voorvaders stadig en onwillig sterf
Hy wandel in die aandwind
en drink uit ’n riviervallei
proe swart modder en herfsblare
doudruppels aan ’n spinnerak
proe swamme op ’n spoelklip
en die glibberige rugstring
van ’n verdrinkte singvoël
Hy wandel in die aandwind
wie is die Man met die verminkte vleuels
duskant die Wolfplek van Zingcuka
wie die Vlerkman met spinnedrade
soos sweepslae al oor Sy gesig
by Mnyameni se Donkerplek
Hy wandel in die aandwind
fluit bakhand vir verdwaalde
naguil bosduif tarentaal
verskrikte vlermuis en fiskaal
in die maanlig volg hulle Sy vlug
tot waar die mos groen sterre is
een vir een trek hulle terug
na neste sterker as die storms
terug terug na ’n woud wat strek
oor nege en negentig vlerke
Vasteland, wankelland
Vasteland, wankelland
Afrika met die rye mielies soos windverwaaide soldate
Afrika wie se mieliestamper ’n bedelaar se kneukels is
Afrika met die lente ’n hongerblom in die sandveld langs die see
Afrika wie se wilde kalossie ’n pers ster vir jou gee
Afrika met die groen gifkool en wit tamaraka op sierlike steel
Kokerboom-Afrika wat onder brokkelwolke droom
Afrika wat jou soos ’n seekoeikalf deur die diepkuil op haar rug dra
Afrika wat in die langpad wag – ’n waterput dorstig na die gelag
van troppies kinders en boerbok
Afrika wat geslagte lank onbeskaamd vir jou jok
asof haar heel maan ’n gekrulde slang – soms swart soms geel
Afrika wie se voetstappe gehoor word deur haar keel
Stom Afrika met die blasende trapsuutjiebek en flapnek
Afrika wat van kindsbeen af ’n modderlyf teen jou kom skuur
soos ’n olifant teen ’n boom
Afrika wat jou regterheup met boegoeroom wou salf
Afrika wat jou gemartel het en laat leef
Oopwond-Afrika
wat die rooi dagbreek agter die berg suutjies nader neurie
Amatola in die week van verkiesing
beeswagters op dwaalpaaie
klim oor die bogrondse boomwortels
van kalanders en assegaaie
asof oor houttrappe
elke tree ruik na warm kruid
op die bergrif van Geju
oranje klokkieblomme lawaai
en die wildedagga
waai skouerhoog
onder teen die voetheuwels
dut die ronde Xhosahutte
soos rooibruin sampioene
alles soos eeue tevore
maar vannag blaf die honde anders,
skares sing wasemwolk voor die mond:
dis Vryheidsdag dis Vryheidsdag
dis nou of later of nooit
brokkelgrond
wie sal water put
uit die kinderlose land?
het ’n vrou gevra
en gegrawe in grond
geskep deur vulkane en wind
heuwels had die vorm
van ’n verbeelde kind:
stofgeel en rond die skedel
en boggelrug se bedel
onder ’n kokerboom wat ru vervel
het sy aalwynsap getap
vir ’n wond soos knalrooi winterblom;
vir verkragtes en verbrandes
het sy die bitterblaar gekerf
soms kon sy verwering
in sagter rots gewaar:
’n kraalmuur of ’n teepotskerf
’n traliehek wat skif,
twintigduisend grafstene
had die handskrif
van ’n moordenaar
op ’n dag kom donderreën
en die ganse veld is bont
as fynverf uit die hemel sif
is elke bars ’n toevuisblom
die vrou onthou
magma word graniet
word huis, versteende droom;
onbewoonde wonings
kry
