mut në pantallonat e tua. Dhe nëse diçka godet dyshemenë, atëherë do të fagosh tërë pjesën.
– isshtë kundër ligjit; duhet të më pajisni një tualet dhe një telefon.
– Dhe çfarë tjetër i detyrohem? Aaa? – mbërriti rreshteri.
Otila nuk tha asgjë. Dhe, pasi ndjeu se do të rritet, të gjithë u pajtuan. Për më tepër, askush nuk e sheh.
– Mirë, jam dakord.
– Mirë. rreshteri u gëzua dhe e çoi Klop në tualet. – një leckë, pluhur atje, nën lavaman. Dhe për teknikët që unë marr. Kriza, hahaha.
– Dhe ku është kova dhe letra higjienike?
– Shpëlaj leckën në lavaman, dhe fshij gomarin me gishtin. – gaboi rreshteri.
– Si është? – befasoi Klop.
– Si mësoni, unë në thelb kam letër zmerile, mund të ofroj, dhe me letër të thjeshtë kemi shumë stres. Kriza në vend. Për më tepër, ne jemi punonjës të shtetit.
Otila u bë i thartë në fytyrën e tij dhe, duke marrë letrën e propozuar, u ngjit në tualet. Kishte një përgjumje me zë të lartë, Pent u kthye dhe doli jashtë, duke mbyllur postimin. Dhe Otila u qetësua, shikoi mes këmbëve dhe i rrudhi fytyrën. Jo vetëm që errësoi sytë e syve të thartë, por të gjitha pantallonat nga jashtë ishin përplasur me një ngjyrë të vogël, të keqe, të thatë me erë të keqe. Nuk kishte asnjë dyshim për tualetin. Edhe pika diarre shkrepnin në mur.
Incefalopati u ndal te kolona dhe, duke parë rreshterin që kishte lënë postin, shpejt vrapoi drejt tij.
– Përshëndetje! apchi, «ai përplasi.
– Whatfarë, po pret një nip? pyeti Penth në mënyrë sarkastike.
– Whatfarë nipi? Apchi, – budalla Arutun Karapetovich.
– Whatfarë po ndërtoni grimaces për mua këtu? Apo është ai bashkëpunëtori juaj? Farë po planifikoni, punëtorë mysafirë?
– Kush? Apchi, «Harutun u frikësua.
– Whatfarë po ndërtoni një budalla? Miqësia juaj kërkohet federale. A jeni me të
– Ah? apchi, – tundi faqet e tij me një Incefalopat. – jo Nuk e njoh fare. Herën e parë që shoh.
– Dhe çfarë po vleni atëherë për të? Stab, xhaxhai. – Papritmas rreshteri leh. Harutun u tërhoq. – Ai është shfrytëzuar për ju, si për tuajin, dhe ju?
– Ah, apchi, unë e njoh atë, por është shumë keq dhe kjo është vetëm falë gruas së tij.
– ?farë? – Pentë buzëqeshi.
– Unë jam duke fjetur me gruan e tij! – konfirmoi Harutun. Rreshteri mërziti dhe shkoi për të xhiruar dokumente për birrë.
– Dhe kur do të lëshohet? – bëri jehonë në holl.
– Si tualeti është në shtëpi dhe përgjigja do të vijë. Kështu që për tre ditë kam të drejtë ta heq atë.
– A mund ta ndihmoj? – i sugjeroi Harutun gjithë hollit.
– Lani tualetin?
– Po, të lirohet më shpejt.
– Jo, nuk lejohet.
Harutun me trishtim uli kokën: Mdaa… ai arriti atje dhe nuk ka para dhe Klop u ul.
– A keni para? – dikush pëshpëriti drejtpërdrejt në auricle tek trupi. Ai u drodh me gjithë trupin e tij dhe u kthye. Pas tij qëndronte një trup i trashë në një uniformë policie dhe po përtypte një burger të fortë.
– Jo.
– Pse? Om yum yum.
– Dhe para, apchi, – Harutun u hutua në mendime dhe, duke shtrirë gishtin tregues, duke kërkuar nxënës, tregoi derën e postës së policisë. – Dhe paratë nga imja, apchi, kuzhinieri, atje, në majmunin nga Klop.
– Whatfarë gabimi? A është ky nofkë?
– Jo, mbiemri i tij, apchi, ai u arrestua derisa të konstatohej identiteti i tij.
– Ahhh! Om yum yum., Pra, le të shkojmë, të marrë paratë prej tij, sikur për veten tuaj, dhe t’i jepja për mua.
– Ahhh. Ai ka, apchi, një kartë.
– Më falni. – Dhe polici u tërhoq në thellësinë e parathënies.
Një javë më vonë, Bedbug u la i lirë nga komisariati i 78-të. Kjo ishte dega e pestë me radhë, duke filluar nga policët e stacionit dhe kudo lahej tualetet. Askush para tij nuk ra dakord për këtë. Dhe ai duhej të lante papastërtitë vjetore.
Harutun ishte lodhur duke e pritur atë në stacion për një javë, ishte verë e mirë. Ai kontaktoi me gopot lokale dhe të pastrehët. Rrobat e tij u shndërruan në një leckë dyshemeje. Fytyra e tij e fryrë nga «akulli» – një agjent pastrimi për gotat etanol të përdorura nga njerëz të pastrehë dhe të ngjashme – u kthye e kuqe si gomari i një shimpanze. Sytë i ishin mbushur me lot, jo vetëm nga pikëllimi, por edhe nga një varje e tmerrshme. Ai ishte ulur në vendkalimin e stacionit të metrosë në Moskë. Kapelja e tij ishte përmbys dhe ishte shtrirë në dysheme. Dikush mund të shihte një monedhë në të: një, pesë dhe dhjetë monedha. Ai u ul në gjunjë dhe u ul pak. Fingalët mezi i humbën lotët.
– Harutun? Otila thirri, «çfarë është çështja me ju?»
– Ah? Apchi, – korali ngriti sytë ngadalë.
– Getohu, a je ulur këtu? – Gaboi doli dhe ngriti kapelën e tij.
– Mos prek, apchi. – Harutun bërtiti në mënyrë histerike dhe kapi kapelën e tij. Disa gjëra të vogla u hodhën në dyshemenë e mermerit dhe ranë. Kumbimi u dëgjua nga njerëz të pastrehë që qëndronin afër. Ata dukeshin të mirë dhe më të rinj.
– Hej fëmijë, mirë, largohu nga mjerimi. – bërtiti njëra prej tyre
– Mos u mërzit për të fituar bukë, schmuck. – frikësoi të dytën.
– Vali, Vali. – mbështeti të tretin, – ndërsa ishte gjallë.
– A po me thua te rinj? – detektivi lokal Gjeneral Klop hapi sytë në befasi.
– Oh? Po, kjo nuk është aspak fëmijë.
– A është xhuxh?!
– Po, dhe Negro. Heh. – Dhe ata filluan t’i afroheshin Bedbug-ut.
«Një fishek», – qau Harutun, duke u gjunjëzuar. –
