kyk na die lêers, begin lees. Die stellings en argumente op die velle papier wek vae herinnerings, maar dit ontsnap my geheue. Dit sterf soos woorde in ’n droom.
Realiteit is konflik, het die hertogin op ’n aparte papier geskryf, en iets in my begryp glashelder. Ek kyk deur die venster na die verdorde lemoenboom buite.
II
Smiddags ná werk besoek ek die huis waarin ek en my pa tot ’n paar maande gelede nog gewoon het, om die pluimvee te versorg. Ná my pa se dood was daar niemand om van die voëls ontslae te raak nie en hulle het in die vervalle hokke agtergebly.
Ek stoot die skewe voorhek oop en stap om die gebou na die hokke. Die ruim erf is deur onkruid oorgroei.
Die hoenders is oud en verflenterd en sit vreesbevange en stug op hulle stellasies in die donker hoeke van die hokke.
Elke dag strooi ek hande vol mielies op die grond uit, maar die voëls reageer nie. Hulle moet egter vreet, want as ek die volgende dag kom, is die mielies op en die water in die bakke aansienlik minder.
Tydsaam deel ek die dag se kos uit, vul die bakke met water. Ek vorder van hok tot hok. Daar is baie hokke, maar ek het nog nooit die moeite gedoen om vas te stel presies hoeveel nie. Soms vlieg ’n voël wat ek nie kan sien nie verskrik op en teen die draad vas.
Wat moet ek nóg doen om hulle mak te maak, gewoond aan my? Ek gesels tog elke dag met hulle; soms sing ek vir hulle, maar hulle bly wantrouig en vyandig.
Ek gaan sit neerslagtig op ’n drom, begin tussen my vingers deur fluit. ’n Plan neem vorm aan in my kop: om rondom die vervalle hokke tuin te maak. Maar die plan spruit voort uit ’n onverklaarbare woede. Die woede is pynlik. Dit groei. Dit groei só in intensiteit dat dit my gelukkig maak. Ek begin sing. Ek sing harder. Ek word mal van geluk.
Ek sit op die drom en ek voel tuis.
Ek stamp die stram deur van die huis waarin ek en my pa tot ’n paar maande gelede nog gewoon het met my skouer oop. Die huis ruik na ontbinding, asof rotte daarin doodgegaan het. Van die pype is verstop, en drade peul bo by die plafonne en by die mure uit. (Dit kan reggemaak word.) In sommige vertrekke het die dak heeltemal meegegee. (Dit kan herstel word.) Plek-plek dop die verf van die mure af. (Dit kan afgeskuur en oorgeverf word.)
Die vals klavier kan gestem word sodat daar weer liedere op gespeel kan word. En al die rye en rye boeke op die rakke. Dit kan afgestof word, en ek kan hulle weer almal van voor af lees.
Ek gaan sit op die stukkende bank in die vertrek wat vroeër ons sitkamer was. Ek is bewus van ’n bomenslike krag en energie. In die gekraakte bolspieël bokant die kaggel word realiteit tot die absurde verwring: my lyf is sonder boggel.
Ek word ’n voortvarende individu, besiel met nuwe voornemens. Die lewe kan van voor af begin word. Ek kan die huis met my hande oorbou, tuine aanlê en die vervalle hokke regmaak. Ek lê met my kop agteroor op die bank, kruis my hande oor my bors, maak my oë toe.
Dit word skemer.
Ek weet opeens: daar is iemand anders in die huis. Ek kan die teenwoordigheid van ’n ander mens duidelik aanvoel. Ek is nie bang nie. Miskien kan dié mens ’n vriend wees vir my, my help om weer orde te skep, om tuine te bou en die huis te herstel.
III
Die hertogin kniel in haar tuin. Sy het handskoene aan. Sy dolwe die bogrond met ’n vurkie om. Sy druk die jong plantjies ferm in die grond met haar duime en voorvingers. Sy draai ’n kraan oop en ’n fyn sproei benat haar handewerk.
Die hertogin staan terug, kyk: sy is gelukkig.
Ek kom verby, groet, lig my hoed. Die hertogin is in ’n goeie bui. Sy roep my nader en laat my aan haar tafel buite sit. Sy bring vir my ’n bord met pruime en brood en laat my eet.
Ek kyk na die bewerkte stukkie grond. Aanstons sal die plantjies se wortels dieper in die grond in boor, dit sal knoppe maak en oplaas blomme. Die plante sal op hulle tone staan, strek en in die middagson die meesteres groet.
Die hertogin is begeester. Sy bespreek haar tuinplanne met my.
Ek knik. Ek verstaan.
Ek kry ’n hark, ’n vurk en ’n graaf.
Ek werk dae lank: spit die verdorde lemoenboom uit, saag die takke af en sleep dit weg. Ek maak ’n gat, breek die koppige kluite tot fyn grond, bemes die gat met mis en verrotte blare. Ek plant ’n boom.
Op ’n dag roep ek die hertogin. Sy staan in die deur van haar huis.
Ek swaai die graaf: Laat daar lemoene wees!
’n Duisend goue vrugte gloei meteens aan die takke. Hulle glinster in die laatmiddaglig.
Die hertogin is verruk. Sy stap met die trappe af tot by die boom. Sy pluk ’n vrug. Sy skil dit versigtig met haar naels. Die sproei van die skille geur om haar.
Sy verdeel die lemoen; sy hou haar handpalm met ’n soet skyfie daarin na my uit. “Neem,” sê sy, “eet.”
Ek sit dit in my mond, druk die sap daarvan uit met my tong, proe. Verlossing kom en my taak word aan my geopenbaar: ek word die hertogin se tuinier.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
