τζαζ είναι μια ανεξέλεγκτη, απόλυτη Ελευθερία. Η τζαζ είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής. Η τζαζ καλεί τον άνθρωπο στη δημιουργικότητα και στη συμμετοχή, τον κάνει ελεύθερο και ευτυχισμένο. Η τζαζ μπορεί να υπάρχει παντού, διότι δεν χρειάζεται μέσα έκφρασης: ούτε καμβά με χρώματα, ούτε παπούτσια χορού, ούτε στυλό και μελάνι.
Η τζαζ απλά υπάρχει πάντα στον άνθρωπο και σε οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος και σε οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να εκτελεστεί, πάντα εξίσου αυθόρμητα και φωτεινά. Και αυτή είναι όλη η ουσία της τζαζ. Ο αυθορμητισμός, η φωτεινότητα, η ειλικρίνεια, ο αισθησιασμός. Η τζαζ ταιριάζει παντού. Μπορεί να εκφράσει χαρά, θλίψη, απογοήτευση, πόνο, αγάπη, απόλαυση, θαυμασμό. Μόνο ένα πράγμα δεν αλλάζει: η τζαζ είναι Ελευθερία.
Νομίζω ότι αξίζει να χαράξουμε μια πολύ σαφή γραμμή μεταξύ της ελευθερίας και του επιτρεπτού, διότι αυτές οι έννοιες συχνά συγχέονται. Το να είσαι ελεύθερος δεν σημαίνει να κάνεις τα πάντα, αδιάκριτα. Αυτό σημαίνει να μπορείς να κάνεις ακριβώς αυτό που θεωρείς ότι είναι το καλύτερο και το σωστότερο σε αυτή την κατάσταση, με βάση τις προσωπικές ανάγκες, επιθυμίες, φιλοδοξίες, στόχους και ελπίδες. Ως εκ τούτου, να μην είσαι ελεύθερος σημαίνει να μπορείς μεν να επιλέξεις αλλά ανάμεσα σε ελάχιστες αδιάφορες επιλογές.
Όλοι τραγουδάνε
Μια ενδεικτική ιστορία από τη ζωή του μεγάλου βαρύτονου, με δυνατή, εξαιρετική, λαμπρή προσωπικότητα, του Φεόντορ Ιβάνοβιτς Σαλιάπιν, φίλου του Σεργκέι Βασίλιεβιτς Ραχμάνινοφ, που έλεγε ο ίδιος: «Προσέλαβα κάποτε έναν οδηγό με την άμαξα. Σε ένα από τα ταξίδια πηγαίναμε για ώρες αργά, ο δρόμος ήταν μακρύς, μονότονος. Δεν υπήρχε τίποτα για να ακουμπήσει το βλέμμα. Όλα γύρω, όσο πιάνει το μάτι, ένας ατέλειωτος δρόμος και λευκό, κάτασπρο χιόνι, που έλαμπε κάτω από το φως του φεγγαριού. Είχαμε να κάνουμε ακόμη πολύ δρόμο, έτσι πιάσαμε την κουβέντα:
– Εσείς, κύριε, με τι ασχολείστε;
– Εγώ τραγουδάω.
– Χα! Σιγά το γεγονός! Όλοι τραγουδούν! Εγώ ρώτησα τι δουλειά κάνετε;!»
Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά τραγουδούν όλοι. Η μόνη διαφορά είναι ότι μερικούς τραγουδιστές δεν τους ακούν καθόλου, μερικούς τραγουδιστές τους ξεχνάνε πολύ γρήγορα, ενώ άλλους, όπως ο Φεόντορ Ιβάνοβιτς τους θυμούνται, τους σέβονται, εμπνέονται από αυτούς και τους θαυμάζουν για πολλά, πολλά χρόνια, για πάρα πολύ καιρό.
Τέτοια ήταν και η Έλλα Φιτζέραλντ. Δεν ήταν μία από τις πολλές, ήταν μία και μοναδική, η καλύτερη. Εξακολουθεί να παραμένει η καλύτερη μέχρι σήμερα.
«Ellas voice becomes the orchestra’s richest and most versatile sound.»
«Η φωνή της Έλλα γίνεται ο πλουσιότερος και πιο ευέλικτος ήχος της ορχήστρας.»
Arthur Fiedler
«She has been one of my all-time favorite singers for many years and still is – she’s terrific.»
«Είναι μία από τις αγαπημένες τραγουδίστριες όλων των εποχών εδώ και πολλά χρόνια και εξακολουθεί να είναι καταπληκτική.»
Perry Como
«Ella
