Woyciech Zdarzyński, życie i przypadki swoje opisuiący. Krajewski Michał Dymitr

      24

1

przedtym – dziś: przedtem. [przypis edytorski]

2

niż (daw.) – tu: zanim. [przypis edytorski]

3

płaneta (daw.) – dziś: planeta. [przypis edytorski]

4

charaktery – tu: litery, znaki. [przypis edytorski]

5

lubiemy – dziś popr.: lubimy. [przypis edytorski]

6

niż (daw.) – tu: zanim. [przypis edytorski]

7

tym końcem (daw.) – tu: w tym celu. [przypis edytorski]

8

dowcip (daw.) – inteligencja. [przypis edytorski]

9

niż (daw.) – tu: zanim. [przypis edytorski]

10

ieżeli (daw.) – tu: czy. [przypis edytorski]

11

Jmość – Jejmość, od: Jej Miłość; pani. [przypis edytorski]

12

każdy ma swoie dziwactwo – dama iedna, podczas kolacyi u xiążęcia lotaryńskiego, postrzegłszy paiąka, z krzykiem wybiegła do ogrodu. Widząc przy sobie pierwszego ministra dworu: „ah! Mospanie (rzekła) iakżem przestraszona…”. „Ktoż by się tego nie bał (odpowiedział Minister). Ale byłże wielki?”. „Straszliwym sposobem”, odpowiedziała dama. „Latałże koło mnie blisko?”. „Cóż znowu W. Pan mówisz? paiąk latał?”. „Alboż W. Pani dla paiąka takie historye robisz? iakie głupstwo! ia rozumiałem, że to był niedopyrz”. Helwecjusz, O rozumie. [przypis autorski]

13

kompleksja – budowa; tu: charakter, osobowość, konstrukcja psychiczna. [przypis edytorski]

14

non cuivis homini contingit adire Corinthum (łac.)– nie każdego stać, by jechać do Koryntu (cyt. z Horacy, Listy I, 17, 36); przen.: nie każdy jest wystarczająco zamożny i wyrafinowany. [przypis edytorski]

15

koniec – tu: zwieńczenie, korona, punkt dojścia. [przypis edytorski]

16

zasiągnął – dziś: zasięgnął; tu: sięgał; zażył. [przypis edytorski]

17

przytomny (daw.) – obecny (przy tym, o czym mowa). [przypis edytorski]

18

płaneta (daw.) – dziś: planeta. [przypis edytorski]

19

merydyana (łac. meridiana) – linia południkowa. [przypis edytorski]

20

ekwator (daw.) – równik. [przypis edytorski]

21

alwar a. Alwar – podręcznik do nauki gramatyki łacińskiej (trzytomowe dzieło De institutio grammatica) z XVI w., używany w szkołach jezuickich; pot. nazwa utworzona została od nazwiska autora, portugalskiego jezuity Emmanuele Alvareza (1526–1586), rektora kolegium jezuickiego; gramatyka została wydana po raz pierwszy w Lizbonie w 1572, pierwszy przedruk polski pochodzi już z 1577 r., a do końca okresu Oświecenia miało miejsce blisko 70 wydań dzieła na terenach Rzeczpospolitej. [przypis edytorski]

22

prawdzić się – sprawdzać się. [przypis edytorski]

23

pedes

Скачать книгу