ang dalawang beses. Ang isang banal na lugar ay hindi kailanman walang laman. At ang iyong lugar, hindi lamang ang Banal.. Alam mo ba kung gaano karaming mga walang trabaho sa aming nayon ang nais na magkantot sa iyo upang kunin ang iyong libreng lugar?
Hinawakan ni Harutun ang kanyang mga mata sa takot at tumulo ang luha ng senility.
– Paumanhin, kartutso, hindi isang bala ang nakapasok sa manggas, ngunit isang kartutso.
– Kaya, pagkatapos pakinggan, magkano, ipapaliwanag ko sa isang maikling salita: Eeee… nabasa mo ba si Gogol?
– Uminom siya ng isang mogul.
– Kinakaya mo ba ako?
– Ito ay katatawanan. Napanood ko ang mga pelikula sa kanyang pakikilahok.
– Mabuti yan. Napanood mo ba ang isang pelikula tungkol sa NOS?
– Tungkol sa kaninong ilong?
– Well, hindi tungkol sa iyo? … – Tumalon mula sa mesa si Ottila, – Humor muli?
– Mnn, oo! – tumayo ang atensyon ng matanda. Tiningnan ni Ottila ang singit ng korporasyon at, na may mga nakaumbok na mata, pinataas ang kanyang ulo, inihagis ang kanyang ulo sa dulo at nakita lamang ang isang tulog na tuling.
– Umupo sa fucking!! sumigaw siya Ang korporasyon ay nakaupo sa isang panimulang posisyon.
– naalala ko. Ang kartutso… narito kung saan nawala ang ilong ng lalaki…
– Naaalala?
– Tama na!!
– Kaya hahanapin natin siya. Siya mismo … – At pinatong ni Ottila ang isang daliri sa kisame. – tinanong ako ng kalahating araw. Lubhang hiniling niya na ako mismo ang kumuha ng bagay na ito. Kaya upang magsalita, kinuha ang personal na kontrol.
– Diyos?
– Hindi, tanga ka, Marshal. Nuuu, diyos namin. Sinabi niya na walang karapat-dapat … – Tumalon si Ottila sa kanyang tuhod, nakatayo na subordinado at kontrolado ang sitwasyon.
– At paano natin siya hahanapin. Ito ay isang kwento?! Bukod dito, namatay sila.
– Sino sila?
– Well, ito, ang pangunahing mga character ay namatay nang matagal… at si Gogol ang pangunahing saksi, pareho… well, patay.?! Hindi ito nakakatawa.. Ahhh?
– maloko. – Tumalon ang bug mula sa kandungan ng Incephalopath. – Naghahanap kami para sa isang monumento sa isang tanso na tanso na ninakaw. Alinman sa mga walang tirahan na tao o crooks. Lahat ng pareho, isang bantayog sa NOSU, at marahil… mga antigong.!?
– At sino ang mananatili dito?
– Isolde at Izzy para sa pangunahing.
– Maliit pa rin siya?
– Walang maliit, alam ko na ang isang babae sa kanyang mga taon.
– Para sa mga ito, ang maraming isip ay hindi kinakailangan: ilagay ito, spat at nagpunta…
– Paano malalaman, paano malalaman…
– Hindi, patron, kaya kong manatili, mahina ang puso ko…
– Wala, dito sa St. Petersburg ay bibigyan mo ng paghinga ang mga gas at kadalian.
Gusto pa rin ni Harutun na sabihin ng isang bagay upang manatili sa asawa ni Klop, ngunit nag-isip siya at tumingin sa malayo sa pag-crawl ng dalawang-buntot sa kanyang tuhod at pinindot ang insekto sa tela ng kanyang pantalon gamit ang kanyang hinlalaki.
– Ano ang nais mong sumabog? – sarcastically, squinting his eyes, tanong ni Ottila.
– Wala akong pera o gamot.
– Well, nalulusaw iyon. Lahat ay nagbabayad ng badyet. Kung nahanap natin ang ilong.
– At kung hindi natin ito nakita?
– At kung hindi natin ito nakita, ang lahat ng mga gastos ay bawasin… mula sa iyo.
– Paano kaya?
– At gayon. Kung nagtanong ka pa rin sa mga hangal na tanong, maaari kang mawalan ng trabaho. Mayroon ba ito?
– Tama, naiintindihan. Kailan tayo pupunta?
– tanga na tanong. Dapat ay naroroon na tayo. Pumunta tayo ngayon!
– At ano ang lalong madaling panahon? Hindi ko ba naimpake ang aking maleta?
– Dapat nating laging handa ito. Alam mo kung saan ka nakakakuha ng trabaho… Sa pamamagitan ng paraan, ang parehong bagay…
– Ano?
– Hindi ko naimpake ang maleta ko. Oo, hindi natin kailangan ang mga ito. Pagdating, bumili ng kailangan mo. Mayroon akong isang bank card.
– At kung walang sapat na pera?
– Itatapon niya. – at muli ang pulisya ng distrito ay tumusok ng isang daliri sa kisame at sa estilo ng pygmy ay tumalon, sa tulong ng mga somersaults, papunta sa talahanayan, kumakaway ng isang paa sa harap ng ilong ng kasamahan. Sumakay siya sa paa at tumawid sa hapag sa paa sa direksyon mula Arutun patungo sa kanyang upuan. Lumuluha at tumungo sa paglabas.
– Ano ka nakaupo? umalis na tayo! – at kumaway ang kanyang kamay, – at, na parang kasama sa St. Petersburg, ay sinalampak sa Lupa…
Iniwan nila ang katibayan, naiwan lamang ang isang tala sa tisa sa pintuan:
«Huwag kang mag-alala. Umalis kami sa isang kagyat na pagtatalaga sa St. Petersburg. Manatili ka sa lugar ng Incephalate, at Izya – sa halip na ako.. Ako!»
At sa ibaba ay ang karagdagan sa isa pang sulat-kamay:
«Paumanhin, Pupsik, babalik din ako tulad ng mayroon! Habang naglalakad ang iyong Flea. Hintayin mo ako at babalik ako. Baka isa…»
Nabasa ni Izya ang tala at, pagsulat sa sheet sa sulat-kamay ng kanyang ama at Intsefalopat, itinago ito sa kanyang bulsa at pinunasan ang inskripsyon mula sa pintuan.
– Well, lumang kambing, nakuha mo ito. – Kinuha ko ang aking mobile phone at nagpadala ng SMS sa aking ama. Pagkatapos ay pumasok siya sa bahay at ibinigay ang tala sa kanyang ina. Nagbasa siya at nagkibit-balikat.
Hayaan siyang sumakay. Papalitan natin ito. At hindi isang salita tungkol sa pagpapatuloy ng ama. Mayroon ba ito?
– Siyempre, ina, naiintindihan ko… At kunin natin ang baboy mula sa punong-guro, ahh? iminungkahi niya.
– Ano ka? Dapat nating gawin ang lahat alinsunod sa charter at hustisya.
– At sinigawan niya ako sa pagiging patas?
– Siya ang direktor. Mas kilala siya. At siya mismo ay bibigyan ng katwiran sa harap ng Diyos.
– Iyon ba ang nakasabit sa dingding sa opisina?
– Halos.
