style="font-size:15px;"> Ruk jou reg, Petri, maan sy haarself. Hougaard is ’n mooi herinnering, maar Ian … Haar mansvriende is gewoonlik haar ouderdom, dalk ’n jaar of twee ouer as sy, maar hoe graag sy dit ook al wil ontken: sy het gevlei gevoel oor die aantreklike, ouer Ian se belangstelling in haar. Hy kan haar mooi en begeerlik laat voel deur net na haar te kyk, onthou sy, maar as hy en Nicolette saamknoei …
Vreemd dat Nicolette altyd daarin slaag om iets wat mooi is te bederf, dink sy wrang. Sy bereik die ontvangsportaal en glip ongemerk by die voordeur uit. Gelukkig hoef sy Jan-Hendrik nie te groet of vir sy gasvryheid te bedank nie, want hy en sy groepie vriende het hulle reeds vroegaand na sy studeerkamer onttrek.
Terwyl sy vinnig oor die sypaadjie na haar motor toe loop, is sy net half bewus van die sekuriteitswagte en enkele ander partytjiegangers wat ook op pad is na hulle motors.
“Eindelik!” groet Ian haar met ’n kamma moeë glimlaggie. “Is dit deel van vrouwees om altyd ’n man te laat wag?”
“As ek ander vervoer gehad het, het ek jou tot dagbreek laat wag,” antwoord Petri verontwaardig. “Nicolette het my motorsleutels vir jou gegee. Ha-ha, baie snaaks, maar ek lag nie. My sleutels, asseblief, Ian.”
“Ekskuus?” vra hy verward.
“Nicolette het my sleutels vir jou gegee. Gee hulle asseblief nou vir my,” versoek sy ysig en hou haar hand gebiedend na hom uit.
“Ek het nie jou motorsleutels nie, Petri! Ek weet nie waarom Nicolette vir jou gelieg het nie, maar ek verseker jou ek het nie jou sleutels nie,” ontken hy met soveel erns dat Petri vir ’n oomblik wonder of hy nie tog onskuldig is nie.
“Nicolette weet van die ruikers wat jy vir my gestuur het, en ek vermoed jy het haar vertel van jou gereelde uitnodigings aan my. Sy het my motorsleutels vir jou gegee, Ian, maar as jy hoop ek sal in jou motor klim: Vergeet dit! Ek loop liewer huis toe as om ’n man te vertrou wat saam met Nicolette konkel,” sê sy met finaliteit.
“Moenie laf wees nie, Petri. Ek is ’n professionele man wat besef hoe belangrik my goeie naam is – nie ’n aanrander van weerlose meisies nie. As jy werklik jou sleutels verloor het, sal ek jou met my motor huis toe neem.”
“Ek het nie my sleutels verloor nie!” skree sy, besef dan dat sy skree en gaan sagter voort: “Luister mooi, Ian: Ek klim nie in jou motor nie. Gee my sleutels. Of so nie, loop ek nou huis toe.”
“Koppige entjie mens! As jy nie so mooi was nie …”
Hy sug ergerlik en betrag haar oorwonne. “Goed, jy kan loop en ek sal jou met my motor volg, net om te sorg dat jy veilig is. Of om jou op te laai as jy jou enkel swik.”
“Kom saam, Petri. Ek sal jou huis toe neem,” sê Hougaard se bekende, donker stem vlak langs haar. ’n Groot hand skuif onder haar voorarm in en hou haar liggies vas.
Haar hart ruk met ’n ongekende blydskap in haar bors, maar sy antwoord beheers: “Baie dankie.”
Sy werp Ian ’n ysige blik toe en gaan kil voort: “Nag, Ian. Parkeer asseblief my motor in Jan-Hendrik se erf en bring my motorsleutels môre werk toe.”
“Ek het nie jou verduiwelse sleutels nie!” grom Ian verwoed. Hy swaai om en loop met lang hale weg.
“Is jy bang om na my te kyk, Petri?” vra Hougaard terwyl hulle die straat oorsteek om sy motor te bereik.
“Ek weet hoe jy lyk,” antwoord sy. Besef dan dat sy aan ’n wilgeboom dink en kyk met ’n selfbewuste glimlaggie op na hom toe hy die passasiersdeur van sy motor oopsluit en die deur vir haar oophou.
Donker hare en oë, sy sterk gelaatstrekke vlakke van lig en skadu in die sagte gloed van die straatlamp, neem sy vinnig waar voordat sy in die motor klim. Hy lyk nie oud nie – ouer as sy, maar beslis nie so oud soos Jan-Hendrik nie. Maar hy is ’n vreemdeling, nie een van Nicolette se bekende vriende nie. Was sy dom om in ’n wildvreemde man se motor te klim? wonder sy en ervaar ’n prikkie vrees in haar binneste.
Hy skuif agter die stuurwiel in, skakel sy motor aan en bring dit in beweging. “My tant Irma vertel my gereeld my aristokratiese neus en my groot mond is die rede waarom mooi meisies wegkyk wanneer ek na hulle kyk. Is ek lelik, Petri?”
“Ek kyk nog,” antwoord sy.
Sy sien ’n glimlag aan sy mondhoeke pluk en weet dat sy bloos. “Ek sal liewer wegkyk en my verbeel jy is nog my boom. Dit voel net … e …”
“Veiliger?” vra hy met skielike begrip.
“Ja … Veiliger, en meer bekend. Ek bedoel, ek het van my boomvriend gehou, want ek het intuïtief geweet ek kan hom vertrou,” verduidelik sy en voel dan soos ’n yslike gek.
Sy kyk vlugtig na sy profiel, maar hy konsentreer op die pad. “Jy moet regs draai by die tweede verkeerslig en dan –”
“Ek weet. Ek het kort gelede vir Jan-Hendrik gesê my tant Irma het ’n klompie foto’s vir tant Frieda en tant Felona Aucamp gestuur, maar ek het ongelukkig hulle adres verloor. Hy was so gretig om my te help dat hy selfs ’n straatkaart opgediep het.”
“Ken jou tant Irma my groottantes?” vra sy verras.
’n Glimlag pluk weer aan sy mondhoeke. “Nee, maar Jan-Hendrik glo hulle ken mekaar. Jan-Hendrik glo graag wat hy wil glo. Hy glo selfs ek weet nie dat tant Frieda en tant Felona se kleinniggie vanaand op sy partytjie was nie. Die arme Jan-Hendrik het my spesiaal na sy partytjie uitgenooi sodat ek sy kosbare Nicolette kon ontmoet – en toe verander ek in ’n boom.”
“Arme jy. Gebeur dit elke keer as jy hoop om ’n beeldskone meisie te ontmoet?” vra Petri met oordrewe simpatie.
Hy kyk na haar en sê onthuts: “Besef jou groottantes jy is ’n astrante snip?”
“Ek dink so, maar hulle woordkeuse is net hofliker: hulle sê ek is ’n uitgesproke jong dame. Maar jy was nog besig om my te vertel: Hoekom het jy in ’n boom verander?”
“Omdat ek net soos jy ’n wegkruipplek gesoek het. Ek het laat by die partytjie opgedaag en saam met Jan-Hendrik en sy vriende in sy studeerkamer gekuier, totdat hy my aan sy voortreflike dogter voorgestel het. Ek en Nicolette het ’n halfuur lank gedans en gesels en toe het sy besluit dat ek saam met haar en haar luidrugtige jong vriende in die swembad moet baljaar. Ek is na die verkleehokkie en daarna was dit maklik om ongemerk weg te glip en agter die wilgeboom skuiling te soek.”
“Hou jy nie van partytjies nie?”
“Ek verkies gesellige kuiertjies saam met goeie vriende, maar dalk hou ek meer van perde,” korswel hy.
“Ek ook. Ek gesels net so lekker met ’n perd soos met ’n boom,” antwoord sy sonder om te dink.
“Dankie. Jy is die ene komplimente,” sê hy droog.
“Dit wás ’n kompliment, want ek is dol op my perde,” verseker sy hom.
Sy wonder of hy sal aflei sy is ook dol op hom en verduidelik vinnig: “Ek praat met bome, maar … e … ek weet jy is nie ’n boom nie.”
“Wat ’n verligting! Dit moet my aristokratiese neus en my groot mond wees wat jou laat besef het ek lyk effens anders as ’n boom,”
