Kay έχει μια πίτα και ο Klop έχει ισιώνει τα νύχια. Και όταν τελειώνονταν, θα τους οδηγούσε και θα τους απομάκρυνε, για να τους ξαναφτιάξω ξανά και ταυτόχρονα να νιώθω ένα κουράγιο σκέψης.
Μπάλες, μπαλάκια, δεμάτια, μπαλάκια. Και έτσι, μετά από ώρα, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, και… Ξαφνικά, ένα άσχημο πρόσωπο του φιδιού εμφανίστηκε από τον αχυρώνα και κοίταξε, χαμογελώντας στον αστυνομικό.
– Τι θέλεις, βρώμικο; Ρώτησε η Οτίλα.
– Μπορώ να καπνίζω, αφεντικό; είπε ο γέρος αβέβαια.
– Τι, βρωμάει;
– Δεν είναι η σωστή λέξη. Εσείς, πεζοπορία, γύρισες ένα σάπιο πτώμα ενός δεινοσαύρου;
– Oχι, απλά το έδιωσα και άφησα το μικρό περιστέρι, το οποίο από μόνο του δεν οξυγονώνει.
– Εντάξει, καπνίστε.
Ο γέρος βγήκε έξω και έβγαλε ένα τσιγάρο.
– Περιμένετε!
– Τι, αφεντικό;
– Απλά αφήστε τον κώλο σας στον αχυρώνα.
– Hehe, το αστείο κατανοητό. – Κλαίει από τον αχυρώνα και θέλει να ανάψει ένα τσιγάρο…
– Αγκαλιάστε, ή τι; – Σφάλμα σφάλματος.
– Oχι, αφεντικό, μόνο Belomor.
– Ελάτε εδώ.
Ο γέρος έριξε ένα τσιγάρο. Ο Ottila το πήρε και το άναψε. Το τσιγάρο ήταν καθαρό, χωρίς πρόσθετα.
– Πάνω, καπνός. – Έδωσες Ottil στο τσιγάρο.
– Και εσύ εδώ και πολύ καιρό;
– Έχω εδώ εδώ και έξι χρόνια και σκέφτηκα για πάντα. Έχω συμφιλιώσει. Πέει στην καριέρα του. Διανέμεται για αυτόν τον θαυμάσιο κόσμο, από τον οποίο μεταφέρουν κοπριά και σκατά… Εκπλήξτε τον. Με λίγα λόγια, τι μου κουραστεί ήδη;
– Oχι, όταν έζησα εδώ μέχρι την τελευταία φορά που υπηρέτησα, οι αστυνομικοί της επαρχίας άλλαξαν σαν γάντια.
– Και γιατί;
– Οι λόγοι ήταν διαφορετικοί: πίνοντας πάρα πολύ, τότε έκλεψαν με μέτριο τρόπο.
– Λοιπόν, δεν με απειλεί. Είμαι εισηγμένη μεταξύ των ανωτέρων μου ως μη πίνων και πωλητής. Πες μου κάτι, μπορώ να ολοκληρώσω την κατασκευή ενός αχυρώνα πριν από το φθινόπωρο;
Ο γέρος εξέτασε το κτίριο, το οποίο ήταν μισό από τούβλο. Τα καταγεγραμμένα κενά στους τοίχους ήταν επιρρεπή: είτε σάπιο κόντρα πλακέ, τότε υλικό στέγης, τότε σάκοι.
– Μπορείτε. Μόνο όλα αυτά πρέπει να αντικατασταθούν. Ναι, και οι τοίχοι σας είναι ξεπερασμένοι.
– Και πόσο χρονών είναι;
– Ωχ! Κύριε, ναι, όσο μπορώ να θυμηθώ, αυτό το κτίριο στάθηκε. Εδώ ήταν μια αυλή κάποιου εμπόρου. Στην επανάσταση, λένε, έπιασαν έναν φυγόκεντρο από τα χτενισμένα φτερά και κατέληξαν με όλη την οικογένεια εκεί.
– Πού;
– Τι, πού;
– Λοιπόν, τελείωσε.
– Αχ, λοιπόν εδώ στον αχυρώνα. Και τότε ήταν μια αποθήκη, και μετά τον πόλεμο – ένα προπύργιο.
– Διασκέδαση. Μπορείτε να το κάνετε; Φυσικά, μην αποσυναρμολογείτε μέχρι το τέλος. Οι μύλοι είναι ακόμα ισχυροί, είναι επίσης πέτρινοι. Απλά τελειώστε.
– Για ένα ωραίο ρολόι δεν θα λειτουργήσει.
