dat ek so veilig by jou voel. En groot. My pa is lank en groot, maar jy is nog langer,” antwoord sy ongesteurd.
“Ek is nie jou pa nie!” bulder hy weer.
“Ek weet. My pa is veels te besig om my boomvriend te wees. As hy onthou om my te bel, vra hy net of ek nog gesond is. Dan sê hy dis vrek jammer ek is nie ’n seun en ’n ingenieur nie, want dan kon ek saam met hom gewerk het. Maar hy dink nie aan werk nie. Ek wed hy wil net ’n seun hê om saam met hom te drink en te … e … te loer en te koer-koer.”
“Te wát?” vra Hougaard oorbluf.
“Te loer en te koer-koer. Tant Frieda sê dis wat alle mans doen, maar tant Felona sê tant Frieda weet nie waarvan sy praat nie. Weet jy?” vra sy hoopvol.
Hy vryf tydsaam met sy hand oor sy mond, kug en antwoord met die warmte van ingehoue lag in sy stem: “Ek stem saam met tant Felona: jou tant Frieda weet nie waarvan sy praat nie. Selfs op die hoë ouderdom van een-en-dertig het ek nog nooit daardie uitdrukking gehoor nie.”
Hy kug weer en sy sien hom frons voordat hy saaklik voortgaan: “Dis laat en my mense wag vir my. Ek sal jou by jou motor gaan aflaai. Ek kan nie aan jou voorskryf nie, Petri, maar moenie oorhaastig jou volgende boomvriend kies nie.”
Sy mense wag op hom – watter mense? Sy vrou en kinders?
Maar … sy kan nie haar boomvriend met ’n onbekende vrou en ’n spul kinders deel nie, dink sy met ’n gevoel van teleurstelling wat ’n seer knop van hartseer in haar keel laat vorm. Nee, nou redeneer sy werklik soos ’n naïewe kind, want daar is nie ’n enkele rede waarom sy Hougaard ooit weer in die toekoms sal sien nie, besef sy en soek skuiling agter ergernis.
“Glo jy nog steeds ek is ’n dom meisietjie wat mans te maklik vertrou?” vra sy geraak terwyl hy die motor aanskakel en wegtrek.
“Nie dom nie, net goedgelowig. Ek is ’n man, nie ’n boom nie, daarom kan ek begryp waarom Ian jou so graag wil uitneem. Onthou net my waarskuwing: Sorg dat hy sy hele familie aan jou groottantes voorgestel het voordat jy instem om saam met hom uit te gaan.”
Wat weet ek eintlik van Ian Olivier? vra sy haarself onrustig af. Op kantoor weet die hele personeel Ian is ’n knap prokureur wat tot ’n paar maande gelede in Kaapstad – of was dit Durban? – gewerk het. Sy vermoed hy het ’n woonstel, of moontlik besit hy ’n eie huis. Sy aanvaar hy is nog ongetroud, want sy persoonlike assistent vertel graag hoe dikwels sy plek vir hom en een van sy talle meisies by ’n restaurant moet bespreek.
Sy sug. As sy eerlik met haarself is, moet sy toegee: sy weet niks van Ian se privaat lewe nie. Dalk kan sy daarin slaag om Hougaard so vies te maak dat hy bereid is om haar nuuskierigheid oor Ian te bevredig.
“Jou talle waarskuwings teen Ian maak my net gretiger om hom beter te leer ken, Hougaard. Wat weet jy van hom wat so verskriklik is? Het hy ’n duistere verlede?” vra sy uittartend terwyl hulle Jan-Hendrik se helder verligte woning nader.
“Ek bekommer my meer oor jou duistere toekoms as jy nie jou ore oopmaak en luister nie. Ek waarsku jou nie teen Ian omdat ek jou wil amuseer nie, Petri. Onthou dit voordat jy soos ’n ryp pruim in sy arms val,” antwoord hy grimmig.
Hy parkeer sy motor langs hare en gee haar motorsleutels vir haar.
“Hemel, maar jy is ongeskik! Verbeel jou: ’n ryp pruim! Nag, ou suurpruim,” groet sy koggelend en klim uit die motor.
“Ry versigtig, Petri. Nag,” groet hy kortaf. Hy wag dat sy die passasiersdeur toemaak en ry onmiddellik weg.
En ek het van hom gehou! dink sy ontnugter terwyl sy agter die stuurwiel van haar motor inskuif. Sy moes nie in Hougaard se motor geklim het nie, want dan het sy net haar mooi herinneringe aan haar gesiglose boomvriend gehad. Nou sal sy altyd onthou hy is ’n verkrampte ou oom wat die rol van haar beskermengel gespeel het omdat hy besluit het sy is dom en onervare. Vreemd hoe hartseer sy voel omdat sy nooit sal weet wat die kleur van sy oë is nie.
Sy ry huis toe met ’n gevoel van ongekende onrus in haar binneste.
Petri het nog nooit daaraan getwyfel dat Nicolette ’n besonder mooi meisie met haar lang, raafswart hare en groot, donker oë is nie, maar ná ’n partytjie wat heel waarskynlik tot die vroegoggendure geduur het, herinner Nicolette se gelaatskleur aan ’n wit vadoek wat te lank in bleikmiddel geweek is.
“Hoekom het jy toegelaat dat ’n wildvreemde man jou huis toe neem, Petri?” blaf Nicolette soos ’n aanvallende terriër toe sy die kantoor binnestorm. Sy kom met haar hande in haar sye geplant voor Petri se lessenaar tot stilstand.
Petri lees die onbedekte afguns in Nicolette se oë en antwoord met ’n onderdrukte glimlag: “Jy moes groen oë gehad het. Groen is jou kleur, Nicolette.”
“Moenie jouself vlei nie, jou arme ding!” kap Nicolette nydig terug.
Sy gooi haar lang hare met ’n rukbeweging van haar kop oor haar skouer en vervolg neerhalend: “Wat laat jou dink ek is jaloers op jou ou honneursgraadjie in die regte? My pa sê ’n beeldskone meisie soos ek het nie die sekuriteit van ’n professionele loopbaan nodig nie, want dis vanselfsprekend dat ek binnekort met ’n skatryk man sal trou. En daarby is ek my skatryk pa se enigste erfgenaam.”
“Ook waar. Gelukkig is ons armes gewoonlik slim en hardwerkend, daarom werk ons vir jou pa,” antwoord Petri droog.
“Dis net omdat jy nie ’n sosiale lewe het nie dat jy akademies so goed gepresteer het. En my pa het jou altyd net uit jammerte geprys omdat jou eie pa nie ’n flenter vir jou omgee nie. Hy het nie eens verlede November jou gradeplegtigheid bygewoon nie. Jy is werklik bejammerenswaardig, jou arme mens,” kom dit neerhalend van Nicolette.
“Dankie. As jy beter voel ná al die gal wat jy gebraak het, sal ek graag wil voortgaan met my werk,” antwoord Petri met ’n ongeduldige suggie.
“Ek sal loop wanneer dit mý pas,” sê Nicolette en betrag Petri met geskreefde oë, ’n uitdrukking van agterdog op haar gesig. “Ek ken jou, Petri Aucamp. Jy is ’n lang, maer ding soos jou twee ou tantes, en jy aard ook na hulle: so verkramp en preuts dat jy my en al my vriende ’n pyn gee. Jy sou nooit toegelaat het dat ’n vreemde man jou laatnag huis toe neem nie. Hoe lank ken jy al vir Hougaard Reyneke?”
“Hougaard Reyneke?” herhaal Ian uit die deur. Hy aarsel ’n oomblik en kom dan die kantoor fronsend binne. Hy bly langs Nicolette staan, slaan sy arm om haar skouers en kyk beskuldigend na Petri, wat hom stom aanstaar.
“Dis presies wat ek ook wil weet. Presies hoe lank en hoe goed ken jy die man, Petri?” vra hy bruusk.
“Jy is aanmatigend, Ian. Ek kan nie sien hoe my vriendskap met Hougaard jou óf Nicolette raak nie,” antwoord Petri gelykmatig.
“Vriendskap?” vra Nicolette met skrille minagting. “Hougaard het nie eens geweet wie jy is nie, ellendige leuenaar! Hy het mý gevra of jy een van my vriendinne is toe ons twee gedans het.”
“Jy en daardie Hougaard-vent is die oorsaak dat ek en Nicolette gisteraand ’n hewige rusie gehad het, Petri. Ek hoop jy kan vir ons ’n goeie verduideliking gee,” kom dit verwytend van Ian.
“Goeiste toggie, julle laat my voel asof ek in die beskuldigdebank staan,” sê Petri onthuts en kyk met ’n verskonende glimlaggie na Ian. “Ek is jammer ek het jou gisteraand van diefstal beskuldig, Ian. Ek het
