p>
Eksklusief uit Eden
Marida Fitzpatrick
Jasmyn
Proloog
Sy hartklop suis in sy ore. Asof van ver hoor hy hoe sy tekkies die band tref. Reëlmatig. Egalig. In presiese reëlmaat met sy asemhaling, sy hartklop, die lig en val van sy arms, die span en strek van sy bene. Alles in ’n volmaakte ritme.
Dit is hoekom hy elke oggend draf. Om vir ’n tyd lank te voel hoe alles in plek val. Gedissiplineerd. Georden. Elke geluid, elke beweging waar dit moet wees. Soos ’n simfonie.
Die skermpie voor hom wys hy het so pas die ses-kilometermerk verbygesteek. Nog vier. Terwyl hy draf, hou hy sy blik op die TV, wat op Sky News ingestel is. Die beeld verander van dié van die blonde aanbieder na amateurbeeldmateriaal. ’n Mens sien nie veel nie, want dis nag, maar dit wys swart rook wat op die horison van ’n see uitborrel.
Seker weer ’n bomontploffing in die Midde-Ooste, dink hy. Sy blik sak na die nuushooftrekke wat onderaan die skerm verbyflits: Bahrain bomb death toll: 153. Bahrein. Baie Suid-Afrikaners werk daar. Hy weet, want hy het nou die dag ’n artikel gedoen oor lande waar Suid-Afrikaners baie geld verdien. Bahrein is een, omdat inkomste daar belastingvry is.
Sy hand reik na die rooi stopknop op die masjien. Dis belangrik dat hy so gou moontlik uitvind of daar Suid-Afrikaanse slagoffers is. Toe die band tot stilstand kom, gryp hy sy sweethanddoek en waterbottel en drafstap tot voor die TV, wat hoog teen die muur sit. Hy strek om die volumeknoppie by te kom en stel dit harder.
Van die gimnasiumlede kla toe die nuusleser se stem begin bulder, maar hy ignoreer hulle. Met sy asem en hartklop wat nog van die drawwery jaag, kyk hy kop agteroor aandagtig na die TV. Hy vryf die sweet van sy voorkop af en vat ’n paar slukke uit sy waterbottel. Terwyl die water in sy droë keel afgly, hoor hy dit: “Agt en veertig van die slagoffers is Suid-Afrikaners.”
Sy hart, wat intussen bedaar het, klop weer in versnelling. Dis ’n groot storie. Yslik.
Hy knip sy selfoon van sy sweetpakbroek af. Sy selfoon is altyd by hom, selfs wanneer hy oefen. ’n Mens weet nooit wanneer so iets gebeur nie. Dis nou sesuur, sien hy op die selfoonskerm. Dirk sal nog slaap. Maar hy moet hom nou maar wakker bel.
“Wat is dit?” antwoord Dirk deur die slaap.
“Sit jou TV aan. Sky News.”
“Wat het gebeur?”
“Bom in Bahrein. Agt en veertig Suid-Afrikaners dood.”
“O bliksem.” Dirk is nou wawyd wakker. “Wanneer het dit gebeur?”
“Lyk my laat gisteraand.”
“Kry jouself op die eerste vlug. Ons moet sorg dat ons voor enige ander media daar is. Veral Nuusweek. Jy weet wat gebeur as hulle ’n storie eerste kry. Daar bly niks vir enige ander joernalis oor nie.”
“Maak so. Ek bel jou van daar af.”
Toe hy sy selfoon toeklap, is sy lyf so vol adrenalien dat hy maklik nog tien kilometer sou kon draf. Maar hy hardloop kleedkamer toe. Hy moet so gou moontlik by die huis kom om te pak.
Hierdie storie gaan hom maak. Hy wéét dit. Hercules de Lange kan maar gaan slaap. Met sy naam by dié storie is sy weg na die nuusredakteurstoel gebaan. Hy sien klaar sy gunstelingwoorde op die koerant se voorblad: Eksklusief deur Malan Retief.
1
Dalk moet sy ’n Cinnabon eet. Net vir inspirasie.
Mia Bindeman staar na haar rekenaarskerm waar die strepie boaan die wit bladsy flikker. Wreedwit, dink sy. Dít moet die oortreffende trap vir wit wees. Sy moet nou hierdie hele wit bladsy vol maak met pittige opsomminkies van TV-sepies. Ag tog!
Emma kry ’n onaangename verrassing uit haar verlede. Candy is nog steeds kwaad vir Joe, tik sy en val dan met ’n sug terug. Ag nee, dit klink nes gister s’n. Sy druk die backspace-knoppie tot daar weer net ’n wit bladsy is.
Vandag gaan die tunaslaaitjie in haar kosblik haar nie red nie. Sy het vanoggend ’n volle twintig minute geneem om al die rissies, tamatie en komkommer op te sny om met die tuna en die Weigh-Less Low Oil Salad Dressing te meng vir die eerste dag van haar hoëproteïendieet.
Dis nou eers twaalf minute oor elf en sy is klaar honger. Nie vir eierwit nie. Nie vir tuna nie. Nie vir enige proteïen nie. Vir stysel. Al wat haar deur hierdie oneindige wit bladsy gaan dra, is stysel. Verfynde stysel. Met verfynde suiker. En kaneel. Dus: ’n Cinnabon.
In die Cinnabon-winkeltjie hier naby in Sandton City bak hulle seker elke uur dié hemelse skeppings. Dis amper soos ’n Chelsea bun, maar dit het nie rosyntjies in nie (dus is dit seker ongesonder) en is deurtrek van die heerlikste loperige, versiersuikerige mengsel vol kaneel. Daar kon pleks van Cinnabon eerder Made in Hell of Product of Satan op die boksie gestaan het – met ’n waarskuwing dat jy in ruil vir die minute lange hemel, maande lank in hoëproteïendieet-hel sal moet deurbring.
Maar sy sal dit vanaand gaan afoefen. Twintig minute op die trapmasjien op vlak ses verbrand 280 kilokalorieë. ’n Cinnabon bevat seker 280 000 kilokalorieë, maar sy sal daarna ook die Power Plus-klas doen.
Miskien moet sy gou uitglip en een gaan koop. Sy sal nie eens tien minute weg wees nie. En dalk, terwyl sy weg is, vorder die tegnologie só dat hierdie wit bladsy homself met sepie-opsomminkies vol maak.
Sy sê vir Portia, die persoonlike assistent van hul redakteur, Grethe Vivier, sy gaan gou uit. Grethe sal nog steeds in die telefoonkonferensie met die Kaapse kantoor wees teen die tyd dat sy terugkom. Sy sal nooit eens weet Mia het gou uitgeglip nie.
Die Sandton City-winkelsentrum is binne loopafstand van hul tydskrif Nuusweek se kantore. Dis baie lekker; sy gaan baiemaal soontoe vir middagete. Eers het sy nie baie tuis gevoel in hierdie glas-en-glanspaleis nie. Net Sandton-kugels met reguit gestrykte hare, driekwart jeans en spykerhak-slangvelstewels waar jy kyk. Dis asof jy die geld kan hoor en ruik so ver jy stap. Maar as ’n mens genoeg tyd iewers deurbring, kan jy aan enige plek gewoond raak. Nou paradeer sy daar rond met die selfvertroue van ’n vrou met ’n Louis Vuitton-handsak oor haar skouer.
Toe sy in die sentrum is en Checkers voor haar sien, onthou sy sy moet nog Toilet Duck en vullissakke koop. Hoe aaklig! Sy haat haat háát dit om hierdie huishoudelike, skoonmakerige, vullisrige, toiletagtige goed te koop. Sy stel dit altyd uit totdat ’n noodtoestand in haar huis dreig. Nou is seker maar die beste tyd om dit te doen. Die naweek was sy nie lus nie en volgende naweek gaan sy nog minder lus wees.
Ná ’n in-diepte-studie van elke pers en groen bottel met laggende vroue en pienk irisse kry sy uiteindelik Toilet Duck en toe vullissakke. Sy sug toe sy die lang toue sien. Gelukkig is Grethe nog in die telefoonkonferensie.
In die tou bekyk sy die tydskrifvoorblaaie. Elke liewe Afrikaanse vrouetydskrif, Christelik of nie-Christelik, het ’n ster van 7de Laan of Egoli op die voorblad. Nico en Christie: ’n sprokie, staan op rooi rose se voorblad. Mandi – lus vir die lewe op Vrouekeur.
Mia kry sommer ’n pyn. Jy sou sweer Nico en Christie hoef nooit Toilet Duck te koop nie. En Vrouekeur maak asof Mandi nooit opstaan en soos ’n dik bus voel, maak nie saak wat sy aantrek nie.
Hierdie hele sepie-glansartikel-perfekte-mense-kultuur irriteer Mia verskriklik. En die ergste is, sy’s deel daarvan. Die eer val
