надад өг. – Идот гараа сунгаад нэг жижиг хэмжээтэй байв. – Хар даа, тоонууд: нэг мянга.. найман зуун.. ерэн долдугаар.. эсвэл дөнгөж долоо дахь… Энэ нь тодорхойгүй байна.
– Тэгээд хичээцгээе?! Вино, явлаа … – Гарыг санал болгов.
– Мэдэхгүй юм, мэдэхгүй юм. Алив, оролдоод үз дээ, чи бол эмэгтэй хүн, чи чөтгөр доош унахгүй. – бах.
– Яагаад? – Idot хөндлөнгөөс оролцов – Санкт-Петербург хотод эртний дилерийг эргүүлж өгөх нь дээр.
– Тийм, бид нэг нэгээр нь оролдоод үзье, дараа нь угаана, үлдсэнийг нь эртний дилерэд өгье… Тийм, Бах уу?
– За алив, хамгийн түрүүнд хэн бэ? Идот асуув.
– Түлхүүр. – Бах гэж хэлэв. – санал болгосон.
– За, хэрэв та үхэхгүй бол ууж болно.
– Надгүйгээр тариачдад та юу хийх байсан бэ? Би үхэхэд айхгүй байна. Би бол миний…
– .. анивчихаас. – Idot-ыг танилцуулж, тэр новшийнхоо амралтыг аваад.
– Үхэр! – Хөгшин эмэгтэй хөвгүүний алган дээр мөрөн дээр алгадаад нударгаа аваад лонхноос үйсэнг нь таслав. Хурхирлаа. «Дарс..» тэр инээмсэглээд агуулгыг нь тасалчихлаа. Залгихад ёолох. -Криймаа! дажгүй.
– За юу? гэж Бахыг асуухад шүлсээ залгиж байв.
– Нарийн. Миний толгойд нэгэн зүйл хэдийн тоглож эхлэв.
– Тийм ээ, үүнийг булшлаарай. – Идот савыг нь уугаад согтуугаар хариулав.
– Тийм ээ, там мэддэг. Гэхдээ хөгшин үү?! – гэж хэлээд түүний хоосон хоосон сав руу эргэн харлаа.
– Мөн ахиад нэг зүйл хийцгээе.. – гэж хацартай эмээ санал болгов. – Татарууд хосгүй амьдардаггүй.
– Тиймээс ердөө гурав үлдсэн. – Idot нь ууртай байв. -Бид юу хүлээлгэн өгөх вэ?
– Сонсооч, юу?! Уух юм уух, Нэгэнт л бид амьдардаг. Мөн шил нь аль хэдийн эртний болсон. Тэд хоосон эсвэл дүүрэн байна. Савыг дарс биш үнэлдэг.
Тэгээд нөгөө гурван шилийг нь уучихав. Тэд гуалин дээр суугаад тамхи асаажээ: Идот – Марлборо, Бах – Беломор, эмээ Клавка хуучин хэв маягаар – ямааны хөл. Тиймээс тэд тамхи татахаа, суухаа зогсоолгүй гарсан…
АПУЛАЗ 4
– Аан!! Аан!!! – хашаанаас сонсов.
– Энэ юу вэ? – Оттила орноосоо үсрэн гарч, өөрөөсөө асуув. Түүний оюун ухаан зүүдэндээ хэвээр байсан бөгөөд тэр аажмаар дэрэн дээр унан тэр даруй хурхирав.
– Аххх!!! -Блоп дахиад л үсрэн босоод орон дээрээс доош унав. – өө, новш гэж. – Тэр духан дээрээ алгаа хавчив. – Юу хашхирч байгаа юм бэ, тэнэг минь?
Цайвар Изолда Фифовна хоёр гараараа нүдээ анин нүдээ томруулан өрөөнд орж ирэв.
– Аа, аа. гэж хэлээд хуруугаа хаалга руу зүглэв.
– Өөр юу байна? – шалан дээр сууж Клопоос асуув.
– Тэнд, саравчинд…
– Саравчинд юу байна? илүү тодорхой ярих…
– Үхсэн муур байна…
– Ямар муур вэ? Оттила дахиад асуув, хавдсан духан дээр нь илэв. – Та юу яриад байгаа юм бэ?
– Ээж ээ! – Дуугаа шалан дээр нүдээ анин хэллээ.
– Одоо харцгаая. – Оттила хөл дээрээ босоод
