“Ja, sy maak vir my iets na skool en dan kookkos vir die aand. Naweke maak ek en my pa maar so self kos. Ek kan eiers bak en roosterbrood maak en nog ’n paar goed. Dis nie moeilik nie, en my pa eet gewoonlik min as hy eers besig raak met sy werk.”
Dit klink al meer vir Dorothea of die stomme kind die meeste van die tyd aan homself oorgelaat word. Die wonderlike doktor laat blykbaar maar so die water oor die akkers loop. Sy eet die laaste happie koek en sluk dit met die koffie af.
“Dankie, Gerrie. Dalk as daar tyd is, kan ek jou eendag wys hoe om ’n regte sjokoladekoek te bak. Maar nou moet jy my eers gaan wys waar die studeerkamer is.”
Die vertrek waarheen hy haar neem, is ruim en het ’n yslike lessenaar, twee leerleunstoele, boekrakke tot bo teen die plafon en groot vensters wat uitkyk op ’n paar reusebome aan die oostekant van die huis.
Sy pa sit agter die lessenaar en hoor hulle skynbaar nie eens inkom nie. Sy hare is deurmekaar, asof hy sy hande daardeur getrek het, en sy gesig agter die bril is die ene konsentrasie. Dis nogal ’n aantreklike gesig, met ’n hoekige kakebeen, ruie wenkbroue en diep kepe langs die neus. Sy hempsmoue is opgerol tot by die elmboë en hoewel hy skraal voorkom, is sy skouers breed en sy voorarms gespierd.
Dorothea maak twee keer keel skoon voor hy opkyk. Vir ’n oomblik lyk dit of hy nie weet wie dit is nie, maar dan staan hy op.
Hy beduie na die rekenaar wat op die een kant van die lessenaar staan. “Hier is die eerste vyftig bladsye waarmee jy kan begin. Ek sal bly wees as jy maar kan druk sover jy gaan, want dis makliker vir my om dit op papier na te gaan. Daar is papier in die drukker.”
Sy kry die indruk dat hy haar kwalik raaksien en dat sy gedagtes elders is. Sy neem die bladsye by hom en bekyk vlugtig die handskrif. Dit lyk darem heel leesbaar.
Hy trek ’n laai van die lessenaar oop en haal ’n sleutelring uit. “Hier is ’n voordeursleutel, ingeval Regina nie hier is wanneer jy kom nie. Sal jy môre kan begin?”
Hy kyk skielik op en vas in haar oë. Syne is feitlik staalgrys en lyk vir haar heeltemal uitdrukkingloos.
“Ja. Maar dit sal waarskynlik aan die begin stadig gaan, en ek het nog heelwat ander dinge om uit te sorteer …”
“Net solank daar darem elke aand iets is wat ek kan nagaan. Maar nou moet jy my verskoon, ek het heelwat te doen.”
Hy gaan sit sonder verdere omhaal agter die lessenaar en tel sy pen op. Dorothea staar hom ’n paar sekondes verstom aan, voor sy woordeloos omdraai en uitloop.
Sy kan maar net haar kop skud. Een oomblik is die man amper normaal, en dan verander hy soos handomkeer. Sy wonder tog soms of die verstrooide professor-beeld dalk nie eg is nie. Is dit net ’n rol wat hy speel om ander mense weg te hou? Wel, dit pas haar, want sy het geen begeerte om nader aan hom te kom nie.
Gerrie is nêrens te sien nie. Sy loop reguit na haar kar toe en maak dat sy wegkom.
~ 6 ~
Theuns sit die pen neer en haal sy bril af om sy oë te vryf. Hy bly ’n paar oomblikke so sit met sy kop in sy hande.
Hy weet nie wat hom besiel het om die vroumens te vra om die werk te tik nie. Van sy studente sou maar te dankbaar en gewillig gewees het om dit te doen. Hy het nou sweerlik ’n lat vir sy eie bas gesny. Sy is heeltemal te gou om haar mening te lug en hom met veroordelende oë aan te kyk. Dis baie sprekende en mooi, warm bruin oë, omraam met kort, digte swart wimpers …
Hy tel stadig sy kop op. Dis die eerste vrou se oë, en eintlik alles omtrent haar, wat hy werklik raaksien na Sonet. Daar is iets omtrent haar wat sy aandag vasgevang het: ’n lewendigheid, ’n amper uitdagende “ Vat my soos ek is, of laat staan” wat hom prikkel.
En hy wíl nie so voel nie! Dit het hom byna vier jaar geneem om gewoond te raak daaraan om weer alleen te wees, en dis maar eers van onlangs af dat die leemte nie meer so fel is nie. Hy sien eenvoudig nie kans om weer iemand naby aan hom toe te laat nie. Om die risiko te loop om van voor af seer te kry nie.
Hy skud verdwaas sy kop. Waar gaan sy gedagtes nou heen? Dorothea de Waal gaan bloot sy verhandeling tik. Hy sal haar heel waarskynlik selde te siene kry, indien ooit. En dit sou in elk geval nie ’n goeie idee wees om een spesifieke student te vra om die tikwerk te doen nie. So sy besluit was tog die regte een; hy hoop net sy kan die werk doen.
Hy wil net weer begin werk toe hy besluit om eers te gaan kyk wat Gerhardus doen. Hy wéét hy moet eintlik meer aandag en tyd aan sy seun bestee, maar dis net soveel makliker om die seer op die agtergrond te skuif wanneer hy hom in sy navorsing verdiep.
Dorothea sien glad nie haar omgewing raak terwyl sy terugry nie. Haar gedagtes spring half onsamehangend rond en toe sy by die huis stilhou, gaan sy nie eers in nie. Sy stap reguit oor na Ellen se huis, waar sy hoop om ’n bietjie helderheid te kry. En waar sy weet praktiese, plat-op-die-aarde-insigte altyd gegee sal word.
Ellen maak die deur oop nog voor sy kan klop.
“Hallo, vriendin! Wat was so belangrik op ’n Sondagmiddag dat jy nie eens kon kom groet nie?” Sy wag nie op ’n antwoord nie, maar omhels Dorothea en trek haar by die deur in.
“Kom, die tee het nou net genoeg getrek. Koos het ’n ent gaan stap om sy litte te rek, so ons kan lekker skinner.”
Dorothea lag en voel hoe haar stywe nekspiere skietgee. Ellen het nog altyd dié uitwerking op haar gehad en hulle verstaan mekaar besonder goed.
“Het julle lekker gekuier? Dit klink so. Ek is baie bly julle is terug, ek het al erg begin verlang.”
Sy trek ’n stoel uit en gaan sit by die kombuistafel terwyl Ellen die tee skink.
“Nou toe, vertel,” sê sy. “Is jy nou eindelik ’n geskeide vrou en weer jou eie baas?”
Terwyl hulle in die volgende halfuur die teepot leeg drink en nog vars tee maak, vertel Dorothea in die fynste besonderhede wat alles die afgelope ses weke met haar gebeur het. Sy moet dit só doen, want Ellen dring altyd aan op elke enkele detail.
Haar vriendin is verheug om te hoor dat Dorothea amper ’n halfmiljoen rand en die huis gekry het. Sy is egter minder bly dat Dorothea reeds die huis verkoop het, hoewel sy kan verstaan waarom dit vir haar nodig was om dit te doen.
“Jy sorg net asseblief dat jy nie te ver wegtrek nie. Ons moet ten minste nog twee maal per week kan kuier, anders sal ek dit nooit hou nie. Koos is ’n wonderlike man, maar nou nie juis die flinkste van gesprekvoerders nie, soos jy weet.”
Die agterdeur gaan oop en Koos verskyn. Hy is korterig en stewig, met ’n rooi borselkop en laggende blou oë.
“Ek draai my rug vir ’n halfuur, dan word daar van my geskinder. En dit ná ek hierdie ondankbare vrou die afgelope ses weke op die hande gedra het en altyd net gedoen het wat sy wou,” terg hy.
Hy loop om die tafel en soen Dorothea op die wang wat sy vir hom hou.
“Middag, Dottie. Dankie tog jy is nou hier om te luister. My ore is moeg!”
Dorothea lag. Die wonderlike verhouding tussen Ellen en Koos is die een ding wat haar nog altyd laat vashou het aan die geloof dat haar omstandighede nie noodwendig die norm is nie. Dat man en vrou tog in harmonie kan saamleef sonder dat die een die ander wil oorheers, en dat hulle ná jare van
