vuur sit, my kookwater drink en my pyp aan die brand blaas as ek ’n bietjie sukkel.
Die eerste keer toe hy hier opdaag, was hy formeel gekleed, maar ek kan dit verstaan, want hy het afgekom vir die sinode.
My nog vertel hoeveel seën hy op sy arbeid gehad het onder die swartspan.
Toe hy vanaand gaan sit, sien ek hy’s moeg, en ek vra hom daarna.
Hy was laas so moeg, sê hy, toe hy by die VV was.
Dinge is nie meer wat dit was nie, sê hy, want hy’t deesdae soveel dissipel-probleme dat hy al daaraan begin dink het om af te tree en oor te stap na die goeie kant toe. Moeilik en vernederend soos so iets vir elke selfrespekterende duiwel sal wees.
Jy kan g’n duiwel meer vertrou nie, sê hy.
Die enigste goed wat hom nog moed gee, en wat sy span geesdriftig hou, is die sukses wat sy kollega Broedertwis op die oomblik onder die Afrikanermense het.
Want hulle het ook al in verdoemenis-bestuur geleer, as dit goed gaan met een van die seniors, dan kry hulle ook op ander gebiede goeie resultate.
Nou met Broedertwis se sukses gaan dit volgens berigte ook sommer baie beter met die Lieg- en Nyd-afdelings.
Maar dis lokale sukses.
Wat help dit jou, vra hy maar net, om hier ’n stukkie sukses van Persoonlike Ambisie te sien en daar te sien hoe Agterbaksheid iets regkry, as hy nie sy span sover kan kry om die spulletjie by Geweld uit te kry nie?
Wat hy nie kan verstaan nie, en hy werk seker al vyf-en-dertig eeue met politici, is die wyse waarop twee van sy teenstanders, Deernis en Geregtigheid, blykbaar deesdae ’n inspraak kry – selfs tot by die wetmakers.
Nie dat hy sy kollega Persoonlike Ambisie wil beskuldig van laksheid nie, want die man het met die skeuring buitengewoon goeie kwaad gesteek, maar hy vind tog dat hy beter kon vaar aan Regeringskant.
Jy kan nie verwag om die kwade behoorlik te bedryf as jy laat slaplê by besture nie.
So, ek moet hom nie kwalik neem as hy soms bietjie moedeloos voorkom en nie so lughartig as gewoonlik aan my kookwater drink nie.
Om hom te laat beter voel, vra ek hom hoe Wellus deesdae vaar.
Gemiddeld, sê hy. Dit gaan goed met die media-poging wat, soos ek weet, veral berus op die lyfblad wat Wellus op die agterblad van ’n sekere koerant aanhou, maar nou met die seksrevolusie aan die taan, verwag hy baie minder siele uit daardie rigting.
In elk geval sal Wellus nie sy begroting vir die jaar haal nie.
So hy het maar aanbeveel dat hulle plan B moet voortsit met die broedertwis. Daarom het hy ook nou gesê Leuen moet van sy mindere dissipels soos Reglieg, Kwaadstook en Skinder harder inspan, want hy weet my mense het ’n vatbaarheid daarvoor. Hy kan name noem van onlangse suksesse, as ek wil.
Ek sê hy moet maar liewer nie, want met die politiek vermoei ek my liefs nie.
O, sê hy. Hy het reeds gedink ons twee kan dalk ’n ooreenkoms sluit.
Nee, hy hoor by sy media-man dat ek nou in ’n Sondagkoerant gaan skryf. Hy’s nie ongeneë om mee te werk nie, ek moet maar my prys noem. Hy kan weer juffrou Bellie Shataan afstuur as ek dalk …
Ek sê nee, groot soos die versoeking is, liewer nie, want mooi soos sy is, en flink en alles, sukkel ek bietjie om aan haar swawelparfuum gewoond te raak. En al lieg die mense, is dit tog of die huis bietjie daarna ruik.
O, sê hy. Daarna kan ons omsien. Ons kan parfuum van die ander kant af …
Nee, sê ek.
Maar kan ek nie dalk die broedertwis so ’n hupstootjie gee deur ’n belediginkie of twee na weerskante toe in te glip nie … hy sal sorg vir goeie reaksie …
Noem net een naam, dring hy aan. Dan stuur hy Misverstand om die saak af te rond.
Ek hou voet by stuk.
Alleen of nie alleen nie, ’n mens moet darem kyk na jou gewete.
Ons praat nog so toe die motor stilhou en ek sien juffrou Shataan klim uit. Lang, sagte dye swaai sy uit die motor.
Jy kan die motor bykry, sê Beëlsebub.
Ek hardloop huis toe.
Net een naam, sê hy. Die veld is ryp. Net een naam.
Ek sluit die deur agter my en gaan druk my kop in die kussing om nie Bellie Shataan se sagte klop aan die voordeur te hoor nie.
Die kussing ruik effens na swawel uit vorige sondighede.
Is ’n naam nou so erg? Die skeur is klaar daar.
Juffrou Bellie klop dringend.
“Ek is nie ’n politikus nie!” skree ek vir haar.
Sy lag diep, want sy weet ek is ’n Afrikaner …
Piet-my-vrou, piet-my-vrou
Vroeë digters het hier in die lente rond idillies geraak, die natuur sien ontwaak in kleur en geur – in die algemeen aan die sing gegaan oor die liefde; jubelende ryme afgesteek oor die skoonheid en die natuur; hulle vergryp aan die lied van die lente.
Hier by ons op die plaas stry ons, lente ofte nie, oor die diepgange van die semantiek.
Terwyl die piet-my-vrou nag lank roep na die liefde, die bome knop, die oog in die rivier ’n nuwe deuntjie sing, die groen spruite van die riet uit die brande in vars lewe begin oopdraai … terwyl ons moet juig oor nuwe seisoene en die volheid van komende, ryp somerdae, stry ons oor woorde.
In ’n onbewaakte oomblik het ek gesê die gans Genis is hardegat.
Die gans Genis het opgetree in Koöperasie-stories en Koos Roets vra my ná die skietery oor is of ek die twee ganse en die vier eende wil vat. Ek vat dus: twee ganse, vier eendwyfies.
My handlanger Mattewis vind veral laasgenoemde nie reg nie, en volgens die optrede van die mannetjielose wyfies het my Calvinistiese insig die drifte en frustrasies van die vrouegeslag onderskat. Ons laat dit daar.
Maar die gans Genis het die leliedammetjie in die voortuin vir hom en sy wyfie opgeëis. Al had hy die hele rivier om van te kies, dis van die leliedammetjie af dat hy almal wegblaas, waar hy aan die tone van dié wat dit te naby wil waag, kom knyp, en waar hy letterlik vloek teen almal, asof hy voorsitter is van ’n nuwe splinterparty.
Dié dat ek toe die oggend sê hy’s hardegat.
Daarmee ontstaan daar toe ’n drieledige standpunt-inname oor die semantiese inhoud van woorde:
Mattewis sê ’n gans kan nie hardegat wees nie; ou Hennie sê ek vloek vir hom darem deesdae alte vreeslik; ek pleit onskuld uit hoofde van die minder spesifieke betekenis-inhoud van die geykte uitdrukking.
Ek besef ek word aangeval, en ek sê ons moet maar aanstryk met die moere, want die goed loop uit en ons kan nie die hele dag staan en ginnegaap
