style="font-size:15px;"> – I mewn! A dyma barch tuag at ti Llyffant. Mae’n ddrwg gen i. Fe wnes i eich camddeall … – roedd yr Idot taledig yn llawenhau.
– Peidiwch â gofyn maddeuant, nid merch goch ydw i. Fe wnaethoch chi gamddeall un arall. Hanner i mi a hanner i ni.
– Pam fod hyn? – roedd y fam-gu yn ddig.
– O hynny! – y Toad grinned. «Fe allwn i fod wedi cymryd y cyfan ar fy mhen fy hun.»
– A sut mae hi os ydyn nhw’n archwilio pawb yma gyda’r nos, ac a ydych chi hyd yn oed yn byw yma heb ffordd allan?
– Ie, rydych chi’n dda i frathu, hen bobl. Agorwch ef, neu efallai nad oes unrhyw beth damniol yn sefyll yno. – mynd i mewn i Idot. – ac nid yw’r gêm yn werth y gannwyll.
Edrychodd y llyffant ar gyd-berchnogion y trysor a rhwygo’r rhaff bwdr heb anhawster ac yn araf bach fe agorodd y bwndel. Tystion ar wyliadwrus.
– Hei, y poteli. Clai…
– Graddfeydd…
– Can mililitr yr un…
– Chwe darn…
– A beth sydd wedi’i ysgrifennu?
– O, ydyn nhw wedi’u selio?!
– Corc. Vintage, mae’n debyg…
– A beth sydd wedi’i ysgrifennu, gadewch imi weld? – Ceisiodd gymryd un sgaffald.
– Ddim yn trooo, yn sawrus! – slapiodd nain y plentyn ar law.
– Ah, rwyt ti’n ast … – Ffrwydrodd Idot a gwthiodd Allwedd y nain.
– Da, dwi’n dweud! – meddai’r Llyffant a chymryd graddfa gant milimetr. Fe wnes i lanhau’r label ar fy mrest ac eto edrych yn agosach … – Nid yw rhywbeth yn Rwsia…
– Rhowch y syudy i mi. – Daliodd Idot ei law allan a chymryd un raddfa fach. – Edrychwch, y niferoedd: mil.. wyth cant.. naw deg saithfed.. neu’r seithfed yn unig… Nid yw’n glir.
– A gadewch i ni geisio?! Gwin, ewch … – awgrymir Allweddell.
– Dydw i ddim yn gwybod, wn i ddim. Dewch ymlaen, ceisiwch, rydych chi’n fenyw, ni fyddwch chi na’r diafol yn cwympo i lawr. – llyffant cytunwyd.
– Pam? – Ymyrrodd Idot – Gwell yn St Petersburg i droi i mewn y deliwr hynafol fel y mae.
– Ydym, byddwn yn rhoi cynnig ar un ar y tro, wel,.. ei sychu, a throsglwyddo’r gweddill i’r deliwr hen bethau… Ie, Llyffant?
– Wel, dewch ymlaen, pwy yw’r cyntaf? Gofynnodd Idot.
– Yr allwedd. – meddai’r Llyffant. -he awgrymodd.
– Wel, ie, os na fyddwch chi’n marw, gallwch chi yfed.
– Beth fyddech chi’n ei wneud hebof i, werin. Ac nid wyf yn ofni marw. Fi yw fy…
– .. rhag blincio. – Wedi cyflwyno Idot a, chymryd ei absenoldeb, am y bastard.
– Gwartheg! – Fe slapiodd yr hen fenyw ar ei hysgwydd gyda chledr y plentyn ac, wrth godi ei ffang, rhwygo’r corc o’r botel. Sniffed. «Gwin..» gwenodd, a sugno’r cynnwys mewn llowc. Llyncu a grunted. -Kryaaaa! cŵl.
– Wel, beth? gofynnodd y Llyffant, gan lyncu poer.
– Dirwy. Dechreuodd rhywbeth chwarae yn fy mhen yn barod.
– Ie bullshit it. – Atebodd Idot yn wichlyd, ar ôl yfed ei botel.
– Ydy, mae uffern yn gwybod. Ond ydy hi’n hen?! – meddai, wrth edrych o gwmpas ei botel oedd eisoes yn wag, Toad.
– A gadewch i ni gael un arall.. – awgrymodd y nain siriol. – Nid yw tatars yn byw heb gwpl.
– Felly dim ond tri sydd ar ôl. – Roedd Idot yn ddig. – Beth fyddwn ni’n ei drosglwyddo?
– Gwrandewch, beth?! I yfed, i yfed fel yna, yn royally. Unwaith rydyn ni’n byw. Ac mae’r poteli eisoes yn hynafol. Maent yn wag neu’n llawn. Gwerthfawrogir poteli, nid gwin.
Ac fe wnaethon nhw yfed y tair gwydraid arall. Fe wnaethant eistedd ar foncyff a chynnau sigarét: Idot – Marlboro, Toad – Belomor, a nain Clavka yn yr hen ffasiwn – coes gafr. Felly fe basion nhw allan, heb orffen ysmygu, eistedd…
APULAZ 4
– Ahhhh!! Ahhh!!! – clywed o’r iard.
– Beth ydyw? – neidiodd allan o wely Ottila, gan ofyn iddo’i hun. Roedd ei feddwl yn dal mewn breuddwyd ac fe syrthiodd yn araf ar y gobennydd a chwyrnu ar unwaith.
– Ahhhh!!! NeidioddBlop i fyny eto a chwympo wyneb i waered o’r gwely. – o, damnio fe. – Gafaelodd yn ei dalcen gyda’i gledr. – Beth wyt ti’n gweiddi, ffwl?
Aeth Pale Isolda Fifovna i mewn i’r ystafell gyda llygaid llydan, gan orchuddio ei cheg gaping gyda’r ddwy law.
– Aa, aa. fe wnaeth hi gipio a phwyntio bys tuag at y drws.
– Beth arall? – eistedd ar y llawr yn gofyn i Klop.
– Yno, yn yr ysgubor…
– Beth yw e yn yr ysgubor? siarad yn gliriach…
– Mae yna gath farw…
– Pa gath? Gofynnodd Ottila eto, gan rwbio ei dalcen chwyddedig. – Am beth ydych chi’n siarad?
– Mam! – Wedi lledaenu ei llygaid i lawr ei llais, meddai.
– Nawr, gawn ni weld. – Cyrhaeddodd Ottila ei draed ac aeth yn droednoeth yn ei is-haenau i’r ysgubor.
Ddoe, dychwelodd yn hwyr yn y nos pan oedd pawb yn cysgu ac felly ni ofynnodd am driciau’r carcharorion. Dilynodd Zhinka ef.
Roedd yr ysgubor yn edrych yn anniben. Arhosodd yr holl wasgaru cyfeiliornus yn ddigyfnewid. Roedd Osteroid Odnoglazovich yn eistedd yng nghanol y sbwriel: pensiynwr, cyn-filwr llafur, gwartheg o’r chweched categori, a anwyd ar ddiwrnod gofodwyr. Priod Grandma Klawka, yn fwy manwl gywir, Claudius Aldarovna von Schluchenberg, merch y Barwn, mab anghyfreithlon Lenin. Dywedodd hi wrth bawb.
– Beth ydych chi’n ei wneud yma? gofynnodd Ottil, hen ddyn sy’n dioddef o nychdod.
– Rwy’n eistedd. – Atebodd Taid yn bwyllog a thynhau’r ffôn.
– Gwelaf nad ydych yn gweithio.
– A beth ydych chi’n ei ofyn felly?
– Sut wnaethoch chi gyrraedd yma? – ychwanegu bas Isolda.
– Ewch, byddaf
