wakker geword van ’n kater, het hulle gesien dat een van die voorraad ontbreek of ontbreek, sy bene gegroei en gevlug het, ’n komplot begin voorberei om die dief of haar bene bloot te stel. Nadat hulle die afgelope naweek die bottels oorhandig het, het hulle ’n skoonmaakmiddel genaamd Snezhinka opgegrawe en dit verdun met water uit die toiletbak, weens die gebrek aan ’n kraan, weens die herstel van die pypleiding, het hulle stadig begin drink, en eetrestaurante geëet uit die vullishouer wat gister gelig is. genoem – die baai en baie suur.
Dit het die middag nader gekom. Madame Tumor fluit die lied van haar meisie met ’n veroordeelde meisie, keer terug na die kissie, met die een hand voorraad en in die ander een ’n sak met aluminiumblikke bier en bottels. Sonder om aan iets te dink of te vermoed, het sy die deur oopgemaak en in die candeika ingeloop, met haar lot in die gesig…
In die begin word sy met ’n sywaartse blik gesien.
– Wel, wat? – Aanvanklik ’n gruwelkonsert, ’n swart weduwee, wat in die verlede haar drie mans vermoor het, om 15 jaar oud in die sone te sit en Kampuchea genoem te word, en volgens nasionaliteit – Kalmyk sonder voorste tande.
– Wat? – bang en verward, vra Madame Tumor en plaas die inventaris op sy plek.
– Wat, wat? – het haar hahal met die bynaam – Balamut met ’n vorm van oop tuberkulus, stewiger bygevoeg. – In die ass fuck, nie warm nie??
– Ek, as ek die rede vir die botsing raai, sê Madame Tumor. – Ek het die gebied skoongemaak.
– En hoe? – vra die derde karakter van hierdie komiese drama, met die bynaam – Fox.
– Is alles skoon?! het sy gesê.
– En ons fok! – Geblaf Kampuchea. – Dit is nie jou taak nie, dit word nie deur jou aangeneem nie, jy het dit nie op die emmer geassimileer nie, maar, teef??
En weg gaan ons: sy is aanvanklik vreeslik geslaan en in die bene en vuis geskop. Na die ingang het voorwerpe gegaan: drie termometers, gebreek in haar mondholte, twee houe met ’n bylsteen op ’n klein dogtertjie, ernstige snye met ’n roos van ’n gebreekte bottel oë en wange, sewe meswonde in die liggaam met ’n mes, bierbottels gebreek wat deur haar gebring is met ’n hamer wat in gedruk is begin op obsene plekke van intimiteit. En dit regkry om ’n ’sneeuvlokkie’ te sing en roosterbrood te maak. Uiteindelik, na verwurging, is die lewelose liggaam in die baai gesleep, maar ’n buurman het die polisie en ambulans ontmoet en in die geheim gebel.
Tot die oggend het hulle die oorsaak van die roof met hul vuiste ondervra en hulle die oggend na ’n voorverhoorsentrum geneem, en Madame Tumor is deur dokters uitgepomp. Nou loop hy in die Chernyshevsky-metro-omgewing rond, fluit, praat met die gode en drink baie. Die hardnekkige was ’n vriend van die harde bediendes. En in ’n ander candeyka, in die algemeen, vir die onbeskofte verkragting van ’n huishoudelike moedervrou, het haar seuns die ruitveërs met hamer en messe gestraf, sodat hulle uit die een oog getrek het en die ander op vere gesit het, die res ontsnap met houe van die hamer op die kop. En dit het op Oujaarsaand gebeur, maar dit is nog ’n lied van Sodom en Gomorra…
let op SEWE
Ortodokse weeksdae
In hierdie ellendige bomwerper, ’n tuiste vir haweloses, op Sinopskaya-wal 26, onder die naam RBOO «Nochlezhka», was daar nie net misdadigers, tekens, Chukchi en drie Oekraïners, dit wil sê inwoners van Donetsk-streek nie. Die res van die Oekraïners is Bandera-fasciste, maar daar het ook twee monnike van die Ortodokse Kerk gewoon wat al moeg was om in God te glo, en hulle het besluit om die somervakansie te neem van hul middagete van gehoorsaamheid en die verbod op wêreldse versoekings, waar hulle natuurlik die hoofdinee van selibaat, gegee met mangel. Natuurlik het hulle, in die geheim van ander in die nag, hul vingers in mekaar se gat geslaan, en dit was blykbaar nie nodig om hierdie ete te kanselleer nie, omdat sommige staande liggaamsdele nie in die liesarea staan nie. Nadat hulle van die klooster van die Alexander Nevsky Lavra, die stad St. Petersburg, ontsnap het, het hulle doelbewus al die statutêre wette vergeet en die wêreldse wetteloosheid nagekom: hulle het gerook, geslaan, gesweer en uiteindelik, nadat hulle gaan slaap het, tot hul Here berou gehad. Natuurlik kon hulle verstaan word, want vader Seraphim was al twintig jaar lank ’n monnik, van die herdenking van die Sowjet-tyd af en het selfs in die gebied gesit, vir misdadigers, vir godsdienstige oortuigings. En die pa van Fion, wat minder as twaalf jaar in die heilige veld gedien het, maar eers onlangs hierdie magtigheid ontvang het van hierdie buitensporige monnik Seraphim, van die Kiev Pechersk Lavra, vanwaar hy in die raad geplant is, en hy het rondom kloosters en kerke begin ronddwaal. Soos Seraphim al herhaaldelik gesê het dat sy siel al lank in die hemel was, maar die vlees nog steeds nie kan kalmeer en sterf nie. En hy het elke aand op hierdie uur gewag en gebid voordat hy gaan slaap. Hulle God het blykbaar ook verstaan dat hulle nie yster is nie, omdat hulle die hoofmaaltyd van selibaat aanbid het, dit nie begin het nie en dat hulle in die algemeen nie aandag gegee het aan vroue met betrekking tot intimiteit nie. En hul geld is sonder arbeid spandeer en verdwyn net soos hulle gekom het.
In Nochlezhka het hulle dadelik baie valse vriende, drankgenote, gemaak, en die monnike het deur ballingskap ’n soort broodwinner geword vir sommige parasitiese parasiete wat gestremdes en ou mense van hul vloer verslaaf het, sowel as hulpelose arme genote wat daarmee gelykgestel is, hul daaglikse omkoopgeld. Maar die monnike het hierdie freebie geleidelik oor die hoof gesien en besluit om die kring van kontakte en die plek van die nag te verander, om my te kontak en die nag deur te bring in die kelder van die slaapsaal van die Seminarium van die Alexander Nevsky Lavra, waar Aleksashka Nevzorov eens gestudeer het. Ek het nog nie die vaardighede en ervaring van straatgevegte verloor nie en het spesiale gesag onder die diewe geniet. Hulle het my sonder ’n toring gebel en soms nie gewaag om te betoog nie. Kortom, daar is nie met my in verbinding getree nie, en nadat ek na Seraphim en Fiona geluister het, wat regtig van my gesag geweet het, en nie van gerugte nie, oor kommunikasie en verdienste, het ek versigtig ingestem. Die punt is dat ek ’n soort sekuriteitsportefeulje was. Hulle, geklee in ’n kassie, het na enige winkel gegaan en aangebied om te bid vir die gesondheid van hul familielede, die dag vantevore om na Pskov-grotte te gaan. Een naam was weer die moeite werd vir twintig roebels. Die geld is aan my oorgedra, en die kwitansies wat in die Kazan-katedraal geneem is, is onder hul gebedsdiens verbrand. Ek, anders as hulle, was in burgerlike klere geklee, maar met ’n baard. Dit is gedoen ingeval die polisie ons aangegryp het, dan is ek soos die linker een, en hulle het nie ’n sent in hul teenwoordigheid nie. En alles het perfek verloop. Op die dag wat ons «gekap» het, dit wil sê, ons het so ontvang, nie een duisend roebels elk nie, en na die werk rondgedwaal in die tavernes, waar ons honderd gram uitgegooi het en dronk geword het van ’n vark. En hulle dwaal na die selle, die kweekhuis, by die Alexander Nevsky Lavra, goed gevoed en dronk, gelukkig en moeg, vanaf die dag wat verby is, maar die pad huis toe was gevaarlik en moeilik. Op verskillende maniere wakker geword, dit het in die ontgiftingsentrum gebeur. En ook hier word ons al redelik dronk na die polisiekantoor geneem. Fiona is heeltemal gevoelloos. Hy was maer, baie vriendelik, goed gelees en naïef. Die uitdrukking op sy gesig, veral die dronk, was soos die gesig van ’n stamperige ram met skuins oë. Inteendeel, die seraf was skuins en vet, soos ’n vark, gulsig en listig. Hy moes voortdurend deursoek word, tot by die anus, waar heroïne, kokaïne en onkruid gewoonlik weggesteek is. Weliswaar, die pa van Fiona het in die anus geklim, hy was ook die inisieerder van die soeke na almal op sy beurt, natuurlik, behalwe vir my, omdat ek die geld gehad het, en ek kon dit op die helling of op die lewer sny, vir vertroue en vertroue in my woorde, so hulle het altyd in my spesifisiteit geglo. En ná die ontdekking van banknote het vader Seraphim berou gekry en om vergifnis gevra, op sy knieë gekniel en gewonder hoe hy daar ingetrek het, mompelend:
– Maar hoe het hulle daar gekom?
Nadat ons ons na die volgende polisiekantoor geneem het, het die beampte aan diens ons beveel om ons bende in ’n aaphuis toe
