pojazdami kosmicznymi, jakie dotychczas wylądowały na powierzchni Wenus, były sondy Wenera skonstruowane w ramach realizacji radzieckiego programu podboju kosmosu. Zostały zbudowane w Moskwie przez instytut badań kosmicznych o nazwie Stowarzyszenie Ławoczkina, powiązany z radzieckim przedsiębiorstwem lotniczym o podobnej nazwie produkującym samoloty bojowe. Kiedy zwiedzałem fabrykę, pokazano mi prywatne muzeum, w którym znajdują się urządzenia z czasów realizacji radzieckiego programu kosmicznego. Patrzyłem z podziwem na kapsułę z programu Łuna przypominającą kulę armatnią. To ta sama kapsuła, która dotarła na lądowniku na Księżyc, gdzie robotyczne ramię napełniło ją ziemią księżycową, i która następnie została odpalona i wyekspediowana w drogę powrotną do ZSRR. Jest sczerniała i ma liczne wgniecenia, co świadczy o tym, że, zanim wylądowała na radzieckich stepach, zniżała się i przechodziła przez atmosferę ziemską w płomieniach i z ogromną prędkością. Była jednak mocna i nie otworzyła się, dzięki czemu dostarczyła swój niewielki ładunek, nieskażony, radzieckim badaczom Księżyca, którzy mogli poddać go analizie. Lądowniki Wenera (widziałem tylko modele zapasowe – lądowniki wysłane w kosmos pozostały na Wenus) wyglądają na bardzo solidne, zastosowano w nich mocne połączenia nitowe. Moim zdaniem bardziej przypominają maszynerię kolejową niż pojazdy kosmiczne. Skonstruowali je inżynierowie, którzy w pełni zdawali sobie sprawę z trudnych warunków, z jakimi zetkną się opuszczone na spadochronach urządzenia, między innymi z ogromnym, „zgniatającym” ciśnieniem.
Pierwszą ziemską sondą, jaka wylądowała na powierzchni innej planety Układu Słonecznego, była Wenera 7, a miało to miejsce w 1970 roku. Jednak podczas opuszczania lądownika na Wenus coś poszło nie tak i było ono znacznie szybsze, niż planowano. Moduł uderzył w powierzchnię z prędkością samochodu uczestniczącego w poważnym wypadku drogowym, co spowodowało uszkodzenie urządzeń. Jako że lądownik był bardzo mocny, nie uległ zniszczeniu. Przewrócił się na bok, a antena radiowa skierowała się w stronę przeciwną niż Ziemia. Niemniej odebrano słaby sygnał radiowy, który przez dwadzieścia minut dostarczał informacje o warunkach panujących na Wenus. Pierwszą z serii sond, które w latach 1972–1984 wylądowały pomyślnie na powierzchni planety, była Wenera 8. Charakterystyczne dla wszystkich misji, którym udało się wylądować, jest to, że przetrwały na powierzchni co najwyżej godzinę, po czym na skutek ekstremalnej temperatury i surowych warunków atmosferycznych urządzenia przestawały działać.
Misje te pokazały, że chociaż gruba pokrywa chmur Wenus nie sięga samej powierzchni, widok na otoczenie jest ograniczony. Lądowniki nie były w stanie zobaczyć wzgórz położonych dalej niż 3–5 kilometrów. U swojej podstawy widziały tylko porozrzucane, spękane płyty czarnej, wulkanicznej skały. Szerszy krajobraz pozostał tajemnicą.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
