het stemme aan die ander kant van die stand gehoor, maar dit het nie gehelp om die hoofpyn van ’n kater te verminder nie.
– Wie is hier? – het een van hulle gevra.
– Hier is ek, en wie is jy? Het ek gevra.
– Ek? nou weet jy…
– Breek die kasteel!! – Ek het die ander een gevra, en dit was nie moeilik om dit met die loop van ’n outomatiese masjien te doen nie. Die deur het oopgegaan. Voor my staan drie verbaasde minderjariges, een, terloops, kruisoog, in ’n uniform soortgelyk aan die polisieman. Toe neem hulle my na die naaste polisiekantoor, en die snork van die toilet het nooit bedaar nie.
Die wag het in die verslag lank gedink hoe om die rede vir die aanhouding aan diens te noem. En soos volg gesê:
«… Word aangehou terwyl hy die inhoud van die biotoilet van binne probeer beroof en van buite af weggekruip het met ’n hangslot.»
Almal het baie pret gehad, veral omdat die vorige aangehoudene, wat gedwing is om die kantoor skoon te maak, probeer ontsnap en bo-op die plafonvenster en die uitsteekrib van die agttiende-eeuse smee-rooster vasgesteek het. Brandbestryders word meer presies genoem, vegters met vuur, en brandbestryders is diegene wat dit aan die brand gesteek het. Ongelukkig is die ministerie van noodgevalle nog nie uitgevind nie. Diegene het hom gevra:
– Waarmee sit jy vas?
– Pubic en eiers!! antwoord hy met trane in sy oë. Hy is ook gered en gestuur om die buitekamer, wat sonder vensters was, skoon te maak. Inteendeel, ek het ontken en gesê dat ek my lewe sou beëindig as hulle aanhou om my grondwetlike regte te skend en my te dwing om hul kak in die toilet te verwyder. Hulle het vir die Grondwet gelag en my straf vervang deur my in die niere te slaan, waarna ek snags begin pis het, eers met bloed en daarna koeldrank. Maar die toilet het nie gewas nie!! En ek het binne ’n uur die uitgestrektheid van die nag Nevsky Prospect geploeg op soek na die lewe…
let op VIER
Methodius
Die lot het my tydelik ’n held gebring. Sint Petersburg, in ’n liefdadigheidskoshuis, het die mense bloot as ’n hawelose persoon ingeroep. Hulle het my ’n shkonar gegee, dit wil sê, ’n bed wat ek vir ’n halwe maand van die plaaslike dronkowerhede afgeslaan het en vyftien in die hospitaal gesit het voordat hulle my verlaat het. Trofeë was matrasse. Ek het nege daarvan opgehoop. Ek het die een bo-op die ander opgestapel en amper teen die plafon geslaap. Daar was ongemaklik: vleierigheid was baie loodreg, en ek leun op ’n houttrappie. Die lewe het normaal verloop: Oggend – aand, middagete – toilet, ensovoorts. Hulle het my en my kameraad Lyorha Lysy, wat vyftien jaar twee hoër onderwys in die gebied voltooi het, betaal vir die rustige toestand van ons tweede verdieping. Hy het nie in sig verskil nie en het sy agttien in die rooi in sy woorde gehad. En aangesien dit moeilik was om ’n bril met sulke oogstukke te kry, het hy van die beskikbare voue gevou deur drie rame met glase by te voeg en dit met ’n koperdraad te verbind. Dus het hy honderd persent visie bereik. En ek het hom met ’n grap van agt oë begin waardeer. Ons het saam met hom in ’n gesin gewoon, soos in die gebied, kortliks, ons het wortels gehad en brood gedeel deur te bak, maar om een of ander rede het hy my ’n groter stuk gegee, my respekteer of my gevoer vir honger belegtye om my lewe deur absorpsie te verleng. my vlees. Elke oggend het ek wakker geword op my tafel voorsienings vir die hele dag of langer. Ou mense en inwoners van ander ouderdomme, almal prakties op plekke wat nie so ver en nie te kort is nie: die kleinste was ongeveer vyftien jaar oud, vrywilliglik hul rantsoene met ons gedeel, verkry op verskillende maniere van klein diefstalle en uitdeelstukke van ryker dele van die bevolking, die sogenaamde huis. Ek was altyd gekant en het dit teruggegee, en daarom het hulle hulde gebring toe ek slaap. Die kaal was bly oor hierdie aandag en het ook vet begin eet.
Een ysige oggend het ek wakker geword. Sneeu val buite die venster. Om soos gewoonlik op te staan was luiheid, en daar was geen planne om geld te koop nie, veral sedert gister, en my kop het stilgehou. Die kaal man lees soos gewoonlik iets in sy gedagtes en beweeg net met sy onderlip. En dit alles sou voortgegaan het, al was dit nie vir die voorkoms van die ou sewentigjarige aalscholwer-residivis, ’n matroos van langafstand-swem, ’n pensioenaris en die hawelose Methodius met Finse wortels nie. Ek wil daarop let dat veroordeeldes gewoonlik met kastiges kommunikeer, soos in hierdie geval. En hy het meer met ’n Blanke gepraat as met ’n Finse aksent.
– Nou ja, parasiete, ons het ’n gees? begin hy van die skouer af. Ek het omgedraai, Bald het die boek in die steek gelaat. «N Minuut het verby gegaan.
– Wat het jy nodig, ou? – het Bald gevra en homself in ’n roman begrawe.
– Hou op om na die dossier te kyk, neem die goudvinkies, dit wil sê ek, en gaan mollig. Vir vier jaar het ek ’n pensioen ontvang.
Na sy woorde het daar ongeveer twee minute verloop en vars sneeu het onder ons voete gebars. In die verte was daar ’n winkel met ’n sluimertjie van ’n soort Georgiër. Ons het daarin gegaan en tweehonderd bestel. In gesmeer en onder die roosterbrood van Methodius:
– Tatare leef nie sonder ’n paartjie nie! – ons het nog honderd bestel. Na die ou roosterbrood:
– God het die drie-eenheid lief! – ons het ook hierdie bril gedreineer. Daarna het ons in stilte gepraat, elkeen met homself en net Methodius het nie stil geraak nie en homself vertel hoe die eerste kwartaal van die vyf beskikbare ontvang is. Ons was nie vrye luisteraars nie.
– Ons skip het saam met Kyuubi gekom. Ek is na my broer se dorp. Ons het ’n week gedrink. Soggens het ons by die huishoudster na die gedenatureerde stof vergader en verby die huis gegaan waar die troue was. Ek het hulle gelukgewens, en hulle het vir my drie briewe gestuur… Ek het rondgekyk en ’n stapel bakstene agter my gesien, terwyl my broer na ’n man en ’n byl gaan, neem ek al die klippe in die hut, daar was ’n wond, ja, die bruid was direk in die voorkop. Daarna begin hy die vensters afskud. Die stapel het nie tyd gehad om te eindig toe ek al drie jaar in die tronk was nie. Wat anders sal jy drink? – hy is klaar en gaan na die kroeg toonbank van verbruikersgoedere.
Ons het baie gedrink en selfs lank gekuier. Saans word Lysy se dak geskeur en begin hy ander raakloop.
Ek het na hierdie bespontovoe-les gekyk en die dronk sidekick na die hut gelei. En Methodius het op hierdie tydstip, toe hy per ongeluk al dan nie van Lysy ontvang het, onder sy oog gedwaal op die tafel en op die vloer gaan staan.
Die oggend word ek wakker gemaak deur ’n dowwe geluid en ’n woedende oproer van kaal. Dit het geblyk dat toe hy slaap, ’n woedende Methodius met ’n slap gees in die kamer instap en ’n slapende Lyokha met ’n kruk direk op sy voorkop slaan. Hy spring op die bed en val op die vloer, staan op met ’n mat en slaan op die ou een. Dan onthou ek deur ’n middagslapie, daar was ’n geveg totdat hulle van mekaar geskei is. Dit het geblyk dat toe ek Lysy van die taverne wegneem, die dronk Methodius sy bewussyn verloor het. Hy is kultuurlik op straat uitgegooi voordat hy gesluit het, en hy kruip huis toe en vertrou op sy instink.
– U het my gegooi, kaal!! – Hy het soos ’n grammofoon geblaf en opgehou om te bars en te suig, oupa, al lê hy op die vloer, met sy rug af.
– Hoe? – gevra, met Methodius se keel vasgegryp en soos ’n vark gesit, kaal met sy bene van sy hande.
Op daardie tydstip het die ou aalscholver, probeer om onder die middeljarige aalscholver uit te kruip, sy linkeroor losgeskroef en ’n pruim uit sy neus gedruk. Die kaal man antwoord sonder om sy hande vry te laat en waai hom kop op kop.
– Goed, in natura. – Ek het probeer om hul jong aalscholver
