is jy nuut? Ek het jou nog nie vantevore gesien nie. Het ek gevra.
– Ek is Givi-broer, gister geskuif.
– En ek is ’n dokter, sien die hospitaal? Ek werk daar. Naby die mark.
– Ek sien.
– Luister, ek het net twintig roebels. Weeg twintig, asseblief.
– Haai, jy kak, jy sien nie, daar is nog een kilogram oor. Vat alles.
– Ja, ek is haastig om vinnig saam met my medewerker te werk, as ek huis toe hardloop, is ek laat vir die besoek. Verkoop teen twintig?! Asseblief. Help my, en ek sal jou op die een of ander manier help.
– Nat!! – sny die tweede Georgiër af. – Wat weeg ek twintig tebe, en waar die res waar? «N Kilogram word geneem, en ’n halwe kilogram is netto. «N Klomp… wat, sal ek myself eet? Wat is ek, donkie? Gaan brein nie fok nie. Gaan, moenie pla nie… Uryuk, Uryuk! Vars vet appelkoos!!! – Toe hy die dokter nie sien nie, begin hy Georgiërs op ’n leë mark skree. Die dokter het gaan staan en gesê voordat hy vertrek het.
– Nou ja. Jy sal na my hospitaal toe kom. «En ek, die hartseer dokter, stap weg en onthou alles.» – Gryp jouself, gierig…
En vir seker. Die volgende dag het hierdie tweede Georgiër, wat nie die laaste kilogram appelkose verkoop het nie, hom ongewas geëet en is vergiftig. Hy het na my toe gekom – ’n dokter met geen vaste woonplek nie, hy het ’n kamer in hierdie stad gehuur, en ek het ’n doktorsdiploma verwerf in die Moskou-gang onder die naam «Okhotny Ryad». Maar die feit dat ons hawelose dokters is, is waar. Waar daar ’n epidemie is, leef ons daar, waar oorlog ook is waar ek daar wil werk, want ek is ’n gesoute nageslag van die wêreldse lewe! Dus het ek hier in die provinsie gekom vir ’n geringe salaris. En sertifisering is nie nagegaan nie. Wie hierheen sal kom, en kennis op die internet van roei, moet net nie lui wees nie, veral die konsultasiebeginsel help. Oral is daar ’n ondergeskikte wat hierdie hond geëet het en voorberei vir sy aftrede. Hulle besluit dan die belangrikste ding… Oor die algemeen het hierdie tweede Georgiër my vasgespeld en my met ’n klop aan die deur wakker gemaak, na ’n stormagtige hawelose naweek.
– Kom in, gaan sit!! – sonder om my oë op te stel, het ek voorgestel. – Waaroor kla jy?
– Dokter, die maag is geswel, dit maak seer. Ja?!
– Strook om die middel. – Ek het verstaan en uitgevind wie na my toe gekom het, maar nie ’n siening gegee nie. Hy het hom as ’n vreemdeling genader en na sy harige buik geluister.
Iets gorrel en hummeer binne die hooglander.
– Mdaaaa … – Ek het my gesig getrek, gedink, geskree en gesê. – Haai, skat, wat het jy geëet?
– Uryuk. Vergeet waarskynlik om te was. – het die Georgiërs van pyn uitgeroep.
– Jy weet, appelkoos het eintlik niks mee te doen nie. U het diatese.
– Wat?
– Oor die algemeen is u swanger.
– Tee wat?? hy ontplof. – Wat is so swanger???? Haai, tante dokter, gister, ek ken jou!! U neem wraak!!!
– Nee, wat is jy. Al die simptome kom ooreen met ’n enkele diagnose tot swangerskap.
– Wat is nog ’n simptoom, swangerskap?! Hey wah wah, jy gaan. Ek sal ’n ander dokter gaan. U neem wraak op my vir appelkoos. – en, met trots opgespring, weggeloop. Ek het gegiggel en kwaadwillig vir myself gegiggel en die telefoon opgetel en die nommer van die tweede kliniek geskakel.
– Alle, Seryoga. Geel sneeu? – hy is ook ’n Bum, maar hy studeer aan die Openbare Biblioteek in St. Petersburg en het meer geweet as ek, hoe meer hy, anders as ek, in die operasiesaal gewoon het, benewens die «nagskuiling» en kelders, waar hy graag dom vrae wou stel. Chukchi, immers, in Afrika, Chukchi. En daarom beklee hy die pos as hoof van die terapeutiese afdeling en, net soos ek, ’n terapeut. – Haai, Seryoga, Gomiashvili sal nou na u toe kom met dermvergiftiging. Sê vir hom dat hy swanger is.
– Is jy seker?
– Watter verskil maak dit vir u, sê dit!
– Goed.
– Help, anders raak hierdie appelkose in ons Rusland vasgevang; ons word glad nie as mense as dokters beskou nie…
– Haai, ek sal dit doen, broer. – En klaar.
Daar is ’n tweede Georgiër in die mark hartseer – hartseer en huilend. «N Derde Georgiër kom na hom toe, klein en skuifel ’n dekkaart wat sy neus struikel.
– Hey Givi, wat is so hartseer? Laat ons na die punt (ass) speel?
– Hey wah wah, los my met rus, ja!! Sien maag? Genoeg, al gespeel. Vader, u sal binnekort wees.
– Eeeeeee?! – die derde Georgiër het gestruikel en gekyk na sy oom…
let op dertiende
Jammer, dien asb op xxxx in…
En dit was daardie ysige winter, voor die herdenking van Sint Petersburg, op die vooraand van die fees van St. Nicholas, die Wonderwerker, die bewaker van al die boemelaars en haweloses, en dit was so dat al die Ortodokse hulle voorberei op die kerk, en watter gedagtes hulle saamgedra het, hul eie onderneming was. Ek kon myself nie speen van die godin van Lenin, met wie die regerende party al my kinderjare en jeug geworstel het nie, en toe is ek klaar met skool, so perestroika, en watter soort, en die gode is herbou van Lenin tot Jesus, jy wil Jehovah hê, en jy wil Allah, Krsna hê, Ek sal, ek sal nie… Om te kies watter een jy wil of hou nie?! En selfs die Kommuniste, wat die waarheid het dat daar geen God is nie, het elkeen op hul eie begin glo. Modieus, en kiesers wil. Einde van die wêreld parallel met die wêreld, vreemdelinge, in kort, poeier en poeier die brein van die mense, om nie te raas en nie vir kos te vra nie. Verander alles. En geloof is twyfel en kennis, en fanatisme is ’n pont voor mekaar. Soos een Ortodoks gesê het: die Ortodokse is nie Christene nie, maar die Alahakbar moet almal doodmaak. In kort, dit is God se werk, dit is ’n persoonlike saak. Ons het in die Lavra-woud gesit, in die winter was ek bang en probeer om ’n vreugdevuur te smelt van bevrore houtblokke wat deur monnike gevul is vir kritieke dae, en hulle het stedelike verwarming. En waarom verdrink? En dan, om die warm te proe. In ’n hawelose lewe ontbreek dit ’n warm maaltyd, veral in die winter. Wors, gemakskos en ander kitskos het lankal vervelig geword. Maar die belangrikste ding was voor. Later kom Lech op, met die bynaam die Humanoid. Die distrikspolisiebeampte laat toe hy twaalf jaar oud rook, omdat sy ma kwaad geword het van harde drank.
– Groei het nie uitgekom nie, so rook. het hy gesê aan die Humanoid, wat trots was daarop as ’n kommunistiese bestel in die Sowjet-tyd. Hy is uit die koshuis geskop omdat hy ’n onderwyser verkrag het, en sy het opgehou. Het net gesê:
– Ek sal doodmaak as jy nie gee nie!! – Hy het vrees vir haar lewe gegee. Alhoewel sy twee meer lank was, was haar tande drie kleiner as sy perdstande.
– Wel, het jy alkohol gekry? Het ek gevra.
– Ja. Hy antwoord en gaan sit by die vuur wat skaars brand, maar. Tarzan het weereens sy bynaam bewys. Tog het ek hierdie bevrore stompe aangesteek. Hy is ’n ervare gevangene, negentien jaar gevangenisstraf agter hom, het in Sovdep vertrek
