gewroeg deur Werner of dit regtig noodsaaklik sou wees om die kinders na en van al hulle aktiwiteite te vervoer.
Die goedige ou prokureur het haar ingelig dat hy Werner ken en dat hy ’n báie ryk man is. Volgens die prokureur was sy beslis geregtig op ’n groter deel van sy fortuin as wat hy blykbaar bereid is om af te staan, veral aangesien hý die een is wat die egskeiding wou hê. Sy wou eintlik niks van hom hê nie, maar die prokureur het haar oortuig dat sy ten minste ’n billike bedrag vir haarself moes eis, al gebruik sy dit net vir noodgevalle.
En toe het sy eers regtig oor die saak begin dink en besef dat sy gruwelik afgeskeep en misbruik is al die jare; dat sy vir minder as die karigste minimumloon feitlik soos ’n slaaf moes werk. Sy het die prokureur opdrag gegee om soveel as moontlik vir haar te beding. Hy het haar ook aangeraai dat sy Werner moes dagvaar, omdat dit die bedinging sou vergemaklik.
Sy het nie een van die sessies bygewoon nie, maar die ou kêrel ken blykbaar sy storie, want Werner het uiteindelik ingestem tot ’n stewige eenmalige bedrag vir haar en voldoende voorsiening vir die kinders. Hy het kort ná sy aankondiging permanent in sy woonstel ingetrek en sy het hom nie weer gesien nie. Ook nie eens vandag by die hof nie.
Hier waar sy nou plat in die stof van haar eie agterplaas sit, lyk haar toekoms bra dynserig. Maar een ding staan soos ’n paal bo water: geen man sal ooit weer die voorreg hê om namens haar besluite te neem of haar voor te sê wat om te doen nie. Sy het die reg verdien om op haar eie twee bene te staan … as sy nou net hier kan opkom!
Dorothea skink ’n tweede koppie tee en trek ’n stuk papier nader om haar planne en opsies neer te skryf.
Hier wil sy nie langer bly nie, so die eerste ding om te doen is om die huis in die mark te sit. Sy sal stellig taamlik ver kom met haar deel uit die egskeiding, maar sy weet sy moet gaan werk, anders sal sy kens raak. Dus ook ’n ander blyplek soek, maar dit sal afhang van watter werk sy kry en waar.
Laasgenoemde is natuurlik die éintlike kwessie. Sy het tik en boekhou op skool geneem, maar wat sy daarvan onthou, is gevaarlik. Deesdae is boekhou nou ook ewe deftig rekeningkunde. Wat kán sy doen? Sy kan kos kook en klere maak en ’n huishouding op die spreekwoordelike skoenveterbegroting aan die gang hou … Maar dit wil sy nóóit weer doen nie. As dit van haar afhang, loop bly sy nou in ’n hotel en lewe van kamerdiens!
Sy kry lag vir haarself en staan op om haar gesig in die spieël in die gang te gaan bekyk. Sy sal beslis iets omtrent haar voorkoms moet doen, want soos sy nou lyk, sal niemand sweerlik belangstel om haar vir enigiets aan te stel nie.
Gelukkig het sy nie probleme met haar gewig nie; sy weeg nog feitlik dieselfde as die dag toe sy getroud is. Dis haar gesig en hande en hare wat skreiend afgeskeep is en wat aandag op ’n groot skaal vereis.
Sy besluit om na die naaste kafee te stap en ’n koerant of twee te koop, net om ’n idee te kry van die soort werk wat beskikbaar is. Sy hoef nie ’n vreeslike groot salaris te verdien nie, dit moet net ’n werk wees wat haar uit die huis wegneem en weer ’n slag tussen gewone, normale mense laat beweeg.
~ 2 ~
Die volgende paar weke is Dorothea erg bedrywig. Een van die eerste dinge wat sy gedoen het, was om ’n tydelike huishulp te huur wat die ou huis van hoek tot kant moes skoonmaak – en skoon hou totdat dit verkoop word. Sy wat Dorothea is, sal hier nie weer aan ’n besem of ’n stoflap vat nie!
Sy het die kinders van die egskeiding laat weet en hulle het dit aanvaar. Werner met ’n “Bravo!” en Anke meer bekommerd en met vele voorstelle en vermanings – asof sý die ma is!
Dorothea het haar dik bos vaal krulle ordentlik laat knip en die ligstrepe laat insit waaroor Anke soveel keer geneul het. Sy was verwonderd oor die verskil wat dit aan haar voorkoms gemaak het. Sy het ook haar klerekas aansienlik aangevul en gemoderniseer. Die huis se verkoop het sy aan ’n agent opgedra, en toe het sy gaan inskryf vir ’n rekenaarkursus, want sy het spoedig gesien dat tik alleen nie meer die ding sal doen nie.
Sy wil bitter graag ’n nuwe karretjie ook koop, maar al die jare se indoktrinasie oor spaarsamigheid kan sy nie heeltemal afskud nie. Sy besluit dus dis die eerste ding wat sy sal koop wanneer sy haar eie salaris verdien of ’n goeie prys vir die huis kry.
Op Anke se aandrang en met die Britse ponde wat sy as verjaarsdaggeskenk van haar kinders ontvang het, maak sy ’n afspraak vir ’n volledige skoonheidskuur die dag voor die rekenaarkursus begin: gesig, hande, voete, die hele lot!
Nou sit sy hier agter die rekenaargedoente – ’n byna splinternuwe een-en-veertigjarige sikspens. Saam met haar wag so sewe ander tegnologies-agtergeblewenes op die aanvang van die eerste les. Die sleutelbord voor haar is vaagweg bekend en die letters se volgorde en rangskikking is dieselfde as dié van die tikmasjiene van ’n leeftyd gelede in matriek, toe sy nogal ’n taamlike tikspoed behaal het. Daar is egter ook ’n hele klomp ander toetse wat sy maar wantrouig bekyk.
Die eerste les vlieg verby, sonder dat hulle regtig meer doen as om die rekenaar aan te skakel. Dorothea is teleurgesteld, want sy wou baie graag vasstel of sy nog iets onthou van haar vervloë tikklasse. Sy besef darem sy moet seker eers meer van die apparaat en sy funksies weet voor sy dit kan probeer gebruik.
Sy weet egter nou wat is ’n muis, die muiswyser, die invoegpunt en die desktop. Sy het ook ’n handleiding, waarvan hulle die eerste drie modules moet probeer bemeester voor die volgende les oor twee dae.
Dis anders as op skool en sy gooi haar met oorgawe in die kursus. Haar tikvaardigheid is bietjie verroes, maar met oefening kom dit sommer gou weer terug. Sy is heimlik in haar noppies dat daar iets is wat sy die beste in die klas regkry.
Sy is elke keer opnuut in vervoering oor die sleutels wat met die ligste aanraking die werk doen, want sy onthou nog hoe hulle die ou meganiese tikmasjiene se toetse moes hamer. Sy kry sommer lus vir tik. En natuurlik bly die gerieflike delete-knoppie vir foute ’n heerlikheid! Sy is vol hoop dat sy wel iewers ’n werk sal kry.
Die meeste kere ná die les bly sy agter om te oefen as daar ’n rekenaar beskikbaar is tydens die volgende klas. Dis al sterk skemer toe sy in die tweede laaste week van die kursus in haar tjorrie klim om huis toe te gaan.
Daar moes vroeër ’n buitjie reën uitgesak het, want die teerpad glinster blink onder die dowwe straatligte. Dis seker ook die laaste reën van die somer, want die aandluggie het al ’n goeie byt. Sy het die oggend die goeie nuus gekry dat daar ’n koper is wat definitief belangstel in die huis, en haar kop is besig met allerhande planne.
Sy is amper by die kruising toe daar ’n groot, luukse motor te wyd en te vinnig van regs af om die draai kom. Dit tref haar karretjie teen die kant van die kattebak, sodat sy tot stilstand geswaai word. Die skok is geweldig en sy sit ’n paar oomblikke vasgenael agter die stuurwiel. Geleidelik dring die besef deur dat sy eintlik niks oorgekom het nie, sy is net vrek gelukkig dat die motor nie aan die bestuurderskant getref is nie.
Sy maak haar sitplekgordel los en klim versigtig uit. Die ander motor staan dwars oor die pad ’n entjie agter hare. Die straat is doodstil en daar is geen ander verkeer nie. Die bestuurder sit nog agter die wiel en sy loop angstig nader, onseker oor wat sy daar gaan aantref. Haar knieë bewe gevaarlik van die nawerking van die skok.
Die groot motor se regtervoorlig is flenters, maar verder lyk die skade gering. Die bestuurder sit met sy kop op sy hande op die stuurwiel en dit lyk nie of daar ander mense in die motor is nie. Sy sien nêrens bloed nie.
Sy steek haar hand deur die oop venster en raak versigtig aan die persoon se skouer. Hy lig stadig sy kop en kyk met verdwaasde oë
