Sy kakebeen word hoekig en sy kan voel dat hy hom bedink, voor hy eindelik afgemete sê: “Natuurlik stel ek belang. Ek het net nie nou eintlik die tyd nie.”
“ ’n Mens máák tyd, veral as dit jou enigste kind is.”
“Ek sal dit waardeer as jy jou sal weerhou van kommentaar oor my optrede.”
Sy stem is ysig van ingehoue woede. Dorothea vererg haar.
“Luister, doktor, ek het jou nie genooi om hier te kom sit nie. As jy nie wil hoor wat ek te sê het nie, moenie met my ’n gesprek begin nie.” Die man is so vermetel, sy sou hom graag ’n klap wou gee om hom af aarde toe te bring!
Gelukkig blaas die fluitjie vir rustyd en die twee spanne kom afgedraf. Gerrie kom reguit na haar toe en is net ’n paar treë weg toe hy sy pa gewaar. Die vreugde wat sy gesig laat blom, bring ’n knop in haar keel.
“Pa! Pa het toe gekom! Het Pa ons drie gesien?”
“Ja, Gerhardus. Dit was ’n goeie stukkie rugby. Mooi gespeel.”
Sy stem is diep en effens stram, asof hy nie gewoond is daaraan om komplimente uit te deel nie.
“Sal Pa kan bly vir die tweede helfte? Ons gaan nou saam met die wind speel, nou gaan Pa ’n ding sien!”
“Ja, ek kan bly, maar ek dink jy moet nou teruggaan na jou span toe. Hulle is al almal daar bymekaar. Lekker speel.”
Hulle kyk saam in stilte hoe die skraal seun met die deurmekaar vaal hare terughardloop tot by sy maats. Dorothea oorweeg dit om maar te loop, want sy voel baie ongemaklik. Gerrie se pa ís nou hier, so sy is half oorbodig. Aan die ander kant wil sy ook nie onnodig sy aandag op haar vestig nie.
Die stilte rek en raak ongemaklik. Sy kan skielik nie aan ’n enkele ding dink om te sê nie. Sy wens hy wil liewers loop en ook by die veld gaan staan. Miskien moet sý dit doen …
Dan sê hy skielik: “Jy het seker nog nie na jou kar laat kyk nie.”
“Nee, wat, ek is in elk geval van plan om ’n nuwer kar te koop sodra ek … weer begin werk. Daai ou duikie sal nie veel verskil maak aan die prys wat ek vir die ou kar gaan kry nie, so vergeet maar van die hele saak.”
Hy lyk ontevrede, maar lewer vir ’n wonder nie kommentaar nie. Die spel begin weer en hulle kyk in stilte. Dorothea wens regtig hy wil loop. Sy het niks verder vir hom te sê nie. Hy maak haar half senuweeagtig, en sy wil nie so voel nie.
“ Watse werk?” kom dit dan uit die bloute.
“ Wat?” Sy is eers nie seker of die vraag tot haar gerig is nie.
“Watse werk doen jy? Jy kan nie dalk tik nie?”
“Ja, wel … Ek maak volgende week klaar met ’n rekenaarkursus, want ek moes van voor af leer tik op die ding. Maar ek kan tik.”
“Ek het tikwerk wat gedoen moet word, waarvoor ek bereid is om te betaal. Hoe lyk dit?”
“Bied jy vir my werk aan?” sê-vra sy ongelowig.
“Wel, dis nie permanent nie. Dis net die verhandeling wat getik moet word, waarvoor ek per bladsy sal betaal.”
Sy bedink die saak vinnig. Dit sal goeie ondervinding wees, en iets om te doen terwyl sy na iets meer formeel soek.
“Ek het nie ’n rekenaar by die huis nie.”
“Daar is een by my huis. Ek sal in elk geval wil hê jy moet daar werk, dis meer gerieflik vir die aanbring van die korreksies. Dis ook veiliger om nie die werk heen en weer te ry nie.”
“Nee, dan weet ek nie. Sal jy daar wees?” vra sy skepties.
“Nee, natuurlik nie, ek werk heeldag by die universiteit. Jy sal alleen kan werk; daar is bedags net ’n huishulp.”
“Hoe lank is die verhandeling?”
“Dis nou seker agthonderd geskrewe bladsye en so driekwart klaar. Ek kan die rekenaar gebruik, maar ek skryf nog steeds vinniger as wat ek kan tik. En daar is net nooit tyd om dit agterna oor te tik nie.”
Agthonderd bladsye? Dit kan nogal ’n tydjie neem, veral as sy handskrif nie te leesbaar is nie. En wat vra mens per bladsy? Sy het geen idee nie.
“Hoe gou moet dit klaarkom?”
“Nee, daar is nog nie ’n afsnydatum nie. Maar as daar met die tikwerk begin kan word, hoop ek om so oor maksimum vyf maande heeltemal klaar te wees.”
“Ek sal daaroor moet dink,” sê sy, hoewel sy eintlik klaar besluit het. Sy is haar eie baas, dit sal goeie oefening wees, en sy sal seker so nou en dan vir Gerrie te sien kry. “Ek sal u môreaand laat weet.”
“Gaaf. En dis goed dat jy jou toekomstige werkgewer met meer respek aanspreek. ‘Jy’ en ‘jou’ is uit.”
Sy draai verwoed na hom en wil net uitbars toe sy die tergliggies in sy oë sien glinster. Sy gesig is egter doodernstig. Dankie tog! Daar iewers skuil ’n sin vir humor!
Sy besluit om hom vir eers te ignoreer en kyk net weer stip voor haar sonder om ’n woord verder te sê. Hulle bepaal albei hulle volle aandag by die wedstryd, wat heelwat vermaaklike oomblikke oplewer. Sy is verheug toe Gerrie se span ’n naelskraap oorwinning behaal, en dat sy pa by is om dit te sien.
Die outjie kom stralend en uitasem by hulle aan. Hy gaan sit langs sy pa.
“Gaan Pa nou huis toe, of moet Pa eers gaan werk?”
Die verlange in sy stem is vir Dorothea duidelik hoorbaar, maar sy weet nie of die afsydige man langs haar dit ook kan hoor nie. Sy antwoord verbaas haar egter.
“Nee, ek het gedink ons kan sommer iewers ’n hamburger of iets gaan eet, as jy lus is.”
“Jissie, ja! Kan tannie Do- … kan die tannie saamgaan?”
“Sê maar Dot, Gerrie, dis makliker. Maar nee, dankie, ek het heelwat om by die huis te gaan doen. Veels geluk, jy het baie mooi gespeel.” Sy staan haastig op.
Gerrie lyk opreg teleurgesteld, maar hy aanvaar dit gelate, soos wat sy vermoed hy al geleer het om teleurstellings te aanvaar.
“Die tannie gaan vir my my werk kom tik, Gerhardus, dan sal jy haar miskien in die middae by ons huis raakloop.”
“Ek het nog nie besluit nie,” verweer sy.
Maar hy kyk haar vas aan en sê selfversekerd: “Ek dink tog jy het. En wat van Dorie? Ek dink dis beter as Dot.”
“Nie as jy graag die tande in jou mond wil behou nie!”
Sy gee hom nie kans om te reageer nie en gaan vinnig voort: “Ek sal môremiddag bel om te bevestig. Totsiens, doktor Steyn, totsiens, Gerrie. Goed gaan.”
Toe stap sy vinnig weg in die rigting van haar motor.
~ 5 ~
Dorothea
