryo? – ipinakita kay Lyokha.
– Well, sa impyerno kasama ang iyong sarili, kung magkano pa upang i-cut ito?! – Nagulat ako ng makita ang layo mula sa amin sa kanya, tulad ng sa Beijing.
– Wala, kailangan mong kunin ang sled mula sa bata, at ang freak ay kukuha sa iyo. – naka-pin sa Tarzan.
– Malandi ka sa sarili mo!! – Sumakay si Lech at sa gayon ay nagdulot ng isang kaguluhan sa Tarzan.
– Nandito ka pa ba? Bumili ka ba ng alak?
– At para sa ano?! tinanong ng Humanoid, na nakaumbok sa kanyang maliit na mga mata ng daga.
– Sa iyong asno! Umalis, mabaho aso!! – inutusan si Tarzan.
– Bakit ka sumisigaw, na?! – nasaktan si Lyokha.
Matapat, kung mayroon akong pera, ibibigay ko ito sa kanya, ngunit ang gayong ay sinusunod lamang sa Humanoid. Palagi siyang may pera. Siya lamang ang naisip na hindi namin alam, at naisip namin na alam namin, dahil palagi kaming nakatayo sa likuran niya.
Matapos uminom ng isang bote ng port, nagyelo ang Lech at sinundan kami. Pagpunta sa tuwid na sidewalk, hindi na kami nababahala.
– Walang kahihiyan!! – narinig namin ang isang malakas, matandang tinig. Lumingon at nakita ang nakatayo na si Lech, na simpleng nakasulat sa gitna ng bangketa, na hindi pinapansin ang mga dumadaan. At ang dating lola ng gypsy lamang ang gumawa ng isang puna sa kanya. Iba ang reaksyon niya. Kinuha niya ang openeral ng Sobyet na tungkulin at nang hindi nagtatago ng kahihiyan, at nang hindi na tumitigil upang mawalan ito, kinuha ito ng kwelyo at pinawi ang opener.
– Sa ngayon, matanda na, makikita ko ang aking mata.
– Lyoha, preno. Tanga ka ba? – pinigilan namin siya.
– At kasama mo siya?! Kailangan mong mag-shoot!! – nakatakas mula sa mga shaggy paws ng Humanoid, ang matandang babae ay sumigaw, tumakbo palayo.
– Kailangang mabaril ka. – at hinawakan namin si Lyokha sa kilikili at dinala ng halos limang metro, inihagis siya sa isang snowdrift upang lumamig. Pagkatapos ng paninigarilyo, nagpatuloy kami.
Nang maikalat namin ang mga pulubi ng Gipsi at mga matandang babae sa simbahan, inilagay namin si Leha kasama ang kanyang sumbrero sa pasukan sa beranda, at nagpunta kami, tulad ng sinabi sa kanya, sa templo upang manalangin sa Diyos, upang mas marami silang magtapon. Siya ay naniwala, at nagkasala tayo. Pumasok kami sa loob at umupo sa mga bangko na tulog. Mainit itong kumilos.
Hindi ko alam kung gaano kami ka-overslept, ngunit maingat kaming ginising ni Lech.
– Stasyan, Tarzana!
– Lumayo ka sa akin, Satanas!!
tala 14
Basar ng Cellar
– Kung gayon? Pupunta ba ang bakuran na ito?
– Mapahamak, may pool.
– Well.., at mga kotse sa paligid.
– Ikaw, Dan bazaar, na may isang lugar?
– Muuu. – sabi ni Denis. – wait, ha?! Doon!.. Basement!!. Nanirahan ako sa loob ng anim na buwan!!!
Lumingon kami sa kanya.
Ang pagkakaroon ng bumaba sa pamamagitan ng karton sa mga hakbang ng basement porch, mula sa kaliwa nakita namin ang isang jamb at isang third ng pinto na nakabitin dito, tila, ang pasukan sa silong.
– Kunin mo na!! Sigaw ko sa isang gipsi. Siya ay kilalang yanked sa kanya ang layo, ang pinto ay nahulog sa isang dagundong. Humakbang ang gypsy sa loob ng pintuan.
– Oh-boy, ngunit shit floats dito?! – ang mga gypsies ay natakot at, pagkawasak sa tubig, bumalik sa amin.
– Ano ito, salimbay? – tanong ni Dan.
– Halika at dito sa isla mayroon kaming inumin. Ang ilaw ay bumagsak mula sa pagbubukas at walang sinuman. (Iyon ay, mga pulis). – Nagpasya ako at kumuha ng isang bote ng port. Pagbukas nito sa isang bilog gamit ang aking ngipin, ibinigay ko ito sa isang kaibigan. Nais kong tandaan na ang mga komunista, pulisya, militar at mga walang-bahay na tao ang may karapatang tunay na tumawag sa bawat isa na «kasamahan!», Dahil dito, ang pagtapon sa unang tatlo, ang mga walang-bahay na tao ay ang tanging sosyal na strata ng populasyon na umabot sa komunismo. At ano: ang mga bagay ay libre; pagkain sa mga lata ng basura o pagpapakain, libre din; tirahan sa mga silong at attics, muli nang libre. Ano ang hindi komunismo?! Sa madaling sabi, tinanggap ng aking kaibigan ang alok mula sa akin ng kasiyahan. Binuksan ko ang isa pang bote ng port at inaalok ito kay Dan at ang pangatlo, pagbubukas, ibinigay ko ang dyip. Nahulog sila sa pagkalito, at naglabas ako ng isang hindi magagamit na baso at ipinakilala ito sa gitna ng karamihan.
– Che, hatched? Ibuhos?! – Ngumiti ako. Ang tatlo sa kanila ang nagbuhos sa akin nang sabay-sabay at muling nahulog sa pagkalito, tinitigan ako ng mabuti.
– Ano ang tinititigan mo? Uminom! Iminungkahi ko at uminom ng isang baso. Ang katahimikan ay nasira ng hindi maintindihan na kasama.
– At ito ay hindi kahit isang isla, ngunit ito wh-how-it?
– Ass. – Kinumpirma ng mga dyip.
– Yeah… hindi, well-well-well-noon-well-noon,..
