die seepskuim uit haar hare was.
Toe sy klaar is daarmee, draai sy die krane toe en tree dan baie versigtig uit die stort. Die handdoek en sweetpak lê binne vatafstand. Sy vryf haar vel en onderklere so droog as moontlik en trek dan die sweetpak aan, wat myle te groot is vir haar.
Sy probeer die badkamer netjies maak, maar sy sukkel om die vloer droog te kry. ’n Klop aan die deur laat haar verstyf. Sy hinkepink nader en maak die deur op ’n skrefie oop. Nick staan daar, sy gesig niksseggend.
“Ek het vir jou ’n bed gereed gemaak, en daar staan ’n koppie warm koffie vir jou en wag. Kan ek jou soontoe neem?”
“Ek sal self loop.”
“Dan kom ek nooit vannag in die bed nie. Dis alreeds byna halfvier, en ek moet nog ’n rukkie probeer swot.”
Menantheau waag dit nie om teë te praat toe hy haar weer soos vroeër optel nie. Hierdie keer is sy oorbewus van die man teen wie se borskas sy so knus lê. Sy haal eers weer asem toe hy haar in ’n kamer voor ’n bed neersit. Die linne is oopgevou en die bed lyk baie verwelkomend, so ook die koppie koffie wat op die bedkassie staan. Daar is ook ’n verband op die bedkassie.
“Sit op die bed sodat ek na jou voet kan kyk.”
Sy gesig is so streng dat sy dit nie waag om teë te praat nie. Sy vingers voel-voel versigtig aan haar voet, en toe sê hy: “Jou voet is ’n bietjie verstuit, maar nie erg nie. Jy behoort teen môre weer daarop te kan trap as ek dit nou goed insmeer met ’n anti-inflammatoriese salf en dit dan verbind.”
“Is jy seker?”
“Ja,” antwoord hy terwyl hy haar voet begin insmeer. “Ek het noodhulp tot op die gevorderde vlak. Met my ma wat nie wel is nie, het ek dit nodig.”
Hy draai die verband stewig vas en kom dan orent.
Menantheau kyk op na hom. “Meneer Bender ... Nick, ek is baie jammer oor wat ek vroeër daar in die badkamer gesê het. Ek het dit nie so bedoel nie. Jy het nie nodig gehad om my daar by die biblioteek te kom haal en hier na julle huis te bring nie. Ek weet ook nie wat die beweegrede vir jou broer se optrede was nie, maar asseblief, ek het geen begeerte om die polisie by hierdie saak te betrek nie.”
Hy kyk ’n oomblik stip na haar. “Moenie oorhaastig besluit nie. My broer het baie dwaas opgetree, en hy sal kortgevat moet word.”
“Weet jy dalk waar hy met my goed heen is? Ek is bekommerd oor die biblioteek se sleutels.”
“Is daar iemand wat ’n stel spaarsleutels het?”
“Ja, daar is spaarsleutels in die munisipale kantore.”
“Ek sal hulle vroeg môreoggend skakel en die situasie probeer verduidelik, en wanneer Steve jou handsak en sleutels opgespoor het, sal ek sorg dat jy ongedeerd by die huis kom. Ek vra ook verskoning vir my optrede in die stort. Ek dring my nie normaalweg so aan ’n meisie op nie. Goeienag.”
Hy draai om, maar steek in die deur vas. “Trek uit daardie nat onderklere. Hang dit daar oor die stoel.”
Die kamerdeur het lankal agter hom toegeknip, toe sit Menantheau nog steeds woordeloos op die bed. Nick Bender het so onverwags in haar lewe gekom dat dit voel of ’n orkaan haar getref het. Sy weet niks van hom af nie, behalwe dat hy baie sleg voel oor wat sy broer gedoen het en dat hy letterlik uit sy pad gegaan het om te vergoed daarvoor, dat hy baie besorg is oor sy ma, en dat hy soos ’n droom soen.
Sy lig haar hand en druk dit veersag teen haar lippe. Dis die eerste keer in ’n jaar dat iemand haar soen, en sy moet erken: dit was aangenaam genoeg om haar te laat dink dat Sarie Cloete tóg reg was. Sy hoef nie op haar herinneringe aan Kobus Kruger te teer nie.
Sy staan op en trek die nat onderklere uit soos Nick beveel het. Met die sweetpakmateriaal grof teen haar vel, kruip sy tussen die lakens in. Slaap bly haar ontwyk omdat haar vel seer en sensitief is.
Ná ’n ruk gee sy boedel oor. Sy staan op en eers toe sy die sweetpak uitgetrek het en net die linne knus om haar lyf vou, raak sy aan die slaap.
~ 2 ~
Nick kry nie geswot nie. Menantheau le Clerque met haar sneeuwit hare en donker viooltjieblou oë spook só by hom dat hy moedeloos sug terwyl hy sy boeke wegpak en gaan slaap.
Hy word die volgende oggend vroeg wakker waar hy op die ander bed in Steve se kamer geslaap het. Hy trek vinnig aan en gaan klop sag aan sy eie kamerdeur, waar Menantheau slaap. Toe daar geen antwoord kom nie, maak hy die deur versigtig oop.
Hy loer in en sluk byna sy kleintongetjie in. Sy is vas aan die slaap met haar wit hare wat op die kussing uitgewaaier lê, ’n rosige blos op haar wange en een onbedekte bors soos ’n miniatuur roomwit spitskoppie teen die sagte mentgroen van die laken.
Hy druk die deur agter hom toe en staan met sy rug daarteen en wonder wat hom te doen staan. As sy presies nou haar oë oopmaak, gaan hy lyk soos ’n skoolseun op die loer uit. Hy voel in elk geval so, want hy kan met die beste wil in die wêreld nie sy oë van haar losskeur nie.
Voetjie vir voetjie stap hy nader en toe hy langs die bed kom, steek hy sy hand uit om dit teen haar voorkop te lê. Hy pers sy lippe opmekaar. Al sou hierdie meisie nou haar oë oopmaak, sou sy nie eens weet hy staan voor haar bed nie. Sy brand behoorlik van koors.
Hy trek die laken oor haar bolyf op en stap dan na sy kas toe om ’n T-hemp uit te haal. Hy trek dit vinnig vir haar aan, ook die piepklein kantbroekie wat hy langs haar bra oor die stoel sien hang. Sy word nie wakker nie, maar kreun liggies terwyl hy besig is met sy taak.
Tevrede staan hy terug toe sy weer plat teen die kussings lê. Haar bra en die sweetpak vou hy op en sit dit op die stoel neer.
Dan stap hy uit en keer ’n rukkie later terug met hoofpynpille wat in water opgelos is. Hy gaan sit langs haar op die bed en lig haar kop effens om haar die medisyne te laat drink. Dis ’n tydsame proses, maar toe hy daarmee klaar is, is hy tevrede. Teen die tyd dat Steve opstaan en Numpie, hulle troue huishulp, hier is, sal niemand ooit vermoed dat Menantheau le Clerque hom in haar slapende toestand ’n onmenslike skommeling van hormone gegee het nie.
Hy gaan maak Steve wakker en dié kyk dadelik sku na hom.
“Kon jy toe iets uitvind van juffrou Le Clerque?” wil hy benoud weet, want iets aan Nick se gesig waarsku hom dat dit geen goeie nuus is nie.
“Ja, Steve, ek kon iets uitvind oor juffrou Le Clerque. Sy lê op hierdie oomblik in my kamer en slaap, brandend van koors. Ek het haar halfdrie vanoggend voor die biblioteek gekry, sopnat en byna verkluim. Sy kon niemand bel nie, want sy het nie ’n selfoon nie. Sy kon nêrens heen ry nie, want haar motorsleutels was in haar handsak, so ook haar huis se sleutels. Daarby is haar voet verstuit sodat sy skaars kon loop. Ek hoop werklik jy voel trots op wat jy gedoen het.”
Steve se gesig word rooi. “Ek het nie geweet nie, Nick. Ek het regtig gedink sy –”
“Bly liewer doodstil, Steve. Staan op en maak klaar vir skool. Ons sal vanaand praat.”
“Jy is nie hier vanaand nie, onthou?” roep Steve skielik opstandig uit. “Jy is mos nooit meer hier nie! Geld is mos deesdae vir jou die belangrikste ding op aarde!”
“Dis genoeg, Steve! Moenie jóú swak gedrag
